Μοντάζ Ονείρων
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους, έλεγε και έγραφε και ξαναέλεγε και ξαναέγραφε, ο Λεωνίδας Χρηστάκης, μέντορας και καταστροφέας και φίλος του Οδυσσέα Γεωργίου ήδη από το 1978. Και εννοούσε το αυτονόητο. Πιο αυτονόητο δεν γίνεται. Και το συνειδητοποιεί και τώρα, όχι τριάντα αλλά σαράντα χρόνια μετά το 1974, ο Οδυσσέας, ότι περιμέναμε τριάντα χρόνια, περιμέναμε σαράντα χρόνια, και θα περιμένουμε άλλα τριάντα χρόνια, και θα περιμένουμε άλλα σαράντα χρόνια, στους ογκοπάγους των στερεοτύπων και της υπερκομματικής και διακομματικής ανοησίας και οπισθοδρομήσεως.
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους, είχε γράψει ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο ποίημα «Ωρίων», στη συλλογή την περιλάλητη την Ενδοχώρα. Τριάντα χρόνια, έλεγε και ξαναέλεγε, ο Λεωνίδας, περιμέναμε στους ογκοπάγους. Αλλά δεν το έβαζε κάτω, δεν πάγωσε στο περίμενε, δεν έμεινε στο παρέμεινε, αλλά σηκώθηκε, φώναξε, μίλησε, τραγούδησε, κραύγασε, ούρλιαξε, έγραψε, μόνταρε, τύπωσε, καβγάδισε, φίλιωσε, βρήκε νέους, γνώρισε παλιούς σε νέους, τραγούδησε, ποίησε.
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους, αλλά κάναμε τις ντρίπλες μας και τα σλάλομ μας στο μεταξύ. Περιπλανθήκαμε στους δρόμους της Αθήνας, και της Θεσσαλονίκης, και του Βόλου, και φτάσαμε στο Λονδίνο, στη Φλωρεντία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, αναζητώντας κι εμείς το northwest passage, το Βορειοδυτικό Πέρασμα προς την Αληθινή Ζωή. Ο Οδυσσέας Γεωργίου σε τέτοιες περιπλανήσεις και με την προτροπή του Λεωνίδα, γνώρισε τον αυτοσχεδιαστή πιανίστα συγγραφέα ποιητή τζαζίστα Σάκη Παπαδημητρίου, και πιάσανε μαζί να δημιουργούν και να άδουν:
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους/ τη διασταύρωσι με τη σειρήνα/ Όταν ακούσθηκε το σφύριγμα του βαποριού/ Και φάνηκε η σειρήνα στο μειδίαμά της/ Χωρίς αμφιβολία μας περίμενε απ’ το πρωί/ Όταν βιάζονται τα λόγια φθάνει η φωνή/ Και τα λελέκια περιίπτανται μέσα στο φως της/ Ανατολή ανατολή/ Τροπή του ήλιου στα χαράματα/ Κατεβασμός των ογκοπάγων/ Ο θόλος καθενός μας γεμίζει από ρόδινα πούπουλα/ Πολλοί από μας καπνίζουν πίπες από γιούσουρι/ Άλλοι τσιμπούκια από αφρό θαλάσσης/ Και το πλατάγισμα της προσεγγίσεώς μας/ Θυμίζει τ’ όνομα μιας παμπάλαιας πόλεως/ Όλοι μας τρέχουμε να δούμε αν φανερώθηκε/ Αφού ο ορίζων λάμπει/ Αφού της μοιάζει τόσο.
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους, λέει τώρα ο Σάκης Παπαδημητρίου στον Οδυσσέα Γεωργίου, και η ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια άλλο δεν είναι παρά ένα μοντάζ ονείρων, και μια ακόπαστη αναζήτηση της Ποιήσεως παντού, σε κάθε νεύμα ακόμα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε δίσκο της τζαζ, διότι η τζαζ είναι Ποίησις και η Ποίησις είναι τζαζ.
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους, ενώ τώρα μας θάβουνε βαθιά και βρέχει.
Συνεχίζεται. Αύριο (η τελευταία συνέχεια): Adieu au langage!
σχόλια