Το έργο αυτό είναι από τα τελευταία, αν όχι το τελευταίο του Βικέντιου. Είναι κατά την γνώμη μου ένα τρανό παράδειγμα του το πώς μια αφηρημένη και εκφραστική πλαστική γλώσσα-γραφή, μέσα από μια απλή απεικόνιση, όπως πχ ενός τοπίου, μπορεί να μετουσιώσει μια δυσβάστακτη έννοια όπως το "τέλος που έρχεται". Το έργο παλεύει μεταξύ αγωνίας και στωικότητας.
Τα πολλά λόγια είναι περιττά, όποιος έχει αντικρίσει το έργο ζωντανά είναι σε θέση, νομίζω, να κατανοήσει τον ισχυρισμό μου.
Έργο που με τρομακτικό τρόπο θέτει το ανθρώπινο ζήτημα της πάλης για την επικράτηση του ισχυρού. Δεν κουβαλάει μόνο την ρητορεία του μύθου που αναπαράγει, αλλά την πραγματώνει με τρόπο τραγικό, ειλικρινή και αιχμηρό, μέσα από τον πόνο του πατέρα που "αναγκάζεται" να καταβροχθίσει τα παιδιά του για να διατηρήσει την κυριαρχία του. Η υπόσταση της ίδιας της αγωνίας αυτής, μορφώνεται από την μοναδική γραφή του Γκόγια. Ένα αριστούργημα, που αποτελεί σχολείο για όποιον το αντικρίζει.
________________
Otto Dix, The Poet, The Dancer, The Business Man
Κάπου είδα αυτά τα τρία έργα παρουσιασμένα ως τρίπτυχο, το θεώρησα πολύ εύστοχο και το αναπαράγω. Η φρικιαστική ευκρίνεια της γραφής και η εννοιολογική πυκνότητα της σύνθεσής του Otto Dix, μας αναγκάζει να κοιτάξουμε κατάματα μια πραγματικότητα, που ενώ αναφέρεται στην εποχή του μεσοπολέμου, κατά την γνώμη μου μοιάζει πολύ σύγχρονη. Είναι μια σκιά της σημερινής πραγματικότητας, παρόλο που οι ρόλοι μπορεί να έχουν αμυδρά αλλάξει. Ειδωμένα σαν ένα τρίπτυχο, εγγράφεται έντονα το πόσο επίκαιρα και διεισδυτικά είναι ακόμα αυτά τα έργα, όσον αφορά της κυνικές κοινωνικές δομές μας, την ανθρώπινη συμπεριφορά, τα ταμπού και τις αντιλήψεις μας.
________________
________________
Sergei Shutov, Abacus, 2001
Θεωρώ πως το Άβαξ του Σεργέι Σούτοφ είναι ένα συγκλονιστικό έργο. Κινείται στα όρια αυτού που ονομάζουμε εγκατάσταση στο χώρο και της αμιγούς γλυπτικής. Οι μαύρες, μηχανικές φιγούρες - μοιρολογίστρες, συντονισμένες σε ένα φρικιαστικό παλμό, σχεδιασμένες σε μια γεωμετρία ενός άβακα, σε τριγωνικό σχήμα και οριοθετημένες μέσα σε έναν εγκλωβιστικό χώρο, πραγματικά επιβάλλονται στον θεατή και τον αναγκάζουν να σταθεί και να αντιμετωπίσει την υπαρξιακή του αγωνία, ή να φύγει τρομαγμένος. Το Άβαξ ψηλαφίζει την θρησκεία και την θρησκευτικότητα σε συνδυασμό με τον φόβο του τέλους. Πραγματικά ένα συγκινητικό έργο.
________________
The Cabinet of Dr. Caligari, 1920
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το Μεγαλειώδες έργο. Να σχολιάσει την καινοτομία του στην σκηνοθεσία, την σκηνογραφία ή τον φωτισμό; Μήπως την διάλυση του χώρου και του χρόνου; Ή την αφήγηση του, το σενάριο και τον ρυθμό του; Πρόκειται για ένα έργο που κάνει βουτιά μέσα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, ταράσσοντας τον θεατή, με την αναπάντεχη ροή και την ανατροπή στο λυτρωτικό του τέλος. Είναι Σταθμός για τον κινηματογράφο και την Τέχνη ολόκληρη.
________________
Θα έλεγε κανείς πως το έργο αυτό του άσημου Rybczynski, αποτελεί ένα αριστούργημα της κινούμενης εικόνας. Όχι λόγω του ότι είναι τεχνικά καινοτόμο για την εποχή του, όταν ακόμα το βίντεο είναι ελάχιστα εξελιγμένο σαν τεχνικό μέσο, αλλά γιατί καταφέρνει με μια απλή γλώσσα να κτίσει μια πυκνή αφήγηση σε ένα όχι γραμμικό χωρόχρονο. Μέσω αυτής της ταινίας, ο σκηνοθέτης επιτυγχάνει να κουβαλήσει ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία (αυτήν που ο καλλιτέχνης βιώνει ως τέτοια), να την σχολιάσει και να την επαναπροσδιορίσει. Είναι με λίγα λόγια, "Ο Χορός της Ζωής".
Αν και η μουσική δύσκολα περιγράφεται με λόγια χωρίς να λέει κανείς ανοησίες, θα προσπαθήσω να σχολιάσω αυτό το έργο.
Μέρος από το έπος του Siegfried, είναι από τα πραγματικά αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια. Η πτώση του τραγικού Ήρωα, το γκρέμισμα του μεγαλείου και του ιδανικού, είναι η τραγική συνείδηση του ανθρώπου για το πεπερασμένο του και το μάταιο δυνάμει μεγαλείο του. Ο Ριχάρδος εδώ, σκάβει πολύ βαθιά μέσα μας.
________________
Με δεδομένα τα περί ανοησίας, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα σύγχρονο εξπρεσιονιστικό τραγούδι-μουσικό κομμάτι. Εδώ η γλώσσα σαν σημειολογία δεν έχει κανέναν απολύτως ρόλο. Σημασία έχει μόνο η δόνηση της, η υπόνοια του νοήματός της και η συγκίνηση της χροιάς της. To Cantara είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα, φτιαγμένο αντλώντας στοιχεία από τις δεξαμενές της παγκόσμιας μουσικής. Θα μπορούσα να βάλω εδώ αρκετά κομμάτια από τους Dead Can Dance, που "πληρούν τις προϋποθέσεις", αλλά διαλέγω το Cantara όπου τα παραπάνω είναι περίτρανα εμφανή.
________________
Μere Paper
Ο Βασίλης Καρούκ είναι εικαστικός. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ, και το University of Fine Arts της Ουτρέχτης. Η τελευταία του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 2011 στη γκαλερί loraini alimantiri gazonrouge, και είχε τίτλο “MODERN IMPERIAL MECHANICS”. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι: ΝΤΕΡΤΙ HUMANISM, fagionato art, London, OTHERS, Riso Museo d'Arte Contemporanea della Sicilia, HEAVEN 2nd Αthens biennial, DESTROY ATHENS, 1st Athens biennial. Αυτές τις μέρες συμμετέχει στην έκθεση “Παρνασσός”, που πραγματοποιείται στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός.
σχόλια