Διαβάζοντας τον «Φτωχούλη του Θεού» του Νίκου Καζαντζάκη είναι δύσκολο να προσπεράσεις με ευκολία τα σημεία όπου Φραγκίσκος της Ασίζης περνάει τα πάνδεινα στον δρόμο προς την αγιοσύνη. Ο Θεός παρουσιάζεται σαν ένας αόρατος δυνάστης που ζητάει με σαδιστική χαρά από τον Φραγκίσκο της Ασίζης να απαρνηθεί την ίδια του την ύπαρξη, και εκείνος με μαζοχιστική λατρεία δέχεται τη πρόσκληση. Όλη η ζωή του γίνεται ένας αγώνας ανάμεσα σε αυτό που η θρησκεία θεωρεί αμαρτία και στις αναπόφευκτες ανθρώπινες ανάγκες του. Ο ήρωας σταδιακά λιώνει μέσα στον ιερό του αγώνα καθώς η φωνή του φρατε Λεόνε γίνεται στα αυτιά του ένας ψίθυρος που σιγά-σιγά σβήνει.
Είναι ένα βιβλίο για το πως η θρησκεία σταδιακά μπορεί να διαβρώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, σε σημείο ο άνθρωπος να μην αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι μια λεπτομερής καταγραφή ενός μάταιου αγώνα επιβολής του ανθρώπου πάνω στην σάρκα του. Η τρέλα του να ζεις μόνο με το πνεύμα αγνοώντας την ύλη. Το σημείο μηδέν που φτάνει κάποιος όταν δεν μπορεί να ελέγξει την καλοσύνη του.
Κάποια στιγμή ένας από τους ήρωες του βιβλίου καλοζωισμένος και χορτάτος αναρωτιέται αν όλος αυτός ο αγώνας της πίστης είναι μια μπλόφα, αν τελικά ο Παράδεισος είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας. Ο Φραγκίσκος της Ασίζης μένει αμίλητος μπροστά στον προκλητικό αμαρτωλό. Όπως μένουν αμίλητοι όσοι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι το μόνο που έχουμε είναι το εδώ και τώρα.
Είναι ένα βιβλίο που σε αφήνει στο τέλος με μια γλυκόπικρη γεύση για τον άνθρωπο που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, για να αποφύγει τις μαύρες σκέψεις για το θάνατο του. Όχι και τόσο καλό δώρο για όσους «προσδοκούν Ανάσταση νεκρών» αυτή την εβδομάδα.
Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε αφιερώσει το βιβλίο του στον Άγιο Φραγκίσκο του καιρού μας τον Dr. Albert Schweitzer
Άλμπερτ Σβάιτσερ (14 Ιανουαρίου 1875 - 4 Σεπτεμβρίου 1965), Επίτιμο Μέλος του Τάγματος της Αξίας, το επίθετο του οποίου είναι ελβετικό, ήταν Αλσατός θεολόγoς, μουσικός, φιλόσοφος, και ιατρός. Γεννήθηκε στο Κάιζερσμπουργκ της Αλσατίας-Λωρραίνης (επαρχίας τότε της Γερμανικής Αυτοκρατορίας).
Μετά τη νίκη των Συμμάχων το 1918, ζήτησε και πήρε εύκολα την Γαλλική υπηκοότητα βάσει της Αλσατικής καταγωγής του. Αργότερα αμφισβήτησε τόσο την τρέχουσα κοσμική αντίληψη της εποχής του για τον ιστορικό Ιησού, όσο και την παραδοσιακή Χριστιανική άποψη, απεικονίζοντας έναν Ιησού που περίμενε το επικείμενο τέλος του Κόσμου. Το 1953 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης 1952 για την φιλοσοφία του περί "σεβασμού της ζωής" την οποία εξέφρασε με πολλούς τρόπους με πιο γνωστό την ίδρυση και τη συντήρηση Νοσοκομείου στο Λαμπαρενέ της Γκαμπόν, στην κεντροδυτική Αφρική.
O δρ. 'Αλμπερτ Σβάιτσερ ήταν ένας από τους τελευταίους που τον επισκέφτηκαν στην κλινική στο Φράιμπουργκ Iμ Μπράισγκάου, στη Γερμανία, όπου νοσηλευόταν.
Οι δυό τους, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στις 11 Αυγούστου 1955, στο Γκούνσμπαχ της Γαλλίας.
Απόσπασμα απο συνέντευξη του Νίκου Καζαντζάκη στην Γαλλική Ραδιοφωνία στο οποίο μιλάει για το βιβλίο και τον Άλμπερτ Σβάιτσερ. Ελληνικοί υπότιτλοι:
σχόλια