(το blogging αθώο ξανά)
Το http://dimitrisjp.blogspot.com/ είναι η καταγραφή των ημερών του 25χρονου Δημήτρη στην Osaka της Ιαπωνίας και παράλληλα ένα μάθημα απλότητας ,παρατηρητικότητας και ενθουσιασμού για την ζωή , χρήσιμο για κάθε blogger.
Όλα ξεκίνησαν με την αγάπη που είχε για την Ιαπωνία από τότε που ήταν δεκατριών . «Θα ζήσω εκεί» έλεγε και φυσικά το σύμπαν , ω δάσκαλε Κοέλιο , συνωμότησε . Μετά όλα έμοιαζαν με ντόμινο.
Ένας φίλος του είπε για ένα φροντιστήριο Ιαπωνικών στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε στο πανεπιστήμιο , νίκησε σε ένα διαγωνισμό δοκιμίου της Ιαπωνικής πρεσβείας ένα ταξίδι δυο εβδομάδων στο Τόκιο , κατάφερε να πάρει μια υποτροφία και τώρα ζει στην Osaka
Ο τρόπος που μεταφέρει στο blog του την καθημερινότητα της Ιαπωνίας μοιάζει με την πρώτη φορά που κάναμε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές .Ενθουσιασμός για τον άγνωστο κόσμο που θέλαμε να ανακαλύψουμε . Και πώς να μην είναι έτσι ;
Στο πρώτο του Hanami (σ.σ σημαίνει βλέποντας τα λουλούδια ή πιο συγκεκριμένα βλέποντας τις ανθισμένες κερασιές ) η ομορφιά του πάρκου του κόβει την ανάσα , έκπληκτος ανακαλύπτει στο δρομολόγιο με λεωφορείο από Osaka για Τόκιο ότι δίνουν κουβέρτα ,παντόφλες και μαξιλαράκι για ακόμα πιο άνετο ταξίδι ,στο Hikone θαυμάζει το κάστρο που είναι αφιερωμένο στο γάτο Σαμουράι , παρακολουθεί το μιούζικαλ wicked και αισθάνεται ικανοποιημένος που καταλαβαίνει το 80% των ιαπωνικών ενώ δεν του φαίνεται άσχημη η ιδέα να κάνει τον παπά σαββατοκύριακα και αργίες για 3000 euro αν περάσει τα 33 και υπάρξει ανάγκη!
Την ίδια στιγμή κάνοντας μαθήματα αγγλικών σε ιάπωνες γιατρούς εκπλήσσεται με την άνεση που μιλάνε για τις δυσκολίες του παρελθόντος τους σε ένα ξένο , μια κοπέλα στην εστία τον συγκινεί κάνοντας δώρο στην γιορτή του ένα βάζο με ελιές όταν έμαθε ότι είναι έλληνας , στέκεται στριμωγμένος ανάμεσα σε εκατοντάδες σωσίες της Lady Gaga στην Osaka λίγο πριν βγει στην σκηνή και απορεί με το πόσο αδιάφορα ανακοινώνεται απ τα μεγάφωνα του σταθμού ότι η αιτία για την καθυστέρηση του τρένου είναι μια αυτοκτονία
Το blog του Δημήτρη μου θύμισε εκείνες τις παλιές καλές μέρες που πρωτοδιάβασα την λέξη blog στο Σάββατο βράδυ –Κυριακή πρωί της Ελευθεροτυπίας .Τότε που έβγαιναν οι πρώτοι έλληνες bloggers , μικρά λαμπερά φωτάκια στον ωκεανό του δικτύου , διστακτικά να μοιραστούν κάτι προσωπικό με τον άγνωστο αναγνώστη. Στις μέρες μας η έπαρση κυριαρχεί , τα hits μετράνε περισσότερο από το θέμα , η δικαιολογημένη αγανάχτηση μας για τα προβλήματα μας κάνει να βγαίνουμε εκτός ελέγχου προσβάλλοντας τον άλλο .Λόγια , λόγια ,λόγια .Μήπως πρέπει να παραδειγματιστούμε από την απλότητα του Δημήτρη και να ξαναδούμε την καθημερινότητα ως θαύμα ; Μήπως να βάζαμε περισσότερη φαντασία ;Μήπως να πετάξουμε τις βοηθητικές και να κάνουμε ποδήλατο στον απέραντο άγνωστο κόσμο;
Υ. Γ
Τα γράφω όλα αυτά και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να δω την καθημερινότητα μου με τα μάτια ενός παιδιού και να την μεταφέρω στο blog . Ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή…
ΥΓ2
Ναι το ξέρω ότι ο άλλος είναι ένας νέος στην Ιαπωνία και εμείς είμαστε εδώ με τα προβλήματα μας .Όμως η ματιά του παρατηρητή μετράει και όχι το τι παρατηρεί .
σχόλια