Ιδιαίτερο μέρος το εστιατόριο «Αlinea» στο Σικάγο. Μαυροντυμένοι σερβιτόροι μεταφέρουν τα πιάτα στους πελάτες που αδημονούν να δοκιμάσουν τις τελευταίες προτάσεις του μεγάλου σεφ. Ο σεφ δεν είναι μεγάλος σε ηλικία, μόλις 34 ετών. Και δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάποιες από τις προτάσεις του.

Ο λόγος είναι ότι πέρυσι ο Γκραντ Άκετζ διαγνώστηκε με καρκίνο στη γλώσσα σε προχωρημένο στάδιο. Και η θεραπεία στην οποία υποβλήθηκε του στέρησε ένα από τα μεγαλύτερα επαγγελματικά του όπλα, την αίσθηση της γεύσης. Τα τελευταία του πιάτα τα εμπνεύστηκε στην κλινική, στη διάρκεια της χημειοθεραπείας, ενώ το δηλητήριο κυλούσε στο σώμα του, σκοτώνοντας όχι μόνο τα καρκινικά κύτταρα αλλά και την αίσθηση της γεύσης του. Όμως, η γεύση, για τον Άκετζ, δεν είναι μόνο αυτό που νιώθει κανείς στη γλώσσα, την ώρα που τρώει κάτι. «Συνδέεται με το συναίσθημα, με την απόδοση ενός αισθήματος, μιας ανάμνησης, μιας εμπειρίας». Ο Άκετζ μιλάει χαμηλόφωνα, είναι λεπτός, πιο λεπτός από ποτέ, και έχει σταματήσει να κυκλοφορεί με λάιτ αναψυκτικά στο χέρι. Αυτές τις μέρες επιλέγει ποτά με πρωτεΐνες, σε μια προσπάθεια να ανακτήσει κάποιο από το χαμένο του βάρος.

Το εστιατόριο το άνοιξε με τον καλό του φίλο Νικ Κοκόνας, το 2005. Μόλις έναν χρόνο αργότερα, το «Αlinea» βραβεύτηκε ως το καλύτερο αμερικανικό εστιατόριο από το περιοδικό «Gourmet». Πριν από λίγους μήνες, ο Άκετζ τιμήθηκε με το Όσκαρ μαγειρικής, το Βραβείο James Βeard. «Θέλω οι άνθρωποι που έρχονται εδώ να νιώθουν ότι έζησαν μια παράσταση ζωής» εξηγεί καθώς επιβλέπει ένα από τα πιάτα που είναι έτοιμο να φύγει από την κουζίνα. Τις πρώτες του δυσκολίες στην ομιλία τις αντιμετώπισε πριν από έναν χρόνο. Το άσπρο στίγμα στη γλώσσα του που είχε εμφανιστεί λίγο πριν από τα εγκαίνια του εστιατορίου είχε μετατραπεί σε πληγή. Ο οδοντίατρος διέγνωσε στρες. Αλλά ένα βράδυ η γλώσσα του πρήστηκε τόσο πολύ, που ο πόνος έγινε αφόρητος. Ο καρκίνος είχε προχωρήσει και οι γιατροί επέμεναν πως έπρεπε να τον χειρουργήσουν αμέσως, να κόψουν 3/4 της γλώσσας του για να σωθεί. «Αυτό δεν πρόκειται να γίνει» είχε ψιθυρίσει τότε ο ασθενής, ανήμπορος να πει οτιδήποτε άλλο.

Τη λύση την έδωσε ο ογκολόγος Έβερετ Βόουκς. Αντί να ακολουθήσουν τη γνωστή οδό, δηλαδή χειρουργείο, ακτινοβολία και χημειοθεραπεία- είπε-, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη σειρά: επιθετική χημειοθεραπεία με τη χρήση νέων υποσχόμενων φαρμάκων, ακτινοβολία για να συρρικνώσουν και να σκοτώσουν τον όγκο και εγχείρηση, αν θεωρηθεί στη συνέχεια απαραίτητη. Υπήρχαν 70% πιθανότητες να θεραπευτεί με αυτόν τον τρόπο. Έτσι και έγινε. Ο Ακατζ περιμένει. Και δεν φοβάται: υπάρχουν πάντα γύρω του οι σεφ. Και τους εμπιστεύεται.

3

Ο τελευταίος λόγος του καθηγητή Randy Pausch

Υ.Γ1

Η ζωή είναι ωραία και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο

Υ.Γ2

Ας σταματήσουμε την γκρίνια για ανούσια πράγματα ,τύπου "δεν έχω λεφτά για αυτοκίνητο μεγαλύτερου κυβισμού"

ΥΓ3

Τελικά  η ευχή  "Υγεία πάνω απ όλα" μήπως δεν πρέπει να θεωρείται κλισέ ;