Στο Night Club των Συνειρμών, ΙΙ
Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, περιπλανώμενος στα συντακτικά και τις γραμματικές του κόσμου, δεν θα μπορέσω ποτέ, μ’ όλα τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ιταλικά, που ξέρω, όχι, δεν θα μπορέσω ποτέ σε γλώσσα άλλη πλην της μητρικής να πω λέξεις όπως: λίθος, ήθος, αγάπη, φιλία, ευγλωττία, δωρεά, χαριστικότητα, πάθος, πόθος, μύθος, βάθος, στέργω, ευαγγέλιο, πανδέγμων, πανδαμάτωρ, ευχολόγιο, νους, ρους, καλαθάκι, ψωμί.
Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, έφηβος λάτρης των Doors το Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Τέσσερα, και των Χειμερινών Κολυμβητών αδέρφι απ’ το Ογδόντα, δεν θα μπορέσω ποτέ, παρότι ποιητής είμαι άρα μέσα στο διεθνές, να βγω από το κονάκι και το θάλπος της γλώσσας της μητρικής και σ’ άλλη γλώσσα τα μέσα μου να πω, τα μύχιά μου να εκφράσω, των φίλων μου τα επιτεύγματα να ψάλλω, της αγάπης το φέγγος να εκθειάσω.
Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, φερέοικος εκ πεποιθήσεως και καταραμένος εξ αποστάσεως, δηλώ και λέγω και αποφαίνομαι ότι η μητρική γλώσσα, κάθε μητρική γλώσσα, όλες οι μητρικές γλώσσες, είναι ο πλούτος, ο πιο ανεκτίμητος πλούτος της ανθρωπότητας. Είναι η μουσική του μυαλού. Είναι το μυαλό της μουσικής. Δεν υπάρχω δίχως γλώσσα μητρική, όσο κι αν πετύχω όπου κι αν πετύχω κοινωνικά, αν δεν μπορώ να πω και να νιώσω γάλα, χέρι, βυζί, μάτια, βλέμμα, χάδι, τροφή, στη γλώσσα τη δική μου, στη μητρική μου τη γλώσσα.
Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, ον που λέγεται πολλαχώς και μανιακός των αναμνήσεων, αναρωτιέμαι, ρητορικώς: Πώς να πω και πώς λέγοντας να αναθυμηθώ τη ζέστη στα χέρια και την γλύκα στη γλώσσα, στα χείλη, αν όχι στη μητρική μου γλώσσα τη λέξη «σταφιδόψωμο», μια λέξη που με ταξιδεύει σαράντα χρόνια πίσω; Μια λέξη, η λέξη «σταφιδόψωμο» που και μόνο η εκφορά της, ή η ανάμνησή της, ή το ψιθύρισμά της μέσα μου, με γαληνεύει και μου δίνει κουράγιο για πέντε, έξι, εφτά ώρες.
Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, ο πέραν της γραφής και της λαλιάς, ψιθυρίζω και ουρλιάζω: Κάθε μητρική γλώσσα είναι πλούτος και μουσική και στοχασμός. Φιλοσοφία είναι και ποίηση. Τρόπος να οργανώνεις τον κόσμο, τρόπος να χαρτογραφείς το χάος, τρόπος να αιφνιδιάζεις το θάνατο, τρόπος να ξεφεύγεις από τα δόκανα της φθοράς. Υπάρχει μια γλώσσα που δεν έχει επίθετα, διότι αρνείται να προσδιορίζει κάτι στο διηνεκές. Αυτοί που τη μιλάνε, δεν λένε: «Αυτός ο κακός άνθρωπος έδειρε το παιδί», αλλά λένε: «Η κακία αυτού του ανθρώπου έδειρε το παιδί». Διότι ο άνθρωπος αυτός αργότερα μπορεί να κάμει κάτι που να φανερώνει μεγαλειώδη καλοσύνη.
Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, ο από γραφομηχανής θεός, όσο κι αν έχω δοκιμάσει να πω «ζάχαρη άχνη» σε άλλες γλώσσες, δεν λαμβάνω τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, ακόμα και τους ήχους, σχεδόν ανύπαρκτους, που φτάνουν μέσα μου όταν λέω «ζάχαρη άχνη». Το ίδιο και όταν λέω, στη μητρική μου γλώσσα, κάστανο, σφεντόνα, καρίκωμα, καρύκευμα, ηδύτητα, αλαλαγμός, χλαπαταγή, μέλι, μέλος, μέλλον, μαλλιά, κλειδοκόκαλο, χνούδι, αστράγαλος. Όταν λέω: «Αγαπημένη, αγαπημένη, αγαπημένη, από την κορφή μέχρι τα μύχια σ’ Αγαπώ!»
Συνεχίζεται. Αύριο: Το Γενναίο Γλέντι της Γλώσσας
σχόλια