(πως είναι να λες μια αλήθεια στον εαυτό σου)
Τον περασμένο Νοέμβρη είχα διαβάσει στο avopolis μια συνέντευξη της Betth Dido τραγουδίστριας των Gossip . Είχε προηγηθεί η εμφάνιση της στο Rockwave και ο δημοσιογράφος της έκανε την κλασσική ερώτηση , για τις εντυπώσεις από την Ελλάδα .Η απάντηση δεν ήταν το αναμενόμενο «φιλικός κόσμος , υπέροχα φαγητά και κόκκινος αττικός ουρανός όταν έδυε ο ήλιος».Αυτό είπε που της έκανε αρνητική εντύπωση ήταν ότι όταν κατέβηκε από την σκηνή πλησιάζοντας τους fans αυτοί απομακρύνθηκαν από κοντά της .Το avopolis ,και είναι προς τιμήν του ,παραθέτει δυο βίντεο που αποδεικνύουν την αλήθεια των όσων λέει.
(http://www.avopolis.gr/news/default.asp?ID=16328)
Έμεινα άφωνος .Με μια απλή ερώτηση η καραμέλα του ανοιχτόκαρδου λαού που του αρέσει να αγγίζει τους άλλους γιατί δεν είναι ψυχρός όπως οι λαοί της Βόρειας Ευρώπης , έλιωσε.
Αναρωτήθηκα τότε ποιες είναι οι προκαταλήψεις με τις οποίες μεγάλωσαν αυτοί οι νέοι άνθρωποι που από την μια ήταν ανοιχτοί στο καινούριο (πλήρωσαν για να δουν μια νέα μπάντα) και την ίδια στιγμή κρατούσαν απόσταση από τον καλλιτέχνη .Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα κιλά της τραγουδίστριας .Η συνηθισμένη απέχθεια για τους πολύ χοντρούς .Ύστερα σκέφτηκα τις σεξουαλικές προτιμήσεις της .Στο τέλος κατέληξα ότι δεν έχει σημασία , έτσι και αλλιώς αυτές τις προκαταλήψεις τις κουβαλούν οι άλλοι , ενώ εγώ δεν κρίνω τους ανθρώπους με αυτό τον τρόπο. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα.
Εδώ και μέρες ένας φίλος μου έχει δώσει το hurt locker .Έκανα τα πάντα για να αποφύγω να το δω. Η μια δικαιολογία πίσω από την άλλη
Χίλιες φορές άλλο ένα επεισόδιο του Californication , δεν πειράζει ας δω το Fargo άλλη μια φορά και πραγματικά βαριέμαι αφόρητα να δω το οτιδήποτε απόψε .
Απέφευγα την ταινία και μαζί την αλήθεια που δεν ήθελα να πω στον εαυτό μου «Μια ταινία για τον πόλεμο σκηνοθετημένη από γυναίκα , θα είναι σίγουρα ένα δακρύβρεχτο δράμα. Γι αυτό κέρδισε και το όσκαρ. Χαμένος χρόνος»
Τελικά ένα βράδυ που βαριόμουν την είδα
Το στομάχι μου αμέσως ανακατεύτηκε από την ατμόσφαιρα της ταινίας .Ο πόλεμος σαν video game .Κανένα συναίσθημα. Όλος ο κυνισμός της μάχης , χωρίς να έχει την ανάγκη τεμαχισμένων πτωμάτων για να εντυπωσιάσει δεν σε άφηνε σε ησυχία από τα πρώτα λεπτά .Η κάμερα στα χέρια αυτής της γυναίκας έμοιαζε με φονικό εργαλείο.
Λίγα λεπτά πριν το τέλος πήγα να μονολογήσω δικαιωμένος «Επιτέλους είσαι γυναίκα, λίγο συναίσθημα .Έστω τώρα!» μόνο που το φινάλε της ταινίας ,μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν μετά από αυτό θα μπορούσε να είναι στο ράφι δίπλα στις Ανθισμένες Μανόλιες.
Έμεινα μόνος να κοιτώ τους τίτλους τέλους αντιμέτωπος με τις δικές μου προκαταλήψεις .Ήμουν τελικά ένας από αυτούς που δεν πλησίασε την τραγουδίστρια των Gossip και δεν το γνώριζα.
σχόλια