Περπατώντας πριν λίγο σε ένα κεντρικό δρόμο της Αθήνας, το μάτι μου έπεσε σε ένα πρωτοσέλιδο. Στην πρώτη σελίδα της «αυτοκράτειρας» του κίτρινου τύπου μια φωτογραφία του νεκρού Μιχάλη Ασλάνη. Στο πάτωμα του σπιτιού του, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο του, με ανασηκωμένη την μπλούζα, βρισκόταν το πτώμα του σχεδιαστή.
Τα νύχια του κίτρινου τύπου έδειχναν για ακόμα μια φορά πόσο βαθιά μπορούν να μπουν. Και τον λόγο για τον οποίο επιβιώνουν στην χώρα μας τα κίτρινα έντυπα, ενώ άλλα έντυπα σοβαρά, εξειδικευμένα και σίγουρα καλύτερων προθέσεων έκλεισαν μέσα σε ένα βράδυ λόγω της οικονομικής κρίσης. Αυτά λοιπόν τα έντυπα που αρκετοί γουστάρουν για το χαλαρό κους-κους και για τα κουτσομπολιά από τις ζωές των διασήμων δείχνουν που και που το πραγματικό τους πρόσωπο, όταν τους δοθεί η δυνατότητα. Χωρίς μάσκα λοιπόν δείχνουν τι είναι: Ένα κομμωτήριο εγκατεστημένο μέσα σε ένα θάλαμο νεκροτομείου. Ένα κρεοπωλείο με σάπια κρέατα που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει και τα πουλάει στους πελάτες σε τιμές ευκαιρίας.
Όσο για το αναγνωστικό κοινό που θα είναι υπεύθυνο για το ρεκορ κυκλοφορίας ας μην βγάλει την ουρά του απέξω. Είναι και αυτό υπεύθυνο που με το «χαλαρό καφεδάκι στο μπαλκόνι» καταναλώνει το πτώμα. Που βάζει στο μπλέντερ τα κουτσομπολιά διασήμων με τα πτώματα. Που δεν μπορεί να διαχωρίσει τι είναι προσβλητικό και τι έχει πλάκα. Αυτό το αναγνωστικό κοινό απολαμβάνει κάτι σάπιο μόνο και μόνο για να καταναλώσει.
Το λυπάμαι εξίσου.
Υ.Γ
Τώρα, για τον τύπο που έδωσε τις φωτογραφίες και κυκλοφορεί ελεύθερος για ένα πράγμα να είστε σίγουροι. Όλα τα τοποθετεί σε αυτή την ζωή σε σχέση με την αξία του χρήματος. Ακόμα και να τον συλλάβουν, θα πληρώσει , θα βγει και θα συνεχίσει να κοιμάται ήσυχος. Όλα τα υπόλοιπα είναι για αυτόν «χαζοί συναισθηματισμοί».
σχόλια