Θυμάμαι μια θυελλώδη συζήτηση στη Βουλή στις αρχές του 2012. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε πάρει το λόγο και ξιφουλκούσε λαύρος εναντίον των Μνημονίων, διακηρύσσοντας πως ο λαός θα τα σκίσει και θα τα τρίψει στη μούρη της Τρόικας, ενδεχομένως και της ίδιας της Μέρκελ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από τα κυβερνητικά έδρανα, τον παρακολουθούσε με σηκωμένο φρύδι. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η ειρωνεία του καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος αναγκάζεται να ακούει τις αρλούμπες ενός πρωτοετούς –και αμελέστατου- φοιτητή. «Ό,τι μας είπατε είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας» ξεκίνησε την απάντησή του. «Κανείς –ούτε καν εσείς ο ίδιος- δεν πιστεύει στα αφελή σας παραμύθια…»
Λίγους μήνες αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ οχταπλασίαζε τη δύναμή του, ενώ το ΠΑΣΟΚ συρρικνωνόταν στο 12%, το οποίο σήμερα πλέον φαντάζει στα στελέχη του σαν όνειρο θερινής νυκτός. Στις κάλπες του 2012 αποδείχθηκε περίτρανα πως το ένα τρίτο των Ελλήνων (για να μην μιλήσω για όσους ψήφισαν ΑνΕλ και Χρυσή Αυγή) πίστευαν και παραπίστευαν στα «αφελή παραμύθια». Ή τουλάχιστον ήθελαν να τα ακούνε όχι από είκοσι αλλά από εκατό και πλέον βουλευτές…
Εάν οι «αντιμνημονιάκοι» ορίζουν τον διχασμό των τελευταίων ετών ως σύγκρουση ανάμεσα σε πατριώτες και προσκυνημένους – σε γενναίους έστω και σε δειλούς-, πολλοί «μνημονιακοί» εμφανίζονται διαρκώς κατάπληκτοι με την ευπιστία και με την ευήθεια όσων δεν υποστηρίζουν το «ευρωπαϊκό τόξο».
«Πώς γίνεται να βρίσκει ακροατήριο ο Πάνος Ψεκασμένος;» τσιμπιούνται. «Ποιοι είναι εκείνοι που έστειλαν στη Βουλή τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο για να μας δώσει –σαν καρικατούρα του Άρη Βελουχιώτη- ραντεβού στα γουναράδικα; Αμ τον κλαψιάρη Μπούκουρα και την Ραχήλ Μακρή, βγαλμένη –λες- από ταινία του Αλμοδόβαρ; Μιλάμε για πολύ χαμηλό επίπεδο…» καταλήγουν και φτύνουν τον κόρφο τους, που οι ίδιοι διαθέτουν αρκετή παιδεία και ψυχραιμία ώστε να μην χάβουν παλαβομάρες.
Είναι πράγματι ζήτημα παιδείας και ψυχραιμίας. Αποδεικνύεται όντως –κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνάει- ότι αμφότερες αποτελούν είδη εν ανεπαρκεία στην Ελλάδα.
Από ποιόν όμως να ζητήσεις να ψυχράνει το αίμα του για να αποκτήσει καθαρή ματιά; Από εκείνον που έχασε μέσα σε μια τετραετία τα αβγά και τα πασχάλια; Που απολύθηκε ή αναγκάστηκε -για να διατηρήσει τη δουλειά του- να αρκεστεί στο μισό μισθό; Που, για να επιβιώσει, βάζει χέρι στην πετσοκομμένη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς; Που είδε την αγοραστική αξία του σπιτιού του να κατρακυλάει και διατηρεί παράλληλα την υποχρέωση να πληρώνει κάθε μήνα τη δόση του στεγαστικού, με τις τράπεζες να μην προσαρμόζουν το ύψος των οφειλόμενων δανείων στις μετά το 2010 συνθήκες; Πού έχει αλαλιάσει από τους φόρους και τρέμει ότι αν φανεί –λόγω αντικειμενικής αδυναμίας- ασυνεπής προς τις ΔΟΥ ή τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν αποκλείεται και να τον χώσουν φυλακή;
Ακούει, ο άνθρωπος αυτός, τους κυβερνητικούς αξιωματούχους να μιλούν για ανάκαμψη, για έξοδο από την κρίση και συγκρατείται για να μην σπάσει την τηλεόραση. Πληροφορείται σχετικά με το επερχόμενο τουριστικό τσουνάμι και καγχάζει. Σηκώνει, στην καλύτερη, αδιάφορα τους ώμους.
Διότι ο ίδιος δεν διαθέτει ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ούτε παραθαλάσσια ταβέρνα. Κατοικεί στους Αμπελόκηπους, Αθηνών ή Θεσσαλονίκης, όπου το χρήμα από τις τσέπες των παραθεριστών θα αργήσει πάρα πολύ να φτάσει. Όταν λοιπόν βλέπει Κινέζους να φωτογραφίζουν σαν αξιοθέατο την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση κι όταν πληροφορείται την πρόθεση ιδιωτικοποίησης των ακτών, κάθε άλλο παρά αισθάνεται πως μία τέτοια ανάπτυξη τον αφορά. Νοιώθει, αντίθετα, βαθιά προσβεβλημένος. Και κερατάς και δαρμένος.
Ποιανού τις γνώσεις και την αναλυτική σκέψη να επικαλεστείς; Εκείνου που τελείωσε ένα δημοτικό, το οποίο λειτουργούσε σαν πάρκινγκ παιδιών; Και ένα λύκειο, όπου οι μαθητές κοιμόντουσαν για να έχουν τις δυνάμεις να παρακολουθούν το απόγευμα το φροντιστήριο; Που απομνημόνευσε τριακόσιες σελίδες στο μάθημα της Ιστορίας και δέκα προκάτ ιδέες στην Έκθεση και έτσι έδωσε Πανελλαδικές και μπήκε σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ; Που έμαθε, από την πρώτη εβδομάδα της φοιτητικής ζωής του, ότι οι κομματικές νεολαίες διακινούν τα θέματα των εξετάσεων; Που προσελήφθη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και έδεσε τον γάιδαρό του, αφού καθήκον του ήταν να επαναλαμβάνει μονότονα τις ίδιες και τις ίδιες εργασίες και υποχρέωσή του να μην παίρνει καμία πρωτοβουλία, η οποία θα κινδύνευε να μπλοκάρει το σύστημα και άρα να τον εκθέσει; (Όσοι άντρες υπηρέτησαν στο στρατό, είχαν ήδη εκπαιδευθεί στη λούφα και στην παραλλαγή…)
Ζητάς όχι μονάχα ευθικρισία αλλά και ηθικό κριτήριο από γενιές Ελλήνων που συμφιλιώθηκαν εξ απαλών ονύχων με την ιδέα πως όποιος καταλαμβάνει κάποια δημόσια θέση χρηματίζεται, κάνει «δωράκια» στον εαυτό του; Που συμμετείχαν, εκόντες-άκοντες, στο πανηγύρι της γενικευμένης διαφθοράς – απ’το οποίο ούτε οι παπάδες καν απουσίαζαν, αφού για να περιφέρεσαι με την ομπρέλλα, την σφυρίχτρα και το θυμιατό σου μέσα στο νεκροταφείο και να ψάλλεις προσοδοφόρα τρισάγια, έπρεπε να καλλιεργείς τις σχέσεις σου με την οικεία Μητρόπολη; Που διαπαιδαγωγήθηκαν μέσω της τηλεόρασης με την ιδέα ότι η πρωτιά στην Γιουροβίζιον αποτελεί εθνικό θρίαμβο, η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες μείζον εθνικό θέμα και ο αποκλεισμός των ντοπαρισμένων υπεραθλητών μας από τους Ολυμπιακούς παγκόσμια συνομωσία εναντίον της Ελλάδας;
Όλην εκείνη τη χαρισάμενη εποχή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατείχε θέσεις κομβικές. Δεν αντιστάθηκε – τουναντίον ενεθάρρυνε αντικειμενικά το τζανκ ως τρόπο ζωής. Γύμνασε και επέδειξε όπου και όπως μπορούσε το δικό του πνεύμα, αδιαφόρησε ωστόσο παγερά για το πνευματικό επίπεδο των ψηφοφόρων του. Η συστηματική αποχαύνωση των «πλατιών λαϊκών μαζών» (όπως ανέκαθεν τις αποκαλούσαν οι καθοδηγητές τους) ελάχιστα έμοιαζε να τον ενοχλεί.
Σήμερα ισχυρίζεται πως οι Έλληνες τον τιμωρούν για τα σκληρά πλην αναγκαία μέτρα που το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να λάβει για να σώσει τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία. Λάθος. Η μοίρα τον εκδικείται για την πρότερη, ανέμελη διαχείριση των κοινών πραγμάτων.
Ο ίδιος χαίρεται να επαναλαμβάνει πως η παράταξη της οποίας ηγείται διατήρησε και στα πιο δύσκολα την ψυχή της και άρα τελικά θα ανταμειφθεί για αυτό. Μάλλον ωστόσο η ψυχή αυτή είχε υποθηκευτεί εδώ και πολλά χρόνια…
Φυλάσσοντας σήμερα τις Θερμοπύλες του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας όχι λίγους από τους παλιούς συντρόφους του να έχουν εγκαίρως αλλαξοπιστήσει και να γνωρίζουν πιένες αντιμνημονιακής μαγκιάς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν αποκλείεται και να πλημμυρίζει από την ευφορία της ηρωικής -μοναχικής σχεδόν- πτώσης.
Σίγουρα ωστόσο θα γνωρίζει πως πάνω κι απ’τον Λεωνίδα στέκεται, ηθικά κι αισθητικά, ο βασιλιάς Δημήτριος ο Πολιορκητής.
Που, όπως διδάσκει ο Καβάφης, «σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο, καθόλου δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε κι έβγαλε τα χρυσά φορέματα του, και τα ποδήματά του πέταξε τα ολοπόρφυρα. Με ρούχα απλά ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε. Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός που όταν η παράστασις τελειώσει, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται».-
σχόλια