Αυτό που θα θαυμάζω στις γάτες είναι ότι σε κοιτάζουν με το ίδιο περήφανο, σχεδόν υπεροπτικό, βλέμμα είτε κάθονται πάνω σε έναν ακριβό καναπέ είτε στα χαλάσματα ενός σπιτιού. Θα δεις πολλές στα χαλάσματα της Αθήνας, όπως αυτή της φωτογραφίας στο παράθυρο ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού του Μεταξουργείου.
Βγαίνουν από τα χαλάσματα καθημερινά για να φάνε το έτοιμο φαγητό που τους εξασφαλίζουν οι φιλόζωοι της περιοχής. Τεντώνονται πάνω στις κορυφές των παρκαρισμένων αυτοκινήτων και κάθονται εκεί. Στην κορυφή. Σαν να περιμένουν ένα μετάλλιο από τους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν.
Είμαι σίγουρος ότι ψάχνουν στα σκουπίδια από χόμπι. Είναι χορτάτες αλλά σκίζουν τις σακούλες για πλάκα. Αν τολμήσεις και τις πλησιάσεις θα εξαφανιστούν εφόσον βέβαια σου ρίξουν μια θανατηφόρα ματιά «Τι πήγες να κάνεις;»Η πιο ωραία εικόνα είναι όταν κάποιος πετάξει ένα ξεχαρβαλωμένο καναπέ ή πολυθρόνα δίπλα στον κάδο. Οι γάτες την αράζουν αμέσως πάνω στα παλιά έπιπλα. «Επιτέλους! Θα έπρεπε να το έχετε κάνει από καιρό!» μοιάζουν να σκέφτονται.
Δεν μπορώ να πω ότι μου δημιουργούν την ίδια εικόνα τα αδέσποτα σκυλιά. Εντάξει, υπάρχει και εκεί περηφάνια αλλά την ίδια στιγμή η θλίψη στα μάτια τους σου δείχνει ότι παίρνουν χάλια κάποια από αυτά στο δρόμο. Το σκυμμένο κεφάλι, το κλαψούρισμα τους, η γλώσσα τους πάνω στο χέρι του ξένου, η προσπάθεια τους να σου πουν με υπονοούμενα «βοήθησε με». Οι γάτες ποτέ! Δεν νομίζω να έχω συναντήσει ποτέ θλιμμένη αδέσποτη γάτα στην ζωή μου. Αν και αυτές θα έχουν τα προβλήματα τους. Όμως τα κρύβουν τόσο καλά. Ξέρουν να υποκρίνονται. Είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Ίσως αυτή να είναι η απάντηση στην ερώτηση «Πως κατάφερες να της βάλεις λουρί;». Δεν θες να ξέρεις τι ήθελε να σου κάνει μετά από αυτό.
Οι σκύλοι είναι πιο κοντά σε εμάς και οι γάτες στον κόσμο των Θεών. Αξίζουν την λατρεία μας.
Υ.Γ
σχόλια