(ένα κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη για την φιλία στο περιοδικό 01 πριν 15 καλοκαίρια)
Αν το σεξ είναι η «τελευταία επαναστατική πράξη που έχει απομείνει», τότε η φιλία είναι το απόλυτο καταφύγιο , το απαραίτητο συναισθηματικό αλεξίσφαιρο , απέναντι στη μοναξιά και την παραίτηση μετά τον Θεό , την οικογένεια και τον πληγωμένο έρωτα .Μιλάμε για την πραγματική φιλία , όχι την ευκαιριακή σχέση ανθρώπων που δεν επιδιώκουν άλλους ανθρώπους αλλά ζητούν φίλους ολογράμματα .Ούτε για την λυκοφιλία δημοσίων προσώπων που μετά το πάρτυ διαχύσεων και επιδειξιομανίας μένουν σκυθρωποί στο μοναχικό hangover τους.H ψεύτικη φιλία είναι για την πραγματική φιλία μια χυδαία προσβολή , περίπου ότι είναι ο βιασμός για τον έρωτα . Όσο για την παγκόσμια κοινότητα θλιβερής επικοινωνίας του internet , με τα παιδιά με τα κοκκινισμένα μάτια από την οθόνη του υπολογιστή , δεν είναι καλύτερο να ξημερώνει και τα μάτια σου να είναι κόκκινα μετά από μια ολονυκτία – κατά προτίμηση με ένα μπουκάλι κρασί-στον καναπέ του φίλου ή της φίλης σου ;Φυσικά και είναι , επειδή μπορείς να τον αγγίξεις , να τον χαϊδέψεις , να τον χαστουκίσεις , να ξεραθείς στην αγκαλιά του και να ονειρευτείς λιβάδια αντί για καλώδια.
Εξάλλου ,ένα από τα πιο όμορφα πράγματα της ζωής στην Ελλάδα είναι η έντονη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων με το σώμα , η άνεση που έχεις να περνάς το χέρι στον ώμο του φίλου σου , να τον πειράζεις , να τον φιλάς .Όταν κάποτε σε μια κρίση συναισθηματικής ευφορίας , αγκάλιασα απροειδοποίητα έναν Άγγλο φίλο μου , κόντεψε να λιποθυμήσει από την ένταση του πολιτισμικού σοκ. Αφού συνήλθε όμως , έσκασε ένα χαμόγελο ενθουσιασμού σαν να επρόκειτο για την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία. Μετά απ αυτό δυσκολευόμουν να τον ξεκολλήσω από πάνω μου για αρκετό καιρό .
Η φιλία ήταν πάντα το αδικημένο παιδί της Αγάπης. Στην πραγματικότητα όμως , ο φιλικός δεσμός πολλές φορές περιλαμβάνει και τον ερωτισμό της σχέσης και τη στοργή της οικογένειας .Μια φιλία συχνά περιλαμβάνει όλες τις υποσχέσεις , τις εντάσεις και τις απογοητεύσεις της ερωτικής σχέσης , όπως το φτερούγισμα στην καρδιά και την πικρία της απογοήτευσης που εγκυμονούν οι μεγάλες προσδοκίες από μία σχέση .Στη δεκαετία του 90 η κατάρρευση των παραδοσιακών θεσμών και το φάντασμα του AIDS δημιουργούν την έντονη ανάγκη των ανθρώπων για μικρές κοινότητες για εναέριες οικογένειες με πραγματικούς και όχι συμβατικούς δεσμούς , όπου κυριαρχεί η διάθεση για εξομολόγηση.
Φυσικά θα ήταν γελοίο να μιλήσει κανείς για «επιστροφή της φιλίας» , όταν πρόκειται για ένα συναίσθημα τόσο παλιό όσοι οι άνθρωποι. Υπάρχει όμως πιο έντονη ίσως από παλιότερα η επιθυμία να ξέρει κανείς ότι δεν είναι μόνος και συγχρόνως η ανάγκη ν’ αντισταθεί στην έλξη της εσωστρέφειας και της υποχώρησης στον ιδιωτικό του κόσμο. Κι αυτή η τάση φαίνεται ακόμα και στα προϊόντα καθρέφτες της εποχής όπως το σινεμά , η μουσική , τα βιβλία.
Τρεις από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που παίχτηκαν φέτος – Οι «Υπάλληλοι» , το «Ξέχασε με» και τα «Ουράνια Πλάσματα»-ασχολήθηκαν , με διαφορετικό τρόπο , η καθεμιά με ανθρώπους που ισορροπούν σ αυτό το παράξενο μεταξύ έρωτα και φιλίας
Τα βιβλία του Generatio X προφήτη , Ντάγκλας Κόπλαντ
αφηγούνται ιστορίες που κυριαρχεί η ανάγκη για αληθινή επικοινωνία
και η νοσταλγία για τις χαμένες φιλίες , ιστορίες εντελώς αντίθετες με τα βιβλία του Μπρετ Ηστον Έλις της δεκαετίας του 80 που έθαβαν την ιδέα της φιλίας σ’ ένα λάκκο από ναρκωτικά , κυνισμό και προσωπική φιλοδοξία.
Όταν ξεκινούσαμε αυτό το κομμάτι , φοβόμασταν ότι είναι ίσως άσκοπο να κάνεις ένα θέμα για κάτι που είναι τόσο προσωπικό και ιδιαίτερο και αποκτά διαφορετικό νόημα για τον καθένα. Η φιλία μπορεί να έχει να κάνει , όπως και ο έρωτας , σε μεγάλο βαθμό με τη χημεία μεταξύ των ανθρώπων , αλλά δεν κατασκευάζεται στα εργαστήρια.
Η επαφή μας όμως με τις φιλίες άλλων ανθρώπων μας έκανε , εκτός από ηδονοβλεψίες συναισθημάτων , να σκεφτούμε τις δικές μας φιλικές σχέσεις με τους ανθρώπους , πολλούς από τους οποίους ίσως να είχαμε πληγώσει.
Μερικές από τις περιπτώσεις ήταν πραγματικά υπέροχες και συγκινητικές και μας διαβεβαίωσαν ότι η πιο παρήγορη σκέψη στον κόσμο είναι ότι : «Ότι και αν συμβεί , έχεις τους φίλους σου».Αν δεν είσαι σίγουρος , ίσως είσαι υπερβολικά απορροφημένος από τον εαυτό σου .Όπως είχε γράψει και η Maya Angelou : «Αν καλέσεις τη ζωή , θα έρθει ….»Αρκεί να καλέσεις αρκετά δυνατά.
(Περιοδικό 01,Ιούνιος 1995 ,σελίδα 50 , στο εξώφυλλο Kate Moss, τεύχος 18 , μέρος από το 14σελιδο αφιέρωμα του περιοδικού με τίτλο Οι φίλοι , Ο δεσμός των 90’s )
Αφιερωμένο στην Μάγισσα Κίρκη που με τα χθεσινά πισώπλατα μαχαιρώματα ήταν η αφορμή να θυμηθώ το κείμενο
http://www.lifo.gr/blogs/magissakirki/21707
ΥΓ1
Στην φωτογραφία Neal Cassady - Jack Kerouac .Κομμάτια μιας υπέροχης φιλίας στην βίβλο της περιπετείας On the Road.
ΥΓ2
Στο ίδιο τεύχος , που είναι ένα από τα αγαπημένα μου : Μια συνέντευξη του Σεραφείμ Φυντανίδη τότε διευθυντή της Ελευθεροτυπίας με τη στήλη Μαύρη τρύπα στην τελευταία σελίδα και την δήλωση «Ο Αναστασιάδης είναι ο παστουρμάς της Ελευθεροτυπίας» , ένα κείμενο σοκ της Μαλβίνας Κάραλη για τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο , μια από τις πρώτες αναφορές στον Life fm 89,2 , φωτογραφίες από τα Raves στην Πεντέλη , ένα αφιέρωμα στην πόλη Λούξορ της Αιγύπτου από την Ελένη Ψυχούλη και τα γυμνά μοντέλα των 50’s.
σχόλια