Το τέλος της εφηβείας

Το τέλος της εφηβείας Facebook Twitter
Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια θυμίζει παιδί που μεγαλώνει. Και η εφηβεία που πέρασε ήταν μια άγρια εφηβεία γιατί την έζησε σε ένα πολύ σκληρό περιβάλλον. Εικονογράφηση: Alex Gamsu Jenkins
2

Όταν ζεις μια κατάσταση, είναι πολύ δύσκολο να τη συνειδητοποιείς ταυτόχρονα. Να καταλαβαίνεις δηλαδή τι συμβαίνει την ώρα που συμβαίνει. Γι' αυτόν το λόγο, όταν κάποιος ζει, ας πούμε, ένα ερωτικό δράμα, δεν έχει ιδέα τι γίνεται, ζητάει συμβουλές από φίλους και γνωστούς, πίνει ουίσκια και τον πιάνουν τα κλάματα που 'ναι μόνος χαράματα. Ζητάει συμβουλές γιατί δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τον εαυτό του και το συναίσθημά του και να δει ψύχραιμα την κατάσταση.

Το ίδιο συμβαίνει με την επικαιρότητα. Ειδικά στην Ελλάδα των τελευταίων ετών πολλές φορές αδυνατούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και πώς πρέπει να αντιδράσουμε. Δεν είναι τυχαίο που η Ιστορία καταγράφεται μετά από πολλά χρόνια, ώστε να αντιμετωπίζονται τα γεγονότα με ψυχραιμία και να επηρεάζονται όσο λιγότερο γίνεται από το συναίσθημα του ιστορικού.


Ζούμε σε μια χώρα που περνάει μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση, η οποία έχει προκαλέσει αναπόφευκτα και σοβαρούς κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Ζούμε μια εποχή που σε όλο τον δυτικό κόσμο η ακροδεξιά ανεβάζει τα ποσοστά της, σε βαθμό που δεν μπορεί πλέον να θεωρείται μια πρόσκαιρη κοινωνική αντιδραστικότητα. Ζούμε μια εποχή που σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η πιο εμπόλεμη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με συνεπακόλουθο μια τεράστια προσφυγική κρίση. Ζούμε, τέλος, μια εποχή που η τεχνολογία μάς δίνει εργαλεία που δεν είχαμε ποτέ μέχρι τώρα στα χέρια μας, εργαλεία που όμως χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, με αποτέλεσμα πολλές φορές να αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα βασικά και πιο βασικό από το ότι δεν γίνεται οι πολίτες να αναλαμβάνουν τον ρόλο του δικαστή και του τιμωρού δεν υπάρχει. Και αν κάτι πρέπει να κάνουμε όσοι, έστω, θεωρούμε απαράδεκτο αυτού του τύπου τον τραμπουκισμό είναι να τον καταδικάζουμε, ακόμα και αν το θύμα είναι κάποιος με τον οποίο διαφωνούμε στον μέγιστο βαθμό.

 
Πάμε πίσω τώρα στα δικά μας. Τα της κρίσης τα ξέρουμε όλοι. Τα ξέρουμε, τα βιώνουμε και τα παλεύουμε. Η ελληνική κοινωνία προ δέκα ετών δέχτηκε ένα χτύπημα από αυτά που δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν από καμία κοινωνία, πόσο μάλλον από μια κοινωνία που επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό και από το συναίσθημα.

Οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Πλατείες, «δεν πληρώνω», πορείες, βία και μια γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για το σωστό ή το άδικο, ούτως ή άλλως, μετά από τόσα χρόνια, ο καθένας μας έχει παγιωμένες απόψεις για τα θέματα αυτά και για το δίκαιο ή όχι των αντιδράσεων. Παράλληλα με τις αντιδράσεις προέκυψαν και οι δράσεις, η αλληλεγγύη, οι συλλογικότητες, τα κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, παντοπωλεία. Η φροντίδα των αδυνάτων από ανθρώπους που δεν ήταν ισχυροί, αλλά επέδειξαν και επιδεικνύουν ακόμα σπουδαία ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι δράσεις αυτές συνετέλεσαν στο να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα, αφού οι αλληλέγγυοι ανέλαβαν να σηκώσουν στους ώμους τους βάρη που υπό κανονικές συνθήκες αφορούν την κρατική μέριμνα και πρόνοια. Το κράτος διαλύθηκε και η διάλυσή του έφερε απαξίωση.

Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια θυμίζει παιδί που μεγαλώνει. Και η εφηβεία που πέρασε ήταν μια άγρια εφηβεία γιατί την έζησε σε ένα πολύ σκληρό περιβάλλον. Κάποια στιγμή όμως η εφηβεία τελειώνει – αν συνεχίζεται υπάρχει πρόβλημα. Το Σάββατο που μας πέρασε, στη Θεσσαλονίκη, στην εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης προπηλακίστηκε από έναν μαινόμενο όχλο.

Στην εποχή που βρισκόμαστε, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, υπάρχει και δεύτερο ημίχρονο και αυτό παίζεται στα social media. Εκεί για μια ακόμα φορά είδαμε τρεις διαφορετικές αντιδράσεις. Την πλήρη καταδίκη του συμβάντος, την επικρότησή του αλλά και μια ενδιάμεση αντιμετώπιση του τύπου «καταδικάζω την επίθεση, αλλά κι αυτός τα ήθελε»...


Δεν γίνεται όμως άλλο. Δεν γίνεται να τρώει ξύλο ένας δήμαρχος που παρίσταται σε μια εκδήλωση. Δεν γίνεται να μην τιμωρείται και μάλιστα άμεσα και αυστηρά ο τραμπουκισμός. Δεν γίνεται, γιατί μετά μια ολόκληρη κοινωνία αυτό που βλέπει το απενοχοποιεί. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν γίνεται να εκπαιδεύεται ο κόσμος στο να αποδέχεται τα βιαιότερα ένστικτά του. Δεν γίνεται να είμαστε οk με τις εικόνες που είδαμε το Σάββατο. Αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μη μας ενοχλούν, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα και αν κάτι πρέπει να κάνουμε είναι να ξανα-οριοθετήσουμε την κανονικότητα.

Γιατί αυτό που συνέβη το Σάββατο, αυτό που είχε συμβεί στον Κωστή Χατζηδάκη, στη Μαρφίν, στη Λιάνα Κανέλλη και στη Ρένα Δούρου στην εκπομπή του Παπαδάκη, αυτά που κάνει ο Ρουβίκωνας, αυτά που κάνουν οι χρυσαυγίτες εδώ και τόσα χρόνια δεν έχουν καμία σχέση με κανονικότητα, αλλά θέτουν τα όρια αυτής. Τα χαμηλώνουν, τα παραμορφώνουν και στο τέλος δημιουργείται μια κοινωνία που έχει χάσει την μπάλα και θεωρεί ότι δεν έγινε και κάτι τρομερό αν σπάνε στο ξύλο δέκα άτομα έναν 76χρονο, με τον οποίο μπορεί να έχουν πολιτικές διαφωνίες.


Οι υπαίτιοι του σαββατιάτικου συμβάντος έχουν ήδη συλληφθεί και ας ελπίσουμε επίσης ότι θα δικαστούν άμεσα και με την αυστηρότητα που πρέπει. Ας είναι αυτό η αρχή της επιστροφής στην κανονικότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τη μη αποδοχή του τραμπουκισμού. Γιατί σε όλα τα άλλα τα επίπεδα, ως κοινωνία, έχουμε πολλή δουλειά ακόμα. Και ως πολιτικό σύστημα ακόμα περισσότερη.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα βασικά και πιο βασικό από το ότι δεν γίνεται οι πολίτες να αναλαμβάνουν τον ρόλο του δικαστή και του τιμωρού δεν υπάρχει. Και αν κάτι πρέπει να κάνουμε όσοι, έστω, θεωρούμε απαράδεκτο αυτού του τύπου τον τραμπουκισμό είναι να τον καταδικάζουμε, ακόμα και αν το θύμα είναι κάποιος με τον οποίο διαφωνούμε στον μέγιστο βαθμό. Ελπίζοντας ότι σταδιακά θα επανέλθουμε σε μια δύσκολη, αλλά αναγκαία κανονικότητα πάνω στην οποία θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια καλύτερη βερσιόν της σημερινής Ελλάδας.

Αρχείο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα - προβληματισμοί που προκύπτουν από το άρθρο.Σχετικά με την πρώτη παράγραφο η επιστήμη της Ψυχολογίας χρησιμοποιεί τον όρο "ενσυνειδητότητα" (στα αγγλικά mindfulness) για να αξιοποιήσουμε δημιουργικά το παρόν.Ενσυνειδητότητα είναι η αυτορύθμιση της προσοχής, η συγκέντρωση και η αποστασιοποιημένη παρατήρηση με στόχο τη βελτίωση της ψυχικής ισορροπίας, συναισθηματικής ανθεκτικότητας και πνευματικής διαύγειας.Σχετικά με την επιστήμη της Ιστορίας και την ιστοριογραφία, από που απορρέει ότι καταγράφεται μετά από πολλά χρόνια; Εκτός κι αν υπονοείται η μεταμοντέρνα αντίληψη (Hobsbawm, Gelner, Anderson κ.α.) και προσέγγιση της ιστοριογραφίας κατά την οποία την ιστορία την γράφει ο ιστορικός κατά το δοκούν, ανεξάρτητα από τα ίδια τα γεγονότα και τις ιστορικές πηγές. Έτσι ο ιστορικός μπορεί να εισάγει την προσωπική του ιδεολογία στην Ιστορία και να την μετατρέψει σε αφήγηση ή αφήγημα. Π.χ. η προσέγγιση της μικρασιατικής καταστροφής, του αγώνα στο Σούλι, το γεγονός ότι ορισμένοι θεωρούν ότι η επανάσταση του 1821 ήταν ταξική (ανάλογη της γαλλικής) και άλλα πολλά. Επίσης η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τεράστια οικονομική μετανάστευση και όχι από τεράστια προσφυγική κρίση όπως αναφέρεται. Εκτός κι αν όλοι οι οικονομικοί μετανάστες αποκαλούνται βολικά ως πρόσφυγες.Το ελληνικό κράτος, δηλαδή το πολιτικό σύστημα δηλαδή τα κόμματα δηλαδή το πολιτικό προσωπικό, παρέδωσαν τη χώρα στις διάφορες ΜΚΟ και στους αλληλέγγυους, που έχουν σκοπό την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συγκεκριμένων σκοπών (συνήθως εξυπηρετούν το κομματικό μαντρί), και δεν έχουν μια ευρύτερη κοινωνική δράση.Το Κράτος όντως διαλύθηκε, το ερώτημα είναι ποιος το διέλυσε και γιατί, διότι στο τέλος τέλος προκύπτει το ερώτημα: ποιος έχει την ευθύνη αυτού του Κράτους; Ποιος αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό για τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν; Εδώ προκύπτει και το ερώτημα σχετικά με το είδος του Πολιτικού Συστήματος που έχουμε και τη σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.Τέλος, σε κάθε επίπεδο στην ελληνική διάσταση, η μη εφαρμογή του νόμου ή η εφαρμογή του με πολιτικά κριτήρια ανάλογα με τις "φίλιες ή εχθρικές δυνάμεις", καθιστά ακόμη πιο εκφυλισμένη την ελληνική πραγματικότητα σε σχέση με άλλες δυτικές κοινωνίες όπου ο νόμος εφαρμόζεται καθολικά.
Ωραίο κειμενο- μια διευκρίνηση μόνο: Δεν ζουμε "σε μια εποχή που σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η πιο εμπόλεμη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο". Το αντίθετο μάλλον. https://ourworldindata.org/wp-content/uploads/2013/08/Wars-Long-Run-military-civilian-fatalities-from-Brecke.png