Ο Καουμπόης Φιλόσοφος

Ο Καουμπόης Φιλόσοφος

Φράσεις που γίνονταν οδοδείκτες. Από τότε. Εμείς και οι φράσεις μας. Εμείς και οι φράσεις άλλων.  Οι φράσεις που οδήγησαν σε αείζωες προσηλώσεις. Οι φράσεις που δεν κάναμε χωρίς αυτές. Οι φράσεις που μας έβγαλαν μια για πάντα από τις σιδηροτροχιές. Οι φράσεις που μας πήγαν πέρα μακριά, ουσιαστικά κρατώντας μας εκεί όπου ήμασταν από μικροί και μας άρεσε. Μ’ όλες τις αντινομίες και τις αντιφάσεις και τις αντιξοότητες ήταν ωραία εκεί, και μας άρεσε εκεί.

Είχαμε πολλά παιδιά-θαύματα ανάμεσά μας. Υπήρχαν πολλά παιδιά-θαύματα τότε, πολλά παιδιά-θαύματα το 1974. Έως και το 1981, υπήρχαν. Πολλά παιδιά-θαύματα. Μετά το 1981, λιγόστεψαν τα παιδιά-θαύματα. Η Μάρθα ήταν παιδί-θαύμα, το πιο ηδύ παιδί-θαύμα απ’ όλα τα παιδιά-θαύματα. Και η Μαργαρίτα ήταν παιδί-θαύμα, πολύ παιδί-θαύμα. Η Μαργαρίτα ήταν μάλιστα δημοσιοποιημένο παιδί-θαύμα. Δημοσίευε στις εφημερίδες, και οι εφημερίδες μιλούσαν για το πόσο παιδί-θαύμα είναι. Ωστόσο, η Μάρθα ήταν πιο παιδί-θαύμα από τη Μαργαρίτα, κι ας μη μιλούσαν τότε, στα μέσα και στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, για τη Μάρθα. Έμελλε πάντως να μιλήσουν  αργότερα οι εφημερίδες για τη Μάρθα. Και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Και οι τηλεοράσεις. Αργότερα, από τα τέλη της δεκαετίας του χίλια εννιακόσια ενενήντα και μετά. Αλλά τότε, το εβδομήντα, μιλούσαν για τη Μαργαρίτα οι εφημερίδες. Άλλωστε έγραφε, ως παιδί-θαύμα, η Μάρθα στις εφημερίδες, δημοσίευε η Μάρθα στις εφημερίδες: ποιήματα, πεζά, ακόμα και δοκίμια. Ο Δημήτρης, άλλο παιδί-θαύμα αυτός, είχε γράψει ένα ποίημα για τη Μάρθα, κι έλεγε το ποίημα: «Είμαι θαύμα/ Καιρός να γίνω και παιδί». Ο Φιλόλαος, Φίλυ τον φωνάζαμε τότε, ενώ τώρα τον λένε, όλη η Ελλάδα, Φιλόθεο, άλλαξε όνομα, έγινε Φιλόθεος ο Φιλόλαος, ήταν το πιο συμπαγές ουσιώδες διαρκές παιδί-θαύμα, ήταν ένα παιδί-θαύμα που έμοιαζε από τότε με ενήλικα-θαύμα, είχε αναντίρρητη οντότητα ο Φιλόλαος, όπως έχει και σήμερα ως Φιλόθεος, είχε, όπως έχει και σήμερα, αδιαμφισβήτητη υπόσταση.

Φράσεις που μας έκαναν αυτό που είμαστε. Από τότε. Μας έβαλαν σε τροχιά. Που έδειξαν κατευθύνσεις. Που όρισαν τροχιές. «Από εκεί όπου είμαστε να πάμε εκεί όπου είναι η Απόφαση». Να μια φράση-οδοδείκτης. «Οι Τέχνες του Μέλλοντος θα είναι Αναστατώσεις Καταστάσεων ή τίποτα»». Να μια φράση-τροχιοδεικτικό.

Ο Οδυσσέας Γεωργίου ήταν και δεν ήταν παιδί-θαύμα, ήταν το μεταίχμιο, στο τσακ. Είχε εκλάμψεις, αλλά δεν είχε σχέδιο πρόγραμμα πρόταγμα. Ήταν πιο πολύ παιδί από θαύμα, ενώ η Μάρθα ήταν πιο πολύ θαύμα από παιδί. Τον Οδυσσέα Γεωργίου κάτι τον έτρωγε, αλλιώτικο από αυτό που έτρωγε εμάς. Ήταν σαν να μην έχει ρίζες. Και δεν είχε όντως. Ήταν σαν να μην ήθελε να αποκτήσει ρίζες. Και δεν ήθελε όντως. Ούτε και απέκτησε. Ήταν ο νομάς. Μονάς/Νομάς, λέγαμε τότε. Ήταν διαρκώς περιπλανώμενος. Μια εδώ, μια εκεί. Δεν είχε, ούτε και απέκτησε, τίποτα το συμπαγές. Συμπαγής ήταν ο Φιλόθεος. Ο Οδυσσέας, όχι. Ο Οδυσσέας ήταν διαρκώς καθ’ οδόν. Αλλά καθ’ οδόν προς το Πουθενά. Προς το πουθενά ιδιαίτερα. Όπου βγει. Οδοιπορούσε, περιπλανιόταν, φιλοσοφούσε.

Η Μάρθα, ένα απόγευμα δίπλα σ’ ένα σιντριβάνι, είχε βυθίσει τα πρασινογάλαζα μάτια της στα γαλαζοπράσινα μάτια του Οδυσσέα και του είχε πει: «Εσύ, Οδυσσέα, δεν είσαι εσύ. Εσύ, Οδυσσέα, είσαι η Μάρθα και ο Φίλυ και η Μαργαρίτα και ο Δημήτρης και η Ειρήνη και ο Κωνσταντίνος και η Άννα και ο Θάνος και η Ράνια. Εσύ, Οδυσσέα, δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι καν οι φράσεις σου. Ή μάλλον είσαι, λίγο όμως, λίγο, κάποιες από τις φράσεις σου. Είσαι ένα κολλάζ, Οδυσσέα. Ένα κολλάζ είσαι».

Συνεχίζεται. Αύριο:  Διασαλεύσεις / Διακυμάνσεις