Από το the elf at bay
Αν θα έπρεπε να υποθέσω τι μέλλει γενέσθαι στο απομονωμένο κάστρο του Νότου, λυπάμαι αλλά δεν έχω απάντηση. Στο μυαλό των κατοίκων της Μεσογείου, οι χώρες που απαρτίζουν την ασθμαίνουσα σοσιαλδημοκρατία θεωρούνται ενιαίο κομμάτι έντονου ανάγλυφου με έμφαση στα λιόδεντρα, στο γλυκό κρασί και στους κρυμμένους σουγιάδες με μουσική Χατζιδάκι για άλλοθι, στις απαιτήσεις του Βορρά, με την ανάλογη ακτιβιστική πόζα για τα περιοδικά. Δεν απέχουν καθόλου από την κοσμοθεωρία του tea-party που θεωρεί ως ένα το Ιράκ, το Ιράν και την Συρία. Η Αλ Κάιντα, αν και υπερκρατική, βάφεται κόκκινη με επουράνια χρώματα αγνότητας, θυμίζοντας την εκατοστή τέταρτη σούρα του Κορανίου. Η άρνηση της Κύπρου, βύζαξε τα διψασμένα λαρύγγια των ευαίσθητων αλληλέγγυων απάτριδων που ονειρεύονται ποτάμια ζεστού αίματος, πίνοντας μποζολέ με τυροκομικά και φρούτα, απαγγέλλοντας Ρεμπό στα σοκάκια των Βρυξελλών. Φοβούμαι ότι το δουκάτο των Φράγκων δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ'το εγχώριο μίσος που ακκίζεται με συμπεριφορά Βαλκυρίας λίγο πριν τον εθελούσιο ξανθό θάνατο.
Εξαντλείται οτιδήποτε πείθει τον αμαθή όχλο, βάσει συναισθήματος και μόνο. Εξάλλου οι Αγανακτισμένοι το καλοκαίρι του 2011, πρόδωσαν ακριβώς αυτό το διττό ψευδοπροοδευτικό θέσφατο που φύλασσαν τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Μια φρικτή μανιέρα συνθηματολογίας, που περιλαμβάνει το φαντασιακό αναλφάβητο εργαλείο που απειλεί με επανάσταση το Δημοκρατικό Ιδεώδες και παράλληλα ένα απαιτητικό κακέκτυπο της μηχανιστικής αντίληψης περί Δικαίου με φόντο το εργατικό κίνημα του 19ου αιώνα που δεν επιδέχεται κριτική διότι ισχύει αέναα. Κάτι σαν παρακαταθήκη αυστηρής επιστήμης η οποία απαιτεί καθημερινή επαλήθευση, αντικαπιταλιστική κουλτούρα, φιλοσοφική λήθη με κατά το δοκούν συμπεράσματα, καθότι τα λογικά σφάλματα είναι απαραίτητα για τους ψυχαναλυτικούς μηχανισμούς που ενεργούν αυτόματα, απορρίπτοντας τα δύσκολα ερωτήματα. Οι οπαδοί της χειραγώγησης, υπερκαλύπτουν τον ίδιο τον Ηρόδοτο όταν έγραφε για την εξαφάνιση εθνοτήτων και λαών καθώς το αλάθητο του Ιννοκέντιου Γ΄θεωρείται θλιβερό υπόλειμμα, εν συγκρίσει με το νέο κύμα της ερμηνείας των μακροοικονομικών που απαιτεί δανεικά με επιχειρήματα αντιδραστικής μικροαστικής αρχής που ακούει Φαραντούρη, αναλύει τα μαρξιστικά κείμενα και αυνανίζεται υπέρ της αντάρτικης βαρβαρότητας υπό την σκέπη λαγνομαοϊκής καλλιγραφίας που αποτυπώνει στον καμβά την αγάπη για τον χαλβά, τις ρουστίκ χυλοπίτες, την σφαγή συστημικών και την ανέγερση μνημείου με άλικα γαρίφαλα στο πέτο.
Αναρχοφασίστες και χρυσαυγίτες, είναι το αποτέλεσμα του ψυχαναγκαστικού παρία, που αναζητώντας διέξοδο απ' την κατάφωρη πραγματικότητα ψυχικών διώξεων του Εαυτού, οργανώνουν φονταμενταλιστικές φιέστες στις περιώνυμες πλατείες του Συντάγματος, εν ονόματι της ιδεοληπτικής τους νεύρωσης για την πραγματικότητα. Η βία για την βία, το μίσος για το μίσος, ο θάνατος για μια αρχιτεκτονική έννοια κοσμοθεωρίας που δεν έχει ιδέα από συμμετρία και κανόνες. Όπως ο Φρόυντ απαγόρευε την περιτομή στους γιους του, όπως ο Βοναπάρτης φοβόταν τα άλογα, όπως η Μεγάλη Αικατερίνη αρνήθηκε την γερμανική της καταγωγή, έτσι κι εδώ ο μονολιθικός σαδισμός αρνείται το Είναι καθώς δανείζεται απ' τον συμβιωτικό σαδισμό του καναπέ συμμάχου, τα περιβόητα εύγε για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η μονογραφία της ημιμάθειας, του τρόμου και της κατάργησης της προσωπικής ελευθερίας λόγω απειλής από τις ξένες δυνάμεις που επιβουλεύονται τα δέντρα, το αλάτι και τον τραχανά της Μυτιλήνης. Το θέατρο του παραλόγου συναντά το κραυγαλέο ελληνορθόδοξο μοτίβο, τον ξυλοδαρμό σε κάτοικο Μενιδίου επειδή κρατούσε ελληνική σημαία στα Εξάρχεια, την Τρόικα της γελοιότητας, Ελλάδας-Κύπρου-Ιταλίας, σε πλήρη διαταραχή. Το αδηφάγο πλήθος ουρλιάζει για τα κεκτημένα διότι φθονεί τον πλούτο επειδή δεν τον κατέχει ο ίδιος. Κοινώς παραγνωριστήκαμε. Κατάχρηση ελευθερίας και παντοδυναμίας, δείχνοντας με το δάχτυλο τα κακώς κείμενα· φασιστοτρελαμένοι.
Τα μυαλά δεν αλλάζουν, το πνευματικό υπόβαθρο απουσιάζει, η ανακωχή θεωρείται ταμπού, η αδιαφορία κομμάτι της δυσαρέσκειας· το status quo ante αφορά την Πολωνία και την Σουηδία του 17ου αιώνα, η συναίνεση βαφτίστηκε αστική παγίδα από τα τσόλια με iPhone που σχολιάζουν την επικαιρότητα εκ του ασφαλούς. Μια χώρα ανεύθυνη που απομυζεί το κράτος, λατρεύοντας να το μισεί για να μην πεθάνει από την πλήξη. Άνθρωποι-σύνδρομα που δεν έχουν ιδέα για την Δυτική κληρονομιά, μισάνθρωποι που εναντιώνονται για μια ρανίδα υστεροφημίας στον αδιάφορο τάφο τους. Ο Albert Camus το έχει εκφράσει πολύ σωστά: «Η επί μακρόν άκαμπτη άρνηση, καταλήγει επίπλαστη και οδηγεί σε μια άλλη μορφή στειρότητας». Οι φωτιές της αλλαγής δεν είναι ίδιον της φαιοκόκκινης παράνοιας, του Ροδόλφου του Αψβούργου και των επιτηδευματιών που χρίζουν με αρνητικό πρόσημο κάθε πολιτισμική έννοια για να δικαιολογήσουν πόσο ριζοσπάστες και αγιάτρευτα αρνητιστές είναι. Πολύ φοβάμαι ότι καταλήξαμε σαν τον Σαρτρ όταν φυσικοποίησε την διαλεκτική. Όπως καταλάβατε ο συναγελασμός μεταξύ ίδιων και όχι ίσων θεωρείται απαραίτητος κοινωνικός τόπος για τον εσμό των μετρίων στα ιδεολογικά γήπεδα. Moi, j'irai pas.
σχόλια