Το Σεπτέμβριο του 1982 η Αθήνα διοργάνωνε τους πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου. Το Πασοκ ήταν ένα σχεδόν χρόνο στην εξουσία, το στάδιο στην Καλογρέζα είχε στο τσακ ολοκληρωθεί και οι επίσημοι τόνιζαν διαρκώς ότι «η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει στις μεγάλες διοργανώσεις».
Επιπλέον, είχαμε για πρώτη φορά δύο αθλήτριες που διεκδικούσαν μετάλλιο: την Άννα Βερούλη και τη Σοφία Σακοράφα.
Οι περισσότεροι υποστηρίζαμε τη δεύτερη, που ήταν πιο λεπτοφτιαγμένη και όμορφη. Σ’ αυτήν άλλωστε πόνταραν και τα ΜΜΕ, όπως αποδεικνύει και το παρακάτω καλαίσθητο ενσταντανέ.
Ο πατέρας μου, εγώ και ογδόντα χιλιάδες άλλοι, είχαμε καταφέρει να βρούμε εισιτήριο για τη μέρα του ακοντισμού. Θα ερχόταν μαζί μας κι ένας φίλος μου από το χωριό. Οι γονείς του τον έβαλαν στο λεωφορείο θυμίζοντάς του να πει στον οδηγό να τον κατεβάσει στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών. Αυτός μπέρδεψε τους αγίους και κατέβηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, από όπου πήγα να τον περιμαζέψω με το τρόλεϊ –τότε δεν είχε χρυσαυγίτες και μετανάστες και ήταν ακόμη μια σχετικά κυριλέ μικροαστική περιοχή.
Το απόγευμα πήγαμε στο στάδιο. Είδαμε διάφορα αγωνίσματα ώσπου έφτασε επιτέλους η ώρα του ακοντισμού. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι να γιουχάρουμε τις ξένες ακοντίστριες. Τα διάφορα παλαιοπασοκικά περί ειρήνης, φιλίας των λαών και αφοπλισμού είχαν τότε μεγάλη απήχηση -σε αντίθεση με το 2004, όταν γιουχάραμε τους αμερικανούς σπρίντερς επειδή δεν πιάστηκαν ντοπαρισμένοι.
Θυμάμαι πάντως τον κόσμο να κοπανάει τα πόδια του στην πάνω εξέδρα και το στάδιο να σείεται ολόκληρο όταν έριχναν οι δικές μας. Όμως άντεξε, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι οι Έλληνες ξέρουμε και να κατασκευάζουμε μεγάλα στάδια.
Η Βερούλη έστειλε το ακόντιο στα 70, 02 και πήρε το χρυσό. Μια Ανατολικογερμανίδα άρπαξε το αργυρό μετάλλιο από τα χέρια της Σακοράφα, η οποία περιορίστηκε στο χάλκινο. Στο τρένο εγώ και ο φίλος μου χοροπηδούσαμε σαν τρελοί.
Η τηλεόραση και οι εφημερίδες ασχολούνταν για εβδομάδες με το θέμα. Όχι μόνο διοργανώναμε μεγάλους αγώνες, αλλά κερδίζαμε και μετάλλια! Εντάξει, οι Ανατολικογερμανοί πήραν συνολικά 28, αλλά αυτοί, όπως έλεγαν όλοι, ήταν ντοπαρισμένοι.
Η Βερούλη έδινε συνεχώς συνεντεύξεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα πρωτοσέλιδο που έγραφε: Βερούλη: "Εξαιτίας της υπερέντασης, άκουγα όλο το βράδυ κλασική μουσική για να μπορέσω να κοιμηθώ" (Στην Ελλάδα του ογδόντα αν δεν άκουγες Παιδιά από την Πάτρα και Ρεμπέτικη Κομπανία, ήσουν κοιμήσης με βούλα)
Το μόνο πράγμα που σκίαζε κάπως τη χαρά μας, ήταν το σουτιέν της Βερούλη, που φαινόταν ολοκάθαρα στις φωτογραφίες και στις τηλεοπτικές εικόνες, να ξεπροβάλλει κάτω από το μυώδες μπράτσο της.
«Μα κι αυτή...Τόσος κόσμος τη βλέπει, δε σκέφτηκε να φορέσει ένα πιο διακριτικό;» αναρωτιόταν μια θεία μου κάνοντας τον σταυρό της.
Λίγες μέρες μετά το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπτεται για μια έκτακτη είδηση: Η Σοφία Σακοράφα έκανε παγκόσμιο ρεκόρ (74,20) σε ένα επαρχιακό μίτινγκ!
Δυστυχώς το κράτησε για λίγο...Το επόμενο καλοκαίρι την ξεπέρασε η μισητή Φιλανδέζα Τίνα Λίλακ.
Το 1984 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες, η Βερούλη απέτυχε να πιάσει το όριο για τον τελικό. Καπάκι πιάστηκε ντοπαρισμένη με την ουσία νανδρολόνη και αποβλήθηκε από τους αγώνες.
«Αν ήταν ντοπαρισμένη, πώς δεν κατάφερε να πιάσει το όριο για τον τελικό;», έλεγαν κουνώντας με νόημα το κεφάλι τους όσοι γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα.
Έτσι καταλήξαμε ότι κάποιος μας έκανε βρώμικο πόλεμο –ίσως να ήταν η σατανική Τίνα Λίλακ...
Αυτό περί βρώμικου πολέμου, άλλωστε αποδείχτηκε και αργότερα με τις περιπτώσεις της Φανής Χαλκιά, της εθνικής ομάδας άρσης βαρών και γενικά όλων εκείνων που έχουν πιαστεί ντοπαρισμένοι.
Όπως διαβάζω στη wikipedia, η ουσία νανδρολόνη χρησιμοποιείται από αθλητές και μπόντι μπίλντερς, για την ανάπτυξη μυών, την αύξηση της αντοχής και της επιθετικότητας, την τόνωση του κολλαγόνου και την παραγωγή τεστοστερόνης από τον οργανισμό
Η υπερβολική χρήση νανδρολόνης μπορεί να επιφέρει στις γυναίκες: ανάπτυξη των ανδρικών εξωτερικών χαρακτηρστικών, τριχοφυΐα, βάθυνση της φωνής, διαταραχές της εμμήνου ρύσεως, αυξημένη επιθετικότητα, έντονη σεξουαλική διάθεση, υπερτροφία κλειτορίδας, αλωπεκία ανδρικού τύπου, πολύ αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης και ακμή.
Πάλι στη wikipedia διαβάζω ότι από το 1990 η Άννα Βερούλη ασχολείται ενεργά με την πολιτική, αρχικά με την ιδιότητα της αντιδημάρχου αθλητισμού του δήμου Ηρακλείου Αττικής και στη συνέχεια (από το 2002) ως νομαρχιακή σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο της Φώφης Γεννηματά, αρμόδια και πάλι για θέματα αθλητισμού και νεολαίας. Το 2010 εκλέχθηκε δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων με το ψηφοδέλτιο του Νικήτα Κακλαμάνη.
Και η Σοφία Σακοράφα, ως γνωστόν, ασχολείται με την πολιτική. Ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1993 και έχει εκλεγεί τρεις φορές βουλευτής με αυτό το κόμμα και μια (φέτος) με το Σύριζα.
Το 74,20 που πέτυχε το 1982, παρέμεινε για πολλά χρόνια πανελλήνιο ρεκόρ. Κάποια στιγμή όμως τα ακόντια άλλαξαν βάρος και όλα τα παλιά ρεκόρ μηδενίστηκαν.
Όπως μηδενίζονται και ξεχνιούνται και πολλά άλλα πράγματα σ' αυτή τη ζωή...
Ο Γιώργος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας
σχόλια