Σκιρτήματα
Είσαι στα δεκατέσσερα τώρα και δεν κάνεις τον παραμικρό κόπο, καν δεν σου περνάει ούτε αμυδρά η ιδέα, να διανοηθείς ότι κάποτε θα είσαι σαράντα τέσσερα, πενήντα τέσσερα, εξήντα τέσσερα.
Είσαι στα δεκατέσσερα τώρα, κλεισμένος στο δωμάτιο με την αφίσα Woodstock / Victory Peace & Music, μια αφίσα που την έχεις και μπλούζα, με μια κιθάρα, πάνω στην κιθάρα ένα περιστέρι, δίπλα στο περιστέρι το σήμα της ειρήνης, γύρω από το περιστέρι οι λέξεις Woodstock Victory Peace & Music, τέσσερις λέξεις που σημαίνουν για σένα μακριά μαλλιά σαν του John Mayall, σημαίνουν μια μοτοσικλέτα σαν αυτή στο Easy Rider, που βλέπεις κάθε μέρα και κάθε βράδυ στην αφίσα στον άλλο τοίχο, ο Captain America με την μοτοσικλέτα τσόπερ, σημαίνουν μια κοπέλα σαν την Angela Davis, με το μαλλί αφάνα και την αγέρωχη σούπερ πόζα, καθιστή με το ένα πόδι απλωμένο, και το άλλο σηκωμένο, κεκαμμένο στο γόνατο, κι ας μην ξέρεις ποια είναι και τι είναι ακριβώς η Angela Davis, κι ας είναι να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια και να γίνεις δεκαεφτά για να μάθεις ποια είναι και τι είναι ακριβώς η Angela Davis.
Είσαι στα δεκατέσσερα, και οι αντιφάσεις είναι τρικυμιώδεις, κι ας μην το ξέρεις ότι είναι τρικυμιώδεις, είναι διελκυστίνδα κι ας μην το νιώθεις ότι είναι διελκυστίνδα, είναι γονιμοποιές κι ας μην το προεξοφλείς ότι είναι γονιμοποιές: χωρίστρα που θυμίζει, και θέλει να θυμίζει, την χωρίστρα του Διαδόχου και εν συνεχεία, αν και για λίγο, Βασιλέως Κωνσταντίνου στο ασημένιο τριαντάρικο, αλλά και των Αδελφών Τζων και Ρόμπερτ Κέννεντυ σε ένα κάδρο στο κουρείο του κυρίου Επαμεινώνδα, τρεις αψεγάδιαστες χωρίστρες, με το μαλλί να γυαλίζει, να είναι στίλβον κι απαστράπτον το μαλλί, τρίχα να μην πετάει – αυτή είναι η αρχική θέση. Και στο πατ-κιουτ, στο τσακ-μπαμ, από κει με τους Κέννεντυ και το τριαντάρικο πας καρφί στον Hendrix και στην Joplin και στον Mayall, και τρελαίνεσαι με τους χίππηδες και λες πότε θα μεγαλώσω να γίνω χίππης και να γυρνάω με τσόπερ, με Σκαραβαίο ή Κατσαριδάκι, με Ντεσεβώ ή Μίνι Κουπεράκι, και όλο αυτό είναι μέσα σου, στα δεκατέσσερά σου, αντιφάσεις και διελκυστίνδα, αλλά ακόμη δεν είναι ταραχή και τρικυμία και τρέλα και τρομερή συγκρουσιακή αναμπουμπούλα, όχι, τώρα είναι ακόμη ήπιο το κόλπο, είναι δωμάτιο με αφίσες, είναι ο Σαββόπουλος, είναι ο Καζαντζάκης, είναι η Μάχη και η Δράση ακόμη, είναι το περιοδικό Φαντάζιο, είναι και ο Σαμαράκης και το Λάθος, και της Φαλάτσι το Βιετνάμ σε Βίπερ, Βιβλία Περιπτέρου, μαζί, στη μικρή βιβλιοθήκη πάνω από το γραφειάκι – το γραφειάκι με τα σχολικά βιβλία και με το τρανζίστορ, το Phillips, με το δερμάτινο κάλυμμα, το τρανζίστορ που παίζει όσες ώρες μελετάς, όσες ώρες μελετάς και ονειρεύεσαι.
Σκιρτήματα στο μυαλό, σκιρτήματα στο κορμί, είσαι στα δεκατέσσερα και θες να βγεις στον κόσμο, είσαι στα δεκατέσσερα και θέλεις να ερωτευτείς παράφορα, να κάνεις ακροβατικά με το χρόνο, να γίνει μοτοσικλέτα το άσπρο και κόκκινο ποδήλατό σου, να διαλέγεις εσύ τα ρούχα σου, εσύ να διαλέγεις τις ώρες κατάκλισης και εγέρσεως, τη χρήση των πτώσεων, της γενικής σε –ης και της γενικής σε –εως εσύ να τη διαλέγεις.
Είσαι στα δεκατέσσερα, το χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα. Ακούς, ξανά και ξανά το Angie των RollingStones, στο μπομπινόφωνο, το Grundig.
Είσαι στα δεκατέσσερα και θέλεις να πάρεις τους δρόμους, να καπνίσεις σε σκοτεινά κατώφλια. Είσαι στα δεκατέσσερα και μόλις έχεις διαβάσει τους Τρεις Συντρόφους του Έριχ Μαρία Ρέμαρκ.
Είσαι στα δεκατέσσερα και θέλεις να πιεις κονιάκ. Είσαι στα δεκατέσσερα και λαχταράς να βγεις στον κόσμο, να ακούσεις τη μουσική των γεγονότων.
[Συνεχίζεται. Αύριο: Ονόματα]
σχόλια