Aπο την Κατερίνα Ι. Ανέστη και την Έλενα Σκουλά.
Οι Πρωταγωνιστές του είναι εξαιρετικοί και το protagon.gr επίσης. Μετά την τελευταία του εκπομπή την περασμένη Κυριακή για το bullying στα σχολεία, είπα να ανεβάσω αυτή τη συνέντευξη. Λέει πολύ ωραία πράγματα ο κ. Θεοδωράκης, πάντα. Οι φωτογράφηση του Σπύρου Στάβερη έγινε στο Δίπορτο. Το μοντέλο που συνοδεύει είναι ο Μπάρμπα Μήτσος, ο ιδιοκτήτης του Δίπορτου.
Στα υπόγεια ζουν «οι συγγενείς μου». Όχι στο Ψυχικό και την Εκάλη.Αυτό νιώθω. Το βλέπω στα πρόσωπά τους όταν κυκλοφορώ στην Αχαρνών ή τον Κορυδαλλό. Με αυτούς μοιάζω περισσότερο. Λίγο να είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα, εκεί θα ήμουν.
Υλοποιούσα τα σχέδιά μου πάντα πολύ γρήγορα. Τέλη Αυγούστου του 1980 είπα θα πάω στην Ιταλία για σπουδές οικονομικού ρεπορτάζ και μέσα Σεπτεμβρίου έφυγα. Γύρισα το Πάσχα, γνώρισα μια γυναίκα που με ενδιέφερε κι έμεινα. Δεν γύρισα καν να πάρω τα πράγματά μου πίσω.
Οι φλοκάτες που είχε στείλει η μάνα μου είναι ακόμα στην Ιταλία. Το ίδιο έγινε και με το «Αλάτσι». Απρίλιο σκέφτηκα να το φτιάξω και μέσα Σεπτεμβρίου είχε ήδη ανοίξει.
Στην αρχή δεν πίστευα οτι μπορώ να γίνω δημοσιογράφος. Η ζωή μου ήταν εντελώς διαφορετική, ζούσα στην Αγία Βαρβάρα και δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι στο κοντινό περιβάλλον μου. Διάβαζα, όμως, εφημερίδα, Από το δημοτικό περίπου. Αγόραζε ο πατέρας μου τα «Νέα». Ήταν αγράμματος κι έμαθε να διαβάζει και να γράφει διαβάζοντας αυτή την εφημερίδα.
Παραδόξως, αντιμετώπιζα πάντα τη ζωή με μια πολύ μεγάλη σιγουριά. Παρότι δεν υπήρχε πίσω μου κάτι, είτε σπουδές είτε λεφτά, πάντα επέλεγα τον πιο δύσκολο δρόμο. Έκανα επιλογές που δεν θα συνιστούσα σε κάποιον άλλο. Αυτό είναι θέμα ενστίκτου και όχι τύχης.
Με τον τρόπο που μεγάλωσα καλλιέργησα το ένστικτό μου.
Δούλευα από τα τελευταία χρόνια του σχολείου. Βοηθούσα τον πατέρα μου που δούλευε στα Δικαστήρια, στο Αρσάκειο της Σταδίου. Εκεί έζησα όλο το φάσμα της αδικίας. Ήταν παράξενα χρόνια τότε. Μια εικόνα που θυμάμαι έντονα ήταν που έφερναν οι κλούβες τις τραβεστί - πάντα Δευτέρα πρωί. Ίσχυε ακόμη τότε ο νόμος περί ηθών. Έρχονταν αλυσοδεμένες, αξύριστες, επειδή τις είχαν πιάσει από το Σάββατο στη Συγγρού. Ήμουν δεκατεσσάρων-δεκαπέντε ετών και έκανα παρέα με αυτές τις γυναίκες.
Τότε υπήρχε ακόμη ο νόμος περί μοιχείας - ο πρώτος νόμος που κατήργησε ο Παπανδρέου. Τους έφερναν στα δικαστήρια γυμνούς, όπως τους συνελάμβαναν στο κρεβάτι, τυλιγμένους μόνο με ένα σεντόνι και χειροπέδες. Έπρεπε να πάνε γυμνοί στον εισαγγελέα, γιατί αν φορούσαν εσώρουχα, μπορούσαν να ισχυρισθούν «ήμουν με έναν φίλο, ζεστάθηκα και έβγαλα τα ρούχα μου». Όταν τους έφερναν το ξημέρωμα, δεν τους έβλεπε κανείς. Όμως, όταν τελείωναν από τον εισαγγελέα το μεσημέρι, τους έβγαζαν στον δρόμο, στην Πανεπιστημίου, γυμνούς με ένα σεντόνι. Αν ήταν καλός ο αστυνομικός, τους επέτρεπε να πάρουν σε μια σακούλα τα ρούχα τους για να ντυθούν, μόλις τελείωνε η διαπίστωση της μοιχείας.
Καλλιέργησα από μικρός την αντίληψη ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Ας πούμε, έβλεπα έναν ληστή στα δικαστήρια, τον περιεργαζόμουν και καταλάβαινα τι άνθρωπος ήταν. Αν ήμουν σπίτι και άκουγα για τον ληστή, θα πίστευα οτι είναι ένα πλάσμα φοβερό και τρομερό. Σιγά-σιγά κατάλαβα ότι κάθε άνθρωπος έχει την αλήθεια του, ότι δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο.Δίκαιο και άδικο. Και αυτό ήταν το βασικό μου όπλο στη δημοσιογραφία.
Αγόρια κρύβαμε τις τσόντες στις εφημερίδες. Τώρα το ανάποδο. Για να σε εκτιμήσουν μετά τα 40 σου χρόνια, πρέπει να δείχνεις και λίγο επιβήτορας. Και στις δουλειές να δείχνεις και λίγο παραπάνω σκληρός. Ότι θα το πληρώσουν, αν σκεφτούν να σ’ τη φέρουν.
Στον έρωτα πρέπει να είμαστε καλοί. Στο σεξ κακοί. Στα πρώτα χρόνια ο έρωτας πρέπει να είναι τρυφερός. Όσο παλιώνουμε στον έρωτα, υπερισχύει ένα πιο σκληρό και βίαιο συναίσθημα. Δεν λες «άγγιξέ με», λες «σκίσε με». Αρχίζουν να βγαίνουν απωθημένα και πιο πρωτόγονες συμπεριφορές.
Το σεξ για τον άνδρα ήταν πάντα και μια κατακτητική υπόθεση. Η εσωτερική ευτυχία του έχει να κάνει με αυτό.
Στην ζωή μου είχα ανέκαθεν πολλές φίλες. Γύριζα χεράκι-χεράκι με τα κορίτσια από το σχολείο, σε σημείο που στη γειτονιά ίσως και να νόμιζαν πως είμαι λιγάκι γυναικωτός. Εγώ απλώς εξερευνούσα πό τότε τον «άγνωστο πλανήτη».
Σήμερα, δεν μου είναι καθόλου άγνωστος πλανήτης η γυναίκα. Αυτό είναι και καλό και κακό. Δεν δυσκολεύομαι να τις καταλάβω μεν, αλλά τις ταξινομώ πολύ εύκολα. Αυτό είναι λίγο καταστροφή. Βγαίνεις με μια γυναίκα και μετά λες «αυτή είναι στη γνωστή κατηγορία “χ”, οπότε σε δυο μέρες θα συμβεί αυτό...».
Με συγκλόνισε μια συνέντευξη που πήρα τελευταία από δυο γυναίκες, αδελφές, που στα 40 τους έγιναν άντρες. Ένας ειδικευμένος ψυχολόγος μού είπε ότι ο άντρας που γίνεται γυναίκα παίρνει και τα ελαττώματα του άντρα και τα ελαττώματα της γυναίκας. Αντιθέτως, η γυναίκα που γίνεται άντρας παίρνει μόνο τα θετικά των δυο φύλων.
Δεν θέλω ποτέ να χάνω τον έλεγχο. Έχω ζήσει πολύ ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά δεν έχω αφεθεί..Θέλω να έχω τον έλεγχο, φρενάρω, δεν το ρισκάρω να βγω απ’ τον δρόμο. Και τα πάθη μου πάντα μετρημένα τα ζούσα.
Τα πράγματα μού τελειώνουν στην έναρξη. Έχω τη γνώση του πεπερασμένου. Όλα εμπειρικά στη ζωή μου. Μόνος μου έμαθα να οδηγώ μηχανή. Αγόρασα μια βέσπα από την Πειραιώς και στην κατηφόρα της Ιεράς Οδού μέχρι το Αιγάλεω την είχα μάθει. Μόνο που κόντεψα να την κάψω. Δεν άλλαζα ταχύτητες. Νόμιζα ότι είχα το δικαίωμα της επιλογής. Σήμερα με πρώτη, αύριο με δευτέρα.... Έστω κι έτσι, πάντως, έμαθα.
Τα παιδιά των πλουσίων δεν κοιτάνε έξω από τα τζάμια των αυτοκινήτων. Τα έχουν όλα στο σπίτι τους. Και δεν περιμένου τίποτα. Γι’ αυτό και στις διαδρομές παίζουν play-station ή βαριούνται και γκρινιάζουν. Λίγα Αλβανάκια έχουν μείνει να κοιτούν πια πίσω από τα τζάμια των αυτοκινήτων.
Δίνουμε στα παιδιά μας μια προβλέψιμη μόρφωση. Τους δίνεις λίγο αγγλικά, λίγο γαλλικά, άντε και ένα άθλημα εξωσχολικό, και νομίζεις οτι έχεις κάνει το καθήκον σου. Το μεγαλύτερο σχολείο, που είναι ο δρόμος και η παρατήρηση, δεν τον τελειώνουν πια τα παιδιά. Και όταν αύριο τους συμβεί ένα απρόοπτο, θα μπλοκάρουν.
Παρακολουθώντας έναν αγώνα ποδοσφαίρου, η κόρη μου, η Αργυρώ, μου είπε ότι «βάζουν διαφημίσεις για να ξεκουραστούν οι παίχτες». Όταν της εξήγησα ότι το διάλειμμά στους ποδοσφαιρικούς αγώνες προϋπήρχε του διαλείμματος των διαφημίσεων, μπερδεύτηκε. Αντιλαμβανόταν την εξέλιξη του αγώνα με βάση τις ανάγκες της τηλεοπτικής μετάδοσης.
Θα ήθελα να είχα καλύτερη σχέση με την τεμπελιά. Το ανακαλύπτω με την κόρη μου, που μου τη λέει επειδή δεν μπορώ, για παράδειγμα, να κάτσω πολύ ώρα στον καναπέ μαζί της χαζεύοντας τηλεόραση.
Είμαι εργασιομανής. Δεν κλέβω, όμως, τίποτα από τον χρόνο του παιδιού μου. Κλέβω μόνο από μένα. Δεν χαλαρώνω ποτέ, δεν «ξύνομαι», που λένε. Συνήθωςκάτι κάνω.
Το απλό είναι να είσαι κηπουρός. Όταν, όμως, είσαι πολιτικός ή δημοσιογράφος, το απλό είναι βλακεία. Δεν μπορείς να λες «όχι στην ανεργία», «κάτω οι Αμερικάνοι», και να μην εξηγηθείς. Για τα σύνθετα μάς πληρώνουν, όχι για τα συνθήματα.
Στο «Αλάτσι» ήθελα να δοκιμάσω τις επιχειρηματικές μου ικανότητες. Δεν είμαι ένας μονοδιάστατος άνθρωπος και ήθελα να το αποδείξω.Πρώτα στον εαυτό μου.
Με ενοχλεί το ότι πολλά πράγματα στον νεοελληνικό μας πολιτισμό είναι μόνο «βιτρίνα» και «περιτύλιγμα».Γι’ αυτό στο «Αλάτσι» η πρώτη φροντίδα είναι η πρώτη ύλη. Όσοι περίμεναν να είναι απλώς ένα μοδάτο στέκι, έχασαν. Σημασία έχει να λέει ο άλλος «ωραίο περγαμόντο» ή «ωραίο κατσικάκι». Είπαμε να υμνήσουμε το στυλ, αλλά όχι να χάσουμε και την ουσία.
Νιώθω ευτυχισμένος όταν, κάνοντας άσκοπες βόλτες με την κόρη μου, μιλάμε για τη ζωή. Μου αρέσει να τη βάζω σε κάποιους κόσμους που θεωρώ απαραίτητο. Πρόσφατα, ας πούμε, της εξηγούσα ότι αυτή η ιστορία με τον Βουλγαροκτόνο είναι ψέμα. Δεν ήταν ήρωας αλλά εγκληματίας. Μου αρέσει να μεταφέρω στην κόρη μου την ανατροπή που έχω μέσα μου για τα πράγματα. Το κάνω μετρημένα και νιώθω οτι το εισπράττει καλά.
σχόλια