Ντυμένη
ή γυμνή
είναι το πιο ωραίο κορίτσι των τοίχων…
Off the record - Εσωτερικό παραλήρημα.
Στέκομαι μπροστά στην βιτρίνα ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου. Δεν είναι απ τα αγαπημένα μου, το εσωτερικό του έχει την ψυχρότητα σκανδιναβικών σαλονιών που εμφανίζονταν παλιότερα στις σελίδες του Monocle. Στην βιτρίνα του υπάρχει πάντα μια «επιθετική διαφήμιση» ενός βιβλίου.Δεκάδες αντίτυπα του ίδιου βιβλίου δίπλα –δίπλα, καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της βιτρίνας, η γουορχολική επανάληψη δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις.Μπορεί να είναι αυτό που θεωρείται το γεγονός της χρονιάς, κάποια επανέκδοση ή ακριβά λευκώματα.
Όμως αυτό το Σάββατο, δεν υπάρχει τίποτα απ τα παραπάνω. Ο τίτλος του βιβλίου είναι το όνομα ενός έλληνα πολιτικού και μια φράση που σε προϊδεάζει για πράγματα που θα διαβάσεις πρώτη φορά. Στο εξώφυλλο η αναμενόμενη φωτογραφία «υπογράφω κάτι, άραγε τι;» με την ελληνική σημαία, πίσω υποθέτω ότι υπάρχει κάπου ο Χριστούλης που δεν χώρεσε στο κάδρο, ίσως και μια οικογενειακή φωτογραφία με μερικά κλαράκια του γενεαλογικού δέντρού (Γενεαλογικό χταπόδι θα έπρεπε να λέγετε των ελλήνων πολιτικών. Κανένα πλοκάμι απ το σόι τους δεν πάει χαμένο.)
Δευτερόλεπτα μετά ξεσπάει ο ενοχικός μου εαυτός. Πόσο άδικο είναι να κρίνεις ένα βιβλίο, μόνο απ το εξώφυλλο και απ τον τίτλο, σκέφτομαι μέχρι που το βλέμμα μου πέφτει στο όνομα του συγγραφέα-δημοσιογράφου.Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω, αυτές τις απολαυστικές συνεντεύξεις του, όπου με το ύφος απουσιολόγου που κάνει ερωτήσεις στον διευθυντή του σχολείου για την σχολική εφημερίδα, δήθεν βασάνιζε τον εκάστοτε πολιτικό για να καταλήξει πάντα σε έναν έπαινο, ένα γελάκι συμπάθειας, γιατί όχι ένα φιλικό άγγιγμα στον ώμο, μπορεί και ένα off the record κομπλιμέντο(Από πού ψωνίζεται αυτές τις υπέροχες γραβάτες;)
Δίνω ένα χαστουκάκι στον ενοχικό μου εαυτό. Στην άκρη εσύ! Μπορώ να φανταστώ ακόμα και το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Πέφτω σε ένα εσωτερικό παραλήρημα στη μέση της Πανεπιστημίου, με τον κόσμο να περνάει δίπλα μου φορτωμένος με σακούλες. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τις λέξεις, αναβλύζουν από μέσα μου και δεν έχω χαρτί και στυλό μαζί μου.
«Ήθελα να σώσω την Ελλάδα, αλλά δεν με άφησαν. Τα βράδια δεν με παίρνει ο ύπνος. Συνήθως κάνω εφόδους στο ψυγείο. Τρώω για να γεμίσω το κενό της άδειας μου καρέκλας. Τελευταία διαβάζω ποίηση, δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένος» μου είπε καθώς η γυναίκα του μας ετοίμαζε ελληνικούς καφέδες. Τον κοίταξα στα μάτια. «Πρόεδρε, έκανες ότι μπορούσες. Μην στεναχωριέσαι» του είπα, και εκείνος κούνησε θλιμμένα το κεφάλι.
Λίγες σελίδες παρακάτω:
«Δεν μπορώ να φάω ούτε πατσά στη Βαρβάκειο. Με μισούν! Γιατί;» μου είπε βουρκώνοντας. «Πρόεδρε σταμάτα. Δεν αντέχω να σε βλέπω συγκινημένο» του είπα και σκέφτηκα ότι αυτός ο άντρας έχει καρδιά μαρουλιού.
Οι τελευταίοι punks της Αθήνας
είναι στα Εξάρχεια και μάλλον κάπου είδαν το trailer του Iron Lady
Ο Θεός δεν πέθανε …
Είμαι στο λεωφορείο. Δίπλα μου έχουν καθίσει τρεις φοιτητές. Η συζήτηση τους θυμίζει οθόνη υπολογιστή, με εκατοντάδες ανοιγμένα παράθυρα. Στην αρχή περνούν το πρώτα live του Gonja Sufi στο Bios από ψιλό κόσκινο(«Μπόχα, φίλε μπόχα»), σειρά μετά έχει ο Borat («Στημένη ήταν η πλάκα με την Πάμελα Άντερσον. Σιγά να μην είχε τα αρχίδια να το κάνει») μετά λένε για ένα βιβλίο που δεν γνωρίζω («γαμάνε οι 100 πρώτες σελίδες»), στη συνέχεια για ένα ταξίδι στο Βερολίνο που κάποιος θα πάει, μετά κάτι γκομενικά και λίγο πριν κατέβω η συζήτηση έχει φτάσει στους λόγους αποτυχίας του πειράματος Cern.
Εντάξει το παραδέχομαι. Ζηλεύω λίγο. Στην ηλικία τους, δεν είχα τόσα ερεθίσματα. Το ίντερνετ έχει φέρει τα πάνω-κάτω. Μπορεί η αποβλάκωση στο Facebook να πάει σύννεφο και οι μπούρδες αλα American Pie να συνοψίζονται σε 140 χαρακτήρες στο twitter, όμως αν θες να ανοίξει το μυαλό σου ανοίγει.Ετοιμάζομαι να κατέβω και τότε συμβαίνει κάτι απρόσμενο. Με το που περνάει το λεωφορείο μπροστά από μια εκκλησία, κάποιος απ τους τρεις κάνει τον σταυρό του. Τον κοιτάω απροκάλυπτα, με γουρλωμένα μάτια. Δεν είναι οι τρεις κινήσεις που μου προκαλούν έκπληξη. Είναι η θρησκευτική ευλάβεια που συνοψίζεται σε μια τέταρτη κίνηση, που είχα να δω καιρό. Όταν τελειώνει με τους τρεις σταυρούς, τοποθετεί το χέρι του πάνω απ το στήθος. Ευτυχώς δεν είναι αυτός που έλεγε για το πείραμα Cern, σκέφτομαι με ανακούφιση καθώς κατεβαίνω τα σκαλιά του λεωφορείου.
....και τα δώρα του είναι στη γη.
by Cacao Rocks, Μεγάλου Αλεξάνδρου
σχόλια