Ένας αγανακτισμένος Παναθηναϊκός, η Samantha του Sex and the city και ο Φρόιντ.
Μπαίνω τόσο εύκολα σε ρόλους για να αποφύγω την βαρεμάρα της καθημερινότητας, που μερικές φορές αναρωτιέμαι: Μήπως έπρεπε να γίνω ηθοποιός;Σημερινός ρόλος: Αγανακτισμένος όσο δεν πάει. Τηλεφωνώ στον Γ, που όλη την εβδομάδα με έχει φάει με το συλλαλητήριο, δεν έχει πάει ούτε μια φορά γιατί έχει δουλειές και σήμερα μου έχει υποσχεθεί ότι θα πάμε μαζί. «Όλοι πρέπει να είμαστε την Κυριακή» μου είχε πει «πρέπει να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα στους από πάνω». Μου ζητάει συγγνώμη, δεν θα έρθει, έχει κανονίσει να πάει στο ΟΑΚΑ για να δει τον Παναθηναϊκό. Αρπάζω την ευκαιρία για να δώσω ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, με μόνους θεατές τους τέσσερις τοίχους. «Ώστε μέχρι εδώ λοιπόν ήταν η αγανάκτηση σου; Βάζεις πάνω απ τα ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην Αθήνα τον Παναθηναϊκό; Όταν όλοι οι έλληνες θα είμαστε στην πλατεία, εσύ απλά θα παρακολουθείς μια πορτοκαλί μπάλα να μπαίνει σε καλάθια;». Με ακούει βουβός καθώς τώρα δεν θυμίζω φανατικό αγανακτισμένο αλλά αμερικανό τηλευαγγελιστή που θέλει να απαγορεύσει τις Κυριακές, εκτός απ το σεξ και τους αγώνες μπάσκετ. Κουνάω το δάχτυλο στον τοίχο, για να μπω εντελώς στο ρόλο και να μην γελάσω.
«Και για ποιο λόγο να γίνει ο αγώνας; Τι είναι το Πρωτάθλημα όταν όλη η χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό; Τόση σημασία έχει για εσένα αν θα νικήσει ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός; Όλοι είμαστε αδέρφια ενάντια στον κοινό εχθρό:Τους τριακόσιους της βουλής». Προσπαθώ να συνεχίσω αλλά είμαι σίγουρος ότι αν πω δυο κουβέντες ακόμα, θα βάλω τα γέλια και θα τα χαλάσω όλα. Για λίγα δευτερόλεπτα επικρατεί σιωπή. Μετά από λίγο λέει «Σου είπα, μαλάκα βάλε κλιματιστικό, η Αθήνα δεν αντέχεται αλλιώς.»
Αποφασίζω να πάω γύρω στις εννιά. Όταν ανοίγουν οι πόρτες του μετρό, ο κόσμος που ξεχύνεται στο Σύνταγμα θυμίζει το τέλος της συναυλίας της Madonna. Πιτσιρίκια με μπλούζες rockwave festival, γονείς με παιδιά, δίπλα σε gay ζευγάρια και ηλικιωμένες με μαλλιά «πορτοκαλί-μου βγήκε- αλλά- σας- έχω- όλους- γραμμένους». O μόνος που δεν θα είχε θέση στο live της Madonna είναι ένας τύπος με την ελληνική σημαία, δεμένη μπέρτα(σ. σ «Εκτός και αν είχε γαζώσει το λευκό σταυρό της, με διαμαντάκια Swarovski αλλά και πάλι, δεν θα ήταν ανάμεσα μας στην αρένα, θα ήταν στις VIP θέσεις» σκέφτομαι)
Χώνομαι μέσα στο πλήθος, που έχει γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία.Σε κάποιο σημείο μια ομάδα μαύρων χορευτών και μουσικών με μπλουζάκια που γράφουν «Sierra Leone International dance club» έχει καταφέρει να μεταδώσει τον ρυθμό στο πλήθος. Μια λευκή 45άρα με κοντά ξανθά μαλλιά απ το πλήθος των αγανακτισμένων, φλερτάρει χορεύοντας με έναν απ τους χορευτές της ομάδας, την ίδια στιγμή που αυτός έχει στρέψει το βλέμμα του σε μια εικοσάχρονη. Προσπαθεί να ακολουθήσει τον ρυθμό τους και ένας λευκός άντρας γύρω στα 25 με ράστα μαλλιά. Μοιάζει όμως σαν να χορεύει σε κάποια παραλία της Σαμοθράκης μετά από επτά μπύρες και ένα μπάφο. Ζαλισμένα και άρρυθμα. Οι χορευτές απ την Σιέρα Λεόνε παρασύρουν όλο και περισσότερες γυναίκες στον κύκλο. «Ρε λευκά κουτορνίθια μας τρώνε τις γυναίκες» μου έρχεται να φωνάξω, όταν ακούγονται οι ανακοινώσεις απ τα μεγάφωνα. «Καθίστε κάτω», «Παρακαλούμε καθίστε κάτω για να αρχίσουμε» «Θα συνδεθούμε με την Ισπανία. Καθίστε κάτω». Όσο δυναμώνει ο τύπος την φωνή στο μικρόφωνο, τα τύμπανα των μουσικών χτυπούν όλο και πιο δυνατά. Όταν μετά από ένα τέταρτο ανακοινώνονται τα ονόματα των οικονομολόγων που θα μιλήσουν την Δευτέρα, τα χέρια μαύρων και λευκών σηκώνονται ψηλά στον ουρανό, λες και έχουν πέσει σε έκσταση.Τους αφήνω και προσπαθώ να κατευθυνθώ σε κάποιο σημείο με λιγότερο κόσμο, όταν βλέπω κάτι τρομακτικό: Ζωγραφιές παιδιών, κρεμασμένες με μανταλάκια σε ένα σχοινί. Παρατηρώ τις φράσεις κάτω απ τα σπιτάκια, τα λουλούδια και τα βουνά. «Μνημόνιο», «Ζήτω η Ελλάδα», «300 σπίτι σας». Στο περίεργο παιχνίδι της μνήμης, απ τα πράγματα που προσπαθούν να μου έρθουν στο μυαλό εκείνη την στιγμή, νικητής είναι μια ατάκα απ το sex and the city.Κάποια στιγμή η Samantha αναλαμβάνοντας να οργανώσει το γενέθλιο πάρτι ενός κακομαθημένου 13χρονου κοριτσιού, πιάνει τον εαυτό της να την ζηλεύει. Είχε τα πάντα ενώ αυτή στα 13 δεν είχε τίποτα. Όταν όμως αργότερα ανακαλύπτει ότι ήδη το κορίτσι είχε κάνει σεξ ακούγεται η αφηγήτρια (σ. σ «Τι στόμφος θεούλη μου , λες και ήταν αρχαίο τραγωδία») να λέει « Η Samantha μπορεί να είναι ότι είναι(σ. σ η μεγαλύτερη τσούλα) αλλά κανείς δεν μπορεί να της πάρει την παιδική της ηλικία» ή κάπως έτσι.Πραγματικά χαίρομαι και εγώ, που είχα μια παιδική ηλικία χωρίς γονείς-νούμερα να γράφουν ότι θέλουν στις ζωγραφιές μου ή να με αναγκάζουν να γράψω ότι θέλουν και μετά να τις κρεμάνε με μανταλάκια στο Σύνταγμα.Και εκεί, πίσω απ τους λουκουμάδες, με τη μορφή της Samantha στο μυαλό μου να κάνει sex πάνω σε μια κούνια (σ. σ είναι απ τις αγαπημένες μου σκηνές), με τα πράσινα λέιζερ να πέφτουν πάνω μου λες και ξαναγίνομαι είκοσι στην πίστα κάποιου club, όλα τα λαμπάκια της συγχώρεσης του παιδιού προς τους γονείς ανάβουν μέσα μου. Φρόιντ, τα κατάφερα!
Τα τέρατα της μόδας και τα κολάζ των GPO
Είμαι στο μουσείο Μπενάκη στην έκθεση ARRRGH! και περπατάω ανάμεσα σε αυτές τις ονειρικές μορφές. Είναι μεσημέρι Κυριακής και περιμένω να είμαι εντελώς μόνος μου, αλλά έχει καμιά εικοσαριά άτομα. Γύρω από ένα έκθεμα, επισκέπτες έχουν κάνει ένα κύκλο και ακούν έναν υπεύθυνο, να μιλάει για τις δυσκολίες που συνάντησαν στην διοργάνωση της έκθεσης, για την καινούρια χώρα που λέγεται ίντερνετ και φέρνει σε επαφή καλλιτέχνες που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, για τις καινούριες απρόβλεπτες εξελίξεις που θα φέρει η τεχνολογία και αναγκαστικά θα επηρεάσουν καλλιτέχνες και κοινό. Τα έργα είναι δημιουργίες ξένων καλλιτεχνών, με αναφορές σε στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας. Κάποια στιγμή η συζήτηση πηγαίνει στο ρόλο της Ελλάδας σήμερα στη σύγχρονη τέχνη. «Πρέπει να ξεκολλήσουμε απ το παρελθόν μας. Όπως αυτή η δημιουργός απ την Κορέα που γνωρίστηκε στο ίντερνετ με ένα καλλιτέχνη απ το Λονδίνο. Μαζί δημιούργησαν κάτι καινούριο»λέει και δείχνει το έκθεμα πίσω του.Ετοιμάζομαι να αφήσω την ομάδα, όταν πετάγεται μια κοπέλα που δεν θα ήταν πάνω από τριάντα.
«Ναι άλλα αυτή η δημιουργός, εμπνεύστηκε απ τη μινωική εποχή. Εμπνεύστηκε απ την Ελλάδα. Εμπνεύστηκε απ το παρελθόν μας δεν έκανε κάτι καινούριο» του λέει και σκέφτομαι «Θεέ μου όχι πάλι. Ακόμα και εδώ στο μουσείο Μπενάκη με αυτά τα τέρατα, υπάρχει κόσμος που σκέφτεται σαν μακεδονομάχος νομάρχης» αλλά σταματώ το εσωτερικό μου παραλήρημα όταν παίρνει αμέσως τον λόγο ο υπεύθυνος «Αυτό είναι δικαιολογία. Μια δικαιολογία που την ακούω απ τα στόματα πολλών. Για να μην σου πω ότι γνωρίζω Ασιάτες που ξέρουν καλύτερα την ελληνική ιστορία από εμάς»«Πάρε, τάπα!» μου έρχεται να φωνάξω αλλά το πνίγω, γιατί θα χαλάσει η εικόνα του φιλότεχνου που προσπαθώ να δημιουργήσω
Στη διπλανή αίθουσα, μέλη της ομάδας GPO φτιάχνουν τρομακτικά κολάζ, με υλικό, εικόνες και φράσεις από περιοδικά όπως το Hello, το OK και το Ciao. Είναι περίεργο πως από ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό διασήμων μπορείς να παράγεις μια δυνατή εικόνα με κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα.Το πιο ελπιδοφόρο σε αυτές τις εκθέσεις είναι να βλέπεις γονείς με τα παιδιά τους.
Το podcast του Γιάννη Νένε
Μόλις έχω γυρίσει απ το συλλαλητήριο και βάζω να παίζει ένα podcast του Γιάννη Νένε. Κάθε φορά που ακούω την φωνή του Νένε, σερφάρω σε ένα μεγάλο κύμα νοσταλγίας μιας Αθήνας που δεν έζησα, αλλά βρίσκεται μέσα μου με την μορφή ραδιοφωνικών αναμνήσεων. Όλες οι εικόνες που έφτιαχνα στο μυαλό μου όταν τον άκουγα από τις 8 έως της 10 στο καλύτερο δίωρο του ΚΛΙΚ FM χοροπηδούν γύρω απ τον ΙΚΕΑ καναπέ μου.Ένα ζεστό βράδυ που τον άκουγα να μιλάει για την δολοφονία ενός ραπερ, μάλλον του 2Pac(«Κάνει τόση ζέστη στην Αθήνα. Στο L.A οι ράπερς πέφτουν σαν τις μύγες»). Εικόνες από τις πρώτες ταινίες του Αλμοδοβάρ στα κινηματογραφικά αφιερώματα. Τα φωτάκια της παραλιακής. Ένα 7λεπτο κομμάτι που συνόδευε κάποιον στη βόλτα του στο κέντρο. Μια αφιέρωση που μου είχε κάνει όταν του τηλεφώνησα απ το ΚΨΜ για «μια βόλτα με μια ροζ Κάντιλακ για όλους τους φαντάρους που μας ακούνε αυτή την στιγμή».Όλες οι εικόνες από μια εποχή που οι ακροατές δεν είχαμε αποκτήσει το θράσος του ξερόλα λόγω ίντερνετ και περιμέναμε να ακούσουμε «τον ειδικό».Τώρα παίζει μια μπάντα απ το Μπρούκλιν. Τρέχω να σημειώσω το όνομα. Λες και δεν θα μπορέσω να ακούσω την εκπομπή ότι ώρα θέλω. Λες και δεν θα μου πει ξανά κανείς τίποτα για αυτή την μπάντα. Λες και δεν έχω ίντερνετ. Λες και έχουμε 1996.
Καλύτερα «Just say No» μήνυμα σε τοίχο. Στην Αγησιλάου.
σχόλια