O NAR, ή κατά κόσμον Ιάκωβος, είναι ένας από τους πιο απρόβλεπτους και ταλαντούχους street artists της γενιάς του.
Απρόβλεπτος γιατί κάθε φορά δεν ξέρεις τι να περιμένεις - μιας που ένα σωρό αντισυμβατικά υλικά επιστρατεύονται για να πραγματοποιηθεί η τέχνη του, και ταλαντούχος επειδή κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι πιο όμορφο από το προηγούμενο.
Επιπλέον, το νόημα της τέχνης του δρόμου παραμένει σ' αυτή την περίπτωση κυριολεκτικό:
Χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά παρατημένα παιχνίδια, ρούχα, άδεια cans, σκουπίδια, χαλιά και κουβέρτες (που μετά τα βάζει φωτιά), μαζούτ, κλωστές και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, ο NAR εξασκεί πρώτα τη φαντασία του κι έπειτα την αισθητική μας με το minimum δυνατόν κόστος.
Ξεκίνησε το graffiti ήδη από το 1996 παρακαλώ, και δεν έχει ξεμπερδέψει έκτοτε με αυτή την "αρρώστια" όπως λέει.
Εδώ και 18 συναπτά χρόνια ο Ιάκωβος δημιουργεί σχεδόν καθημερινά στους δρόμους, χωρίς διάλλειμα..
Τα απογεύματα είναι περιπτεράς, και όλη την υπόλοιπη μέρα είναι ο βασιλιάς των εγκαταλλειλημμένων εργοστασίων της πόλης, που είναι "οι δικές του γκαλερί".
Α, ο Ιάκωβος είναι και άνθρωπος που ευθύνεται για τα quotes τύπου "μου λείπει το αιδοίο σου" που βλέπεις φαρδιά πλατιά στον περιφερειακό στα δυτικά της Θεσσαλονίκης.
Και πάνω κάτω αυτή είναι η ιστορία του..
Γεννήθηκα στη Ρωσία το 1982 και από το 1991 ζω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Μένω με τους γονείς μου ακόμα – φυσικά, αν κ ο πατέρας μου βρίσκεται τα τελευταία έξι χρόνια στη φυλακή.
Έχω ένα πτυχίο θερμουδραυλικού. Ούτε κι εγώ ξέρω γιατί διάλεξα να μάθω κάτι με το οποίο δεν θα ασχολούμουν ποτέ.
Γενικά μέχρι τώρα "εκθέτω" στα εγκαταλελειμμένα μέρη που βρίσκω.
Δεν περίμενα ούτε αυτό που κάνω τώρα ( να είμαι στη στήλη σου δηλαδή), ούτε να με διαλέξει κάποιος για εκθέσεις.*
Δεν ξέρω, δεν τις κυνηγάω. Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να δείξω, και προτιμώ τους τοίχους.
Ίσως μόνο τα σπρέι που σκαλίζω, αυτά ναι, θα ήθελα να μπορώ να τα πουλάω.
Επίσημα είμαι άνεργος. Ανεπίσημα βοηθάω τον φίλο μου τον Gosha στο περίπτερο που έχει στο κέντρο της πόλης. Πραγματικά, άμα δεν ήταν αυτό δεν ξέρω τι θα έκανα.
Τα πρωινά και τα βράδια κάνω αυτά που κάνω τα δικά μου, αλλά τα απογεύματα είμαι περιπτεράς.
Η αρρώστια μου με την τέχνη στο δρόμο ξεκίνησε το 1996, παρακολουθώντας ένα παλικάρι με το ψευδώνυμο CHASE, και από τότε δεν έχω βρει θεραπεία – και στην πραγματικότητα δεν την χρειάζομαι.
-Street artist; Graffiti writer; Ποιο είναι το σωστό;
Τίποτα από τα παραπάνω, ή ίσως λίγο από όλα. Δεν μου αρέσει να ανήκω σε κάποια κατηγορία. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχουμε όρια, να πειραματιζόμαστε με καινούρια πράγματα.
Ας πούμε καλύτερα ότι είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται με την τέχνη, ή τουλάχιστον προσπαθεί να μάθει τι είναι τέχνη.
-Οπότε τι είναι αυτό που εσύ κάνεις;
-Ίσως δεν χρειάζεται εξήγηση, δεν ξέρω και τι να πω δηλαδή. Ας πούμε πριν χρόνια έκανα αυτά εδώ. Τα βαρέθηκα και χρειαζόμουν μια αλλαγή. Δεν μου αρέσει που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ασχολούνται με τίποτα, αυτό το τίποτα με ενοχλεί.
Είμαι εθισμένος με αυτά που κάνω δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο.
Όταν βρίσκω κάποιο καινούργιο αντικείμενο (υφάσματα, κουμπιά, παιχνίδια) το μόνο που σκέφτομαι είναι τι μπορώ να κάνω με αυτό, συνήθως έτσι μου έρχονται οι ιδέες.
Ιδέες υπάρχουν παντού γύρω μας, αρκεί να ήμαστε παρατηρητικοί. Ο περισσότερος κόσμος έχει τα προβλήματα του, άλλοι ασχολούνται με το πώς θα διασκεδάσουν, άλλοι με το πώς θα εξασφαλίσουν φαγητό, κι έτσι κανείς δεν παρατηρεί γύρω του.
Για μένα διασκέδαση είναι αυτό που κάνω.
Η έλλειψη χρημάτων και η ανάγκη να είμαι διαφορετικός, να κάνω πράγματα που δεν κάνουν άλλοι, με έφερε στο σημείο να πειραματίζομαι και να εξελίσσομαι.
Περισσότερο απ' όλα όμως μετράει η εσωτερική μας εξέλιξη, από εκεί ξεκινάνε όλα.
-Τι γίνεται με αυτή την εμμονή σου στα "ψέματα" (LIES); Ποιο είναι το χειρότερο ψέμα που σου έχουν πει;
Λοιπόν, δεν περίμενα να μου κάνεις τέτοια ερώτηση.
Βάζεις λίγο αλατάκι στη πληγή, μια καψούρα. Μου πέρασε αλλά στην πορεία μου έμεινε τo Lies.
Μ' αρέσει να το γράφω ακόμα γιατί έτσι κι αλλιώς ζούμε μέσα στα ψέματα, μικρά και μεγάλα.
Χειρότερα ψέματα είναι οι υποσχέσεις που μας δίνουν άνθρωποι που εμπιστευόμαστε, απογοητεύοντας μας στο τέλος. Αυτά είναι τα χειρότερα ψέματα που τρώω στη ζωή μου.
-Εσύ δεν λες ψέματα;
-Προσπαθώ να κρατάω τις υποσχέσεις μου και να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται, αλλά η ζωή μας μαθαίνει να λέμε ψέματα.
Θα προτιμούσα ο κόσμος να λέει αυτό που σκέφτεται για τον διπλανό του.
Δηλαδή, πες ότι έχεις ένα φίλο που ζωγραφίζει αλλά είναι χάλια και εσύ απλά για να μην αισθανθεί άσχημα τους λες συνεχώς ότι είναι καλός. Αυτό είναι λάθος.
Οι φράσεις που γράφω επηρεάστηκαν από τον βασιλιά των χαρακτήρων στη Θεσσαλονίκη, τον φίλο μου τον Pralina.
Οι περισσότερες βρίσκονται στις δυτικές περιοχές της πόλης, κυρίως σε παρατημένα κτίρια και γέφυρες.
Ήθελα απλά να γράψω αυτά που νιώθω και να το κάνω με ένα πρωτότυπο υλικό.
Εκείνο το διάστημα είχα βρει μια μεγάλη ποσότητα μαζούτ σε ένα παρατημένο εργοστάσιο κι έτσι άρχισα να πειραματίζομαι. Ήταν και τζάμπα και πρωτότυπο, και είπα να το εκμεταλλευτώ.
Στην ουσία δεν έχω χρησιμοποιήσει σχεδόν ούτε ένα ευρώ ως τώρα σ' αυτά που κάνω.
Αυτό είναι το νόημα, να κάνεις πράγματα χωρίς να ξοδέψεις φράγκο.
Τις περισσότερες φορές πηγαίνω μόνος αλλά αν έχω παρέα θα έχω τον Pars, που δίνει και συμβουλές για συντακτικά λάθη.
Είμαι τυχερός και δεν με έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα, αλλά διαλέγω και τα μέρη πολύ αυστηρά πριν βάψω.
Είμαι πάντως ακόμα στην αρχή. Έχω πολλά να γράψω και να πω.
Λατρεύω τους εγκαταλελειμμένους χώρους.
Κάποιες φορές πηγαίνω και απλά την αράζω και απολαμβάνω την ησυχία.
Έχει μια γοητεία όλο αυτό. Ένα συναίσθημα ανεξήγητο. Πρέπει να είσαι εκεί για να το νιώσεις, κι αν δεν το νιώσεις τότε είσαι για άλλα.
Προτιμάω την ηρεμία, δεν θέλω να με βλέπει ο κόσμος. Ας βλέπει αυτά που κάνω μόνο.
Μου αρέσει που εκεί δεν έχει παρεμβάσεις, ανούσιες υπογραφές χωρίς νόημα.
Καταστρέφουν το μέρος, δεν το σέβονται.
Με γοητεύουν οι τοίχοι που έχουν αλλοιωθεί από την υγρασία. Προτιμώ τα μέρη που δεν τα επισκέπτεται κανείς, κι έχει αρκετά τέτοια.
Τα βλέπω σαν gallery, μόνο που δεν τα βλέπει κανείς εκτός από εκείνους που ψάχνουν για σίδερα και τέτοια. Δεν δίνουν, βέβαια, σημασία αλλά δεν με ενδιαφέρει. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία είναι η πιο σημαντική.
Μου αρέσει πολύ η Θεσσαλονίκη. Πιο πολύ αγαπώ τα παραμελημένα κτίρια, και χαίρομαι που υπάρχουν δρομάκια και στενά που είναι καθαρά και έτοιμα για βάψιμο.
Τα top 5 καλύτερα εγκαταλελειμμένα μέρη;
Το ΦΙΞ, το πρώην ΑΓΝΟ, και η ΑΒΕΖ. Τα υπόλοιπα είναι μυστικά, δεν θα στα πω. Τα κρατάω για μένα..
_____________
*Η πρώτη 'επίσημη' ομαδική έκθεση του NAR θα λάβει χώρα τον Απρίλιο στα πλαίσια του "No Respect": Graffiti και street art στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ τον ερχόμενο Μάιο θα συμμετάσχει στην Cheapart, στο Χαλάνδρι.
**Behance
σχόλια