Μπορώ να φανταστώ την γυναίκα, που αποδοκίμασε την σύζυγο του Τσοχατζόπουλου. Αθηναία γύρω στα πενήντα ή τα εξήντα της χρόνια. Με πετσοκομμένη σύνταξη ή μειωμένο μισθό. Μάλλον με άνεργα παιδιά. Με αρκετό θυμό να βράζει μέσα της τον τελευταίο χρόνο. Με το καπάκι να έχει φύγει εδώ και καιρό. Ξύπνησε. Ντύθηκε. Την περίμενε. «Παλιοβλαχάρα». Ούτε γιαούρτια, ούτε ξύλο. Ο θυμός της όλος, συνοψίζεται σε μια λέξη.
Αν και είμαι κατά της οποιαδήποτε αποδοκιμασίας, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το χαρακτηρισμό. Όλες αυτές οι πληροφορίες που βγαίνουν στις όχθες του τηλεοπτικού βάλτου τον τελευταίο καιρό, μεγαλώνουν την οργή μας. Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης είναι το αλάτι στις πληγές μας. Μπορούμε να πατήσουμε το off του τηλεκοντρόλ, αλλά μαζοχιστικά θέλουμε να ακούσουμε τα πάντα.
Για τα 200 ζευγάρια παπούτσια το χρόνο, για τις πλάκες χρυσού, για το μπότοξ, για τις «αισθητικές επεμβάσεις που είχε εμπιστευτεί σε φίλους», για τα ποσά που έδινε στα κομμωτήρια, για την θέα του μπαλκονιού της (Ακρόπολη), για το Κολωνάκι, για την κοσμική ζωή.
Μια ζωή μόνο ύλη. Ούτε καν να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της οποιαδήποτε πνευματικότητας, όπως κάνουν άλλοι με τις «φιλανθρωπίες στα ανήμπορα παιδάκια». Σαν να διαλέγεις βιβλία με την σκέψη ότι το εξώφυλλο τους, ταιριάζει με το χρώμα της βιβλιοθήκης σου.
Ναι λοιπόν, αν και επαρχιώτης, φωνάζω και εγώ «παλιοβλαχάρα» μαζί με την άγνωστη γυναίκα. Γιατί δεν είναι θέμα καταγωγής ο επαρχιωτισμός. Είναι μια στάση ζωής που μπορείς να την συναντήσεις είτε στην Αθήνα, είτε στην επαρχία. Είναι η φιλοσοφία του «να αρπάξουμε ότι προλάβουμε πριν τα αρπάξουν άλλοι». Είναι το «κορόιδο είσαι ρε μαλάκα, που δεν θα απλώσεις το χέρι σου;». Είναι το «τώρα που γυρίζει». Είναι το «θα το πάρω πρώτος και άμα μείνει κάτι μου το δίνετε». Είναι οι πρώτοι του χωριού που μέσα σε ένα βράδυ έγιναν πρώτοι στην πόλη. Είναι το Θήβα-Παρίσι σε μια νύχτα. Είναι το «κουτή είσαι βρε που θα χάσεις την ευκαιρία;»
Η εποχή που κάθε μέρα γεννιέται και ένα καινούριο σύμβολο έφτασε. Η σύζυγος συμβολίζει έναν επαρχιωτισμό χωρίς φραγμούς. Αποδοκιμάζεται. Σίγουρα της αξίζει. Καλό όμως είναι, καθώς κολυμπάμε μέσα σε αυτό το ποτάμι θυμού, που και που να κάνουμε ένα διάλειμμα για να σκεφτούμε. Ίσως, πριν χρόνια να είχαμε ξεφυλλίσει ένα περιοδικό. Να είχαμε ζηλέψει την παριζιάνικη χλιδή του ζεύγους. Ή να είχαμε ζηλέψει τον «Άκη που το λέει η καρδούλα του» σε αυτή την ηλικία. Τότε όλα ήταν αλλιώς. Τότε ήμασταν και εμείς αλλιώς. Τότε μπορεί να συμβόλιζαν κάτι άλλο. Ίσως για κάποιους να συμβόλιζαν την επιτυχία.
σχόλια