Πριν μερικές μέρες έπεσα πάνω στις δημιουργίες του Ισπανού illustrator Joan Cornella. Η τελευταία του με ακινητοποίησε. Ένα τροχαίο, το θύμα σέρνεται, ένας χοντρός άντρας τρώει ένα σάντουιτς, βάζει λίγο από το αίμα του χτυπημένου μέσα σε αυτό και στο τέλος του δίνει το μισό. Ο τραυματισμένος χαμογελά. Αισθάνεται ευγνώμων απέναντι στον χοντρό τύπο για την «φιλανθρωπία του».
Πάντοτε το αίμα των θυμάτων γινόταν βούτυρο στο ψωμί κάποιων. Η εποχή μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Η μυρωδιά του αίματος αθώων είναι διάχυτη παντού. Και φυσικά υπάρχουν οι επιτήδειοι, οι οποίοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτό το αίμα. Είτε πρόκειται για το αίμα αθώων σε εμπόλεμες ζώνες είτε πρόκειται για το αίμα μέσα στην «εμπόλεμη ειρήνη». Και στο τέλος πρέπει να φορέσουν το προσωπείο του καλού Σαμαρείτη. Και να τους είσαι και ευγνώμων παρόλο που σου πίνουν το αίμα.
Η δεύτερη ιστορία του που με εντυπωσίασε είναι αυτή με τον τίτλο «Gangsta Mama». Κάποιος πυροβολεί μια λευκή γριά. Την σκοτώνει. Στη συνέχεια την βάφει μαύρη. Ύστερα έρχεται η αστυνομία. Ο αστυνομικός με τον δολοφόνο δίπλα-δίπλα. Εξολόθρευσαν το κακό. Το κακό φυσικά πάντα είναι «μαύρο». Το κακό είναι το άλλο, το διαφορετικό, το μαύρο. Ακόμα και αν δεν είναι έτσι, πρέπει να κατασκευαστεί.
Και κλείνω με αυτό. Τον πολυφορεμένο ρόλο του «θύματος» που αρέσει σε πολλούς να υιοθετούν με κουτοπόνηρο τρόπο. Οι καταστάσεις είναι τόσο μπερδεμένες που οι θύτες παίζουν ρόλους θυμάτων. Ένα θέατρο ρόλων που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι τι. Ποιος κάνει τι. Ποιος είναι ο λαβωμένος και ποιος ο όρθιος κίλερ.
Η εποχή είναι ένα σκέτο μπέρδεμα. Η τέχνη μπορεί να μην ξετυλίγει το μπερδεμένο κουβάρι. Μπορεί να μην είναι και αυτός ο ρόλος της. Το σίγουρο είναι ότι μας κρατάει σε εγρήγορση και δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Δεν είναι και λίγο.
Δείτε περισσότερα σκίτσα του Joan Cornella στο tumblr
σχόλια