Πάλη / Ζάλη

Πάλη / Ζάλη

«Ζαλίστηκα. Μεγαλείο. Μέγκλα. Πού να σου εξηγώ. Θα συνεχίσω αύριο»: Διαβάζουμε ότι έγραψε ο Γεωργίου, στην ματωμένη του (μα τι γράφουμε! Μεθύσαμε κι εμείς από τα όσα πίνει ο Γεωργίου, ως φαίνεται: ματαιωμένη, θέλουμε να γράψουμε, ματαιωμένη), στην ματαιωμένη του εργασία εξιχνιάσεως ποιητικών μυστηρίων, μάλλον: μυστηρίων της ποιήσεως, επεξεργαζόμενος αντιστοιχίες, ομοιότητες, επικαλύψεις, επικολλήσεις –όχι όμως λογοκλοπές, ποτέ λογοκλοπές, θα εξηγήσουμε γιατί όχι λογοκλοπές– που εντόπισε πλέοντας σε ωκεανούς δευτερολέπτων, καπνίζοντας αλυσιδωτά (chainsmoking, για να το μεταφράσουμε στην αγγλική και να τονίσουμε το δράμα της αλυσοδέσεως από ένα, αν όχι μοιραίο πάντως βλαβερό, πάθος – και να ’ταν το μόνο!), και καταγινόμενος με τη μελέτη δύο ποιητικών συλλογών, τριών ακριβέστερα εάν συνυπολογίσουμε και το Θέμα για Άγνωστο Επισκέπτη, και ενός τεύχους, του τέταρτου και τελευταίου ας υπενθυμίσουμε, ενός ΠΠ (περιοδικό παραφρόνων) ή, εάν θέλουμε να είμαστε ηπιότεροι στους χαρακτηρισμούς μας, ενός ΠΗ (περιοδικό ημιπαραφρόνων), και γνωρίζουμε πλέον πόσα και πόσα ΠΠ και ΗΠ εκδίδονταν και κυκλοφορούσαν στη δύστηνο χώρα μας και στην πολλαχώς ταλανισμένη γλώσσα μας τότε στην ολέθρια από πάσης απόψεως για δημιουργικούς και εργαζόμενους και νοικοκύρηδες ανθρώπους, θαυμάσια και ιλιγγιώδη εντούτοις για άχρηστους αχαΐρευτους ακαμάτες, Δεκαετία του Ογδόντα.

Θέμα για Άγνωστο Επισκέπτη. 1983. Στη σελίδα 9: [ΤΟ ΤΡΑΜ] Καθισμένοι δίπλα δίπλα στο τραμ/ κοιτάζαμε την ατέλειωτη πόλη./ «πρόσεχε το χέρι σου μέσα», είπες/ σε μιαν αρμονία φωνής και χρωμάτων./ Το τραμ προχωρούσε./ Έσκυβα και μάζευα/ τα ερείπια της πόλης/ τα σπασμένα αγάλματα/ αραδιασμένα στους δρόμους/ τα λιωμένα ρούχα και τις καρρώ γραβάτες.

Ιστορία της Μουσικής. 1993. Στη σελίδα 23: Πρόσεχε, το χέρι σου μέσα.

Ζάλη, τεύχος 4. 1989. Στη σελίδα 82: Χάρε! Χάρη! Χέρι!

Ζάλη, τεύχος 4. 1989. Στη σελίδα 31: [ΛΑΜΨΗ ΣΤΗ ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ] Ακούω τη φωνή σου/ δεν έχω δάκρυα να σ’ αγαπήσω./ Σ’ ένα ταξί αφήνοντας χιλιόμετρα γίνομαι κλέφτης κρύβομαι πεθαίνω με τον οδηγό.

Κλεοπάτρα Λυμπέρη. Μικρή Φιλαρμονική. 1993. Στη σελίδα 20: [ΛΑΜΨΗ ΣΤΗ ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ] Λευκότερος απ’ το λευκό μου εφανερώθη/ τα μαύρα σωθικά του δείχνοντας/ κι όπως θεράπευε τα μέλη μου η δρόσος/ πέτρωναν στα δόντια του τα σκοτωμένα/ καλοκαιρινά κορμάκια, στοιχειά που/ τα ’πνιξεν η θάλασσα και βγήκαν στον αφρό./ Του ’λεγα, πρόσεχε, πρόσεχε μη μας χαλάσει ο χρόνος/ πρόσεχε μην τύχει και μας λιώσει ο καιρός –/ αυτός γελούσε, έριχνε τα σεντόνια μας τα μυστικά,/ από το θάνατο κυλάω πάρα έξω, έλεγε.

Ιστορία της Μουσικής. 1993. Στη σελίδα 10: Σ’ ένα ταξί γίνομαι κλέφτης, κρύβομαι, πεθαίνω με τον οδηγό.

Θέμα για Άγνωστο Επισκέπτη. 1983. Στη σελίδα 22: Δεν χάλασα χρόνους/ Ο χρόνος είναι ρήμα/ Θανάτου κύλισμα, το ποίημα/ Λευκός με σωθικά μαύρα σε κλώνους

Να σημειώσουμε επίσης ότι κυκλοφορούν τρεις (3!) διαφορετικές εκδόσεις/εκδοχές του βιβλίου Θέμα για Άγνωστο Επισκέπτη. Μία του 1983. Δεν σημειώνεται εκδότης, προφανώς ο ποιητής προέβη ιδίοις αναλώμασι στην έκδοση. Τυπογράφος και βιβλιοδέτης το γλέντησαν δεόντως, με μπίρες και ρετσίνες. Στο εξώφυλλο, ο μέγας SirJohnGielgud (14 Απριλίου 1904 – 21 Μαΐου 200), σε νεαρή ηλικία. Σελίδες: 32. Θα συνεχίσουμε με τις άλλες δύο εκδόσεις/εκδοχές σε επόμενο σημείωμά μας. Αρκεί να σημειώσουμε στο παρόν σημείωμα ότι η σημειωμένη και σεσημασμένη πια παραφροσύνη, καίτοι τρέλα αλόγιστος, ξέρει πάντα, μάλλον: καταφέρνει πάντα, να μας εκπλήσσει. Λες και πρόκειται περί Παραλοϊσμένου Χόρχε Λούις Μπόρχες, λες και πρόκειται περί Θωμά Στερνς Έλιοτ υπό την επήρεια ψυχοτρόπων και κυρίως διαιθυλαμιδίου του λυσεργικού οξέος, LSD σα να λέμε, λες και πρόκειται περί ενός AlexanderTrocchi που έκοψε αιφνιδίως ποτά, μαριχουάνες, κοκαΐνες, αμφεταμίνες, μπεζεντρίνες, κι ό,τι άλλο έπαιρνε και πλακώθηκε να γράφει με ταχύτητες που θα ζήλευε ακόμα κι ο SpeedyGonzales της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ο περιλάλητος περίκλειστος θεόρατος και δυσθεώρητος Ευγένιος Αρανίτσης την εποχή που συνέγραφε/συνέθετε τις λαμπρές Λεπτομέρειες για το Τέλος του Κόσμου (εκδόσεις Ίκαρος, αφενός, και μετά εκδόσεις Νεφέλη, αφετέρου), ο ποιητής μας επεξεργάστηκε με προσήλωση τρελού μια τρίτη έκδοση/εκδοχή του βιβλίου Θέμα για Άγνωστο Επισκέπτη, τριάντα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση/εκδοχή, με άλλο όνομα (Μάνος Γιαννόπουλος) και με άλλο τίτλο (Σονάτα Ξένου Διερχομένου), και, κυρίως, με τρομερά άλλο αριθμό σελίδων! Θα συνεχίσουμε φυσικά, αλλά προτού συνεχίσουμε, ας αποκαλύψουμε, αποσβολωμένοι ακόμη, ότι ο αρχικός αριθμός των 32 σελίδων γιγαντώθηκε σαν εκείνη την ηρωίδα του Φεντερίκο Φελίνι στο Οκτώμισι, τη Σαρακίνα, και άγγιξε τον εξωφρενικό αριθμό των 2666 σελίδων!

Συνεχίζεται. Αύριο: Πόσα θες να μας τρελάνεις;