Διαβάζουμε στο σημερινό τεύχος της LifO την ανταπόκριση της Μαρίνας Φωκίδη για την τελευταία performance του Mathew Barney και της Elisabeth Peyton στα σφαγεία της Ύδρας, υπό την αιγίδα του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ:
«Παρατηρούμε όλοι δέκα άντρες να ανεβάζουν με τεράστια δυσκολία και προσπάθεια μια κατασκευή τύπου επιτάφιου, η οποία ανασύρθηκε προηγουμένως από έναν δύτη μέσα από τη θάλασσα. Επειδή το γεγονός πραγματοποιείται in real time, η αρχική σιωπή διακόπτεται από καυστικά σχόλια και μεγάλα κομπλιμέντα γι' αυτό που συμβαίνει και από τη βαριά ανάσα κάποιου που έχει κοιμηθεί πάνω στο πεζούλι ή από τα κουδουνάκια των κοπαδιών των αρνιών που, σύμφωνα με τις οδηγίες των Mathew Barney και Elisabeth Peyton, περνούν εκείνη την ώρα. Όταν η κατασκευή φτάνει στο δρόμο που βρισκόμαστε, ένα νεκρό σκυλόψαρο τοποθετείται επάνω της και, εν είδει επιταφίου, κατευθύνεται προς τα παλιά σφαγεία, στο καινούργιο project space του ΔΕΣΤΕ στην Ύδρα, όπου "προσκυνάμε" την έκθεση. Μια σειρά από ευαίσθητα σχέδια που αποκαλύπτονται μέσα από την κατασκευή που αναδύθηκε, και κάποια άλλα στον παράξενο και ιδιαίτερα ελκυστικό χώρο των σφαγείων συνυπάρχουν με το πτώμα του σκυλόψαρου έξω πάνω σε πάγο!»
Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός φιλόζωος ή συντηρητικός τύπος που δεν καταλαβαίνει τη σύγχρονη τέχνη (η οποία απευθύνεται βέβαια σχεδόν πάντα σε μια μικρή μερίδα ανθρώπων), δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ το πολύ αυτονόητο: Το συγκεκριμένο σκυλόψαρο δολοφονήθηκε επί τούτου; Διότι αν έγινε αυτό, μιλάμε για τέρατα, όχι καλλιτέχνες. Και μην ακούσω βλακείες του τύπου «τόσα σκοτώνονται, εσύ δεν τρως κοτόπουλο και οι ψαράδες σκοτώνουν σκυλόψαρα πολύ συχνά»... Αν η τέχνη, για να αποδώσει κάποια μηνύματα, πρέπει να προσφύγει στις φρικτές συνήθειες όλων όσων απεχθανόμαστε, τότε τι την ξεχωρίζει από την αληθινή ζωή;
Μήπως την επόμενη φορά πάνω στον επιτάφιο να βάλουμε το παιδάκι του κ. Barney;
Μ.Μ.
