Περιμένοντας τον κοντό

Από το the elf at bay

Οι αρχαίες τραγωδίες μου είναι αδιάφορες. Προτιμώ τις σύγχρονες. Όχι αυτές που εκτυλίσσονται στους διαδρόμους των υπουργείων, στα συνδικαλιστικά εκτάρια και στα κομματικά φυτώρια των εφηβικών ονείρων, που εισβάλλουν με τηλεβόες στα πανεπιστήμια με στόχο τον πολυπόθητο θώκο. Υπάρχουν οι κυνικοί που θυμίζουν την νοσηρή ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Βιέννης, υπάρχουν οι φονταμενταλιστές που φέρνουν στο μυαλό τις πολωνόφωνες μονάδες της Γαλικίας· υπάρχουν τέλος κι αυτοί που ονειρεύονται μια εθνική υπόσταση όπως οι υποστηρικτές της Αυστροουγγαρίας το 1850, όπως μας πληροφορεί ο νομπελίστας Coetzee, που με γνήσιο πνεύμα ενότητας κατάφεραν να συγκεντρώσουν όλους τους Σλάβους στο εσωτερικό της Αυστρίας αν και οι Σλοβάκοι μισούσαν τους Μαγυάρους. Πόσω μάλλον τους Γερμανούς με τις φρικτές εμμονές τους.

Υπάρχουμε κι εμείς. Αυτοί που περιμένουμε τον κοντό. Αυτοί που αγανακτήσαμε πολύ πριν το Μνημόνιο. Είμαστε αυτοί που ζήσαμε την ομοφοβία στο πετσί μας. Την λεκτική βία. Τις απειλές και την αγωνία της τιμωρίας αφού δεν ανήκουμε πουθενά. Αυτοί που διοριστήκαμε αξιοκρατικά αλλά μας σκεπάζει η χλεύη των πολλών επειδή σκαμπάζουμε από γράμματα. Δεν εκπλήσσομαι. Δεν μ' ενδιαφέρει ο Μεγαλόσταυρος της Μαρίας Θηρεσίας· δεν αποτελώ κομμάτι καμίας Αυλής, εξάλλου. Δεν έχω θαμπωθεί απ'την εξουσία του κατηγορείν. Απλά δεν συμπαθώ τους μέτριους και τους αήθεις. Τους δουλοπρεπείς και τους εν ενεργεία αριστερόβλαχους που προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν το αίσθημα ενοχής ως άλλοι αιμομίκτες Αψβούργοι. Δεν ξεχνώ ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα· ότι η λογική δεν εξελίσσεται αλλά βαλτώνει σαν μαίανδρος σε φυγόκεντρο ναδίρ.

Δεν περίμενα το 2009 για να καταλάβω ότι κατεδαφιζόμαστε. Η φούσκα της ανοησίας και του εύκολου χρήματος, η τουρκομπαρόκ αισθητική, η απαράμιλλη χοντράδα, η αδυναμία άσκησης της σκέψης, η σιγουριά ότι δεν έχουμε προχωρήσει πολύ από την καντιανή σκέψη, βοούσαν από την δεκαετία του '90. Η διαλεκτική τέχνη θεωρείται πολυτέλεια, η επιστήμη βορά των εκλεκτών, τα ποιήματα ενασχόληση τρελών, η διαφορετικότητα υποσημείωση, η αμφισβήτηση των ψευδοεπαναστατών ιδιόλεκτο νεοφιλελεύθερων συστημικών. Άπαντες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την σκληρότητα του Ισραήλ. Ας γελάσω. Ουδείς δεν θα μπορούσε να ζήσει υπό το καθεστώς της Χαμάς στο έδαφός της. Ξεχνάμε τι διακηρύσσει το Ισλάμ, τις κλειτοριδεκτομές, τις μισάνθρωπες ταξιαρχίες, τους καμικάζι, τους ελεύθερους σκοπευτές, το καθεστώς τρομοκρατίας των στρατευμένων. Η λύση δεν βρίσκεται στο αρχαίο ρητό «Οψόμεθα εις Φιλίππους» αλλά στην διπλωματία και στην άρση της μισαλλοδοξίας. Στοιχεία που οι θρησκείες εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν.

Διάβασα πριν καιρό, μια βιβλιοκρισία σχετικά με την επιστήμη της Λογικής και μειδίασα μνησίκακα. Αναφερόταν στο ότι η ερμηνεία ενός προγενέστερου κειμένου δεν επιτρέπεται να υποκαθιστά αυτήν ενός μεταγενέστερου. Κάτι, που εν Ελλάδι, πράττεται αυθωρεί και παραχρήμα. Αν ζούσε ο Βοτανειάτης, βομβαρδισμένος από τα επιχειρήματα του λογοθέτη των σεκρέτων, που τον προέτρεπε να περιβληθεί το μοναστικό σχήμα κατεπειγόντως με την κουρά, θα γελούσε με τα τεχνάσματα της τηλεκατευθυνόμενης βλακείας που ονειρεύεται κατάληψη των ανακτόρων κι επιστροφή στον άβακα και στις βλητικές συναρτήσεις, με όρους ψυχοπαθολογίας και αιμοπεταλίων. Ο ορθολογικός πυρήνας θεωρείται γραφικός και καθ'όλα αστικός. Η κλιμακούμενη συνάφεια καθ' έξιν πολιτική βλασφημία, η αμεροληψία μισητό κατακάθι. Η απουσία μαγκιά.

Περιμένω λοιπόν τον κοντό· χωρίς κεφάλι.