Πότε θα μιλήσουν κι αυτοί;

Απ' άκρου εις άκρον της χώρας αποδεχτήκαμε πια την κατάσταση του πολιτικο-οικονομικού συναγερμού. Οι συντεχνίες κατέρχονται σε απεργίες· οι συνδικαλιστές ασκούνται στο ναι μεν αλλά· οι πολιτικοί (της Αριστεράς κυρίως) καταγγέλλουν ως ψευδή τα αντι-λαϊκά μέτρα και ζητούν απο τις εύπορες τάξεις και την οικονομική ολιγαρχία να πληρώσουν το πάπλωμα. Η λέξη «λαμόγια» (επισήμως ανετυμολόγητη) ακολουθεί σφοδρή ανατατική πορεία και πλήττει (ο λόγος το λέει) τις ελίτ που εισπράττουν, αλλά, φευ, δεν αποδίδουν. Το παράδοξο είναι ότι στο γυαλί, στο ράδιο και στις εφημερίδες μιλούν μόνο οι αδικημένοι, οι χαμηλόμισθοι, οι συνδικαλιστές για να δακτυλοδείξουν τους πατρίκιους με τις εξωχώριες εταιρείες, με τα διπλά ή τα ανύπαρκτα βιβλία και την παραδοσιακή τους αναλγησία. Οπότε γεννάται το εύλογο ερώτημα: οι κατηγορούμενοι πότε θα μιλήσουν; Επιχειρηματίες, τραπεζίτες, μεγαλογιατροί, καραβοκύρηδες, οφσοράδες και κλεφταράδες κάθε λογής; Το κοινό αίσθημα θα ήθελε αυθωρεί και παραχρήμα να στηθούν συμβολικές έστω αγχόνες. Αλλά, αν το χρήμα δεν ήξερε από τα γεννοφάσκια του να κρύβεται, τι χρήμα θα ήταν; Καταπώς φαίνεται, θα μας μείνει αμανάτι το «παραχρήμα».