Οι σκαντζόχοιροι, ξέρετε, ζευγαρώνουν πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή την ιστορία θα σας πω. Πως, όσο μεγαλώνω, ακόμα κι αν λαχταρώ να είμαι γάτος ή σκύλος ή ελέφαντας ή άλογο ή βόδι, εντέλει είμαι σκαντζόχοιρος. Γιατί τρέμω πάντα στο ολιγόλεπτο σημείο, στο κρίσιμο σημείο της συναναστροφής μου με τον άλλο. Το σημείο όπου από γνωστός γίνεσαι φίλος.
Βρήκα την περίπτωσή μου στον κόσμο των ζώων, εκεί αναζητούσα την αναλογία μου. Μια ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν τη θερμότητα μια κρύα ημέρα. Ωστόσο, όταν τα καταφέρουν, είναι αναπόφευκτο να τραυματιστούν με τα αιχμηρά τους αγκάθια. Κατά συνέπεια πρέπει να απομακρυνθούν. Παρόλο που όλοι νιώθουν την ίδια επιθυμία για αμφίδρομη επικοινωνία, αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί· οι λόγοι είναι αναπόφευκτοι.
Τη νύχτα, αργά, όταν τους σκέφτομαι, πλησιάζει επικίνδυνα στο πρόσωπό μου το δικό τους. Ένα σημαδάκι που έχουν στο φρύδι, μια μικρή ελιά, φακίδες στη μύτη, μαύροι κύκλοι, μια βαθιά ρυτίδα δίπλα στο αριστερό μάτι, μια ατίθαση τούφα, ένα χρώμα λίγο διαφορετικό, ανεπαίσθητο, στη μία ίριδα. Είμαστε εκεί πρόσωπο με πρόσωπο. Ζευγαρώνουμε τις ζωές μας.
Αυτό ονομάζεται “Δίλημμα του Ακανθόχοιρου”. Η πρόκληση της ανθρώπινης οικειότητας, που την ονομάζουμε φιλία, είναι ανάλογη με την κατανομή της θερμότητας μέσω της επικοινωνίας. Η φιλία, η οικειότητα, η ανάπτυξη οποιασδήποτε σχέσης δεν είναι δυνατόν να συμβεί χωρίς φθορά, χωρίς μια αμφίδρομη βλάβη. Είναι τα αγκάθια βλέπετε. Το Δίλημμα σε οδηγεί μοιραία στην εσωστρέφεια. Για το δικό σου καλό και το καλό των άλλων. Για το συμφέρον σου.
Κανονικά, κάτω από τέτοιες συνθήκες οι σκαντζόχοιροι έπρεπε να είχαν αφανιστεί ως είδος. Όμως υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται κανονικά.
Οι σκαντζόχοιροι, ξέρετε, ζευγαρώνουν πρόσωπο με πρόσωπο. Άρα υπάρχει τρόπος να μη βλάπτει ο ένας τον άλλον. Χρησιμοποιώ αυτή την αναλογία για να περιγράψω την εικόνα των φίλων μου. Τη νύχτα, αργά, όταν τους σκέφτομαι, πλησιάζει επικίνδυνα στο πρόσωπό μου το δικό τους. Ένα σημαδάκι που έχουν στο φρύδι, μια μικρή ελιά, φακίδες στη μύτη, μαύροι κύκλοι, μια βαθιά ρυτίδα δίπλα στο αριστερό μάτι, μια ατίθαση τούφα, ένα χρώμα λίγο διαφορετικό, ανεπαίσθητο, στη μία ίριδα. Είμαστε εκεί πρόσωπο με πρόσωπο. Ζευγαρώνουμε τις ζωές μας.
Καμιά φορά, όταν δεν κρυώνω πολύ, βγάζω το χέρι από το πάπλωμα και ξεκολλάω ένα μικρό αγκαθάκι που έχει μείνει πάνω από το αριστερό τους φρύδι, εκεί δίπλα σε ένα παιδικό κόψιμο. Το ακουμπάω δίπλα μου στο κομοδίνο. Το πρωί συνήθως το ξεχνάω κι έτσι χάνεται μαζί με τα χνούδια που μάζεψε πάλι η γυναίκα.
σχόλια