Μπάλα και εκλογές: Το κοκτέιλ που υπνωτίζει τα πλήθη

Εικόνα: Δημοσιογράφος λίγο μετά το γκολ του Καραγκούνη για το οποίο μάτωσε και ο ίδιος. Όχι, δεν είναι κέτσαπ

Ωραία συγκυρία. Το ποδόσφαιρο να συμπέσει με τις εκλογές. Οι δημοσιογράφοι που βγάζουν το ψωμί τους με τίτλους «Τρία μπαλάκια και να καίνε» ή «Έτσουξε;» κάνουν πάρτι. Αν νικήσουμε την Γερμανία ήρθε η ώρα για ένα ακόμα τίτλο «Πάρτα Μέρκελ» ή για κανένα γελοίο photoshop με το κεφάλι της Μέρκελ ή του οποιουδήποτε, κομμένο και τοποθετημένο όπου μπορεί να βάλει ο νους σου. Αν χάσουμε δεν πειράζει γιατί «Ήρωες» και «Πέσατε γενναία!» είναι τίτλοι που ποτέ δεν πεθαίνουν με λίγη γκρίνια στις μέσα σελίδες.

Η ψυχή του Ελληναρά πήρε μπρος με το γκολ του Καραγκούνη. Βρε να λέει ο άνθρωπος ότι κάποιοι κάτι λέγανε (σ.σ τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια. Ποιοι λέγανε; Οι δημοσιογράφοι από τις παραπάνω φυλλάδες λέγανε), ρε να το λένε όλοι όσοι παίκτες μίλησαν μετά το γκολ, κουβέντα ο δημοσιογράφος. Δεν είναι ώρα να προσπαθήσει να εκμαιεύσει λεπτομέρειες. Το είπες; Πάμε παρακάτω. «Πως αισθάνεσαι με το γκoλ; H Ελλάδα περνάει άσχημα και μας δώσατε χαρά. Θα δούμε και άλλες χαρές; Και το καλύτερο όλων την βραδιά των εκλογών: Πως το πήραν οι Γερμανοί;». Τι να πει και ο ποδοσφαιριστής. Ότι οι Γερμανοί «κ.α.τ.ο.υ.ρ.η.θ.η.κ.α.ν» για να βγάλει είδηση ο δημοσιογράφος, που είχε αφήσει από κάτω το ταμπελάκι «Εκλογές 2012» και μιλούσε ο άλλος για το Euro;.

Αυτού του είδους η δημοσιογραφία, του Ελληναρά δημοσιογράφου που γράφει για αθλητικά (σ.σ δηλαδή για την ομάδα του), που δεν βλέπει μπροστά του γιατί φοράει πράσινους, κόκκινους και κίτρινους φακούς επαφής, θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό. Δεν προσφέρει τίποτα για να μην σου πω ότι κάνει κιμά το μυαλό των αναγνωστών.

Όμως μην ανησυχείς. Δεν τα ισοπεδώνω όλα. Για παράδειγμα: Ποιος θυμάται τις μαχαιριές που έφαγε ο δημοσιογράφος Φίλιππος Συρίγος και γιατί τις έφαγε τον Οκτώβριο του 2004. Η στήλη του έκανε μια σειρά αποκαλύψεων, που σε αυτό τον καταταλαιπωρημένο χώρο των αθλητικογράφων  (Ελληναριό, ομαδούλα και μπύρα) ήταν μια από τις λίγες περιπτώσεις που ενοχλούσε γιατί έλεγε αλήθειες.

Για μια Αθήνα του 2004 που θα την πληρώναμε όσο δεν πάει, για το σκάνδαλο του γηπέδου «Γ.Καραισκάκης», για τους ντοπαρισμένους αθλητές, για τα σκηνοθετημένα ατυχήματα με τα μηχανάκια και τόσα άλλα. Τώρα γιατί ήταν ο μοναδικός από το σινάφι των αθλητικογράφων που έφαγε μαχαιριές δεν ξέρω. Μπορεί να έπεσε κατά λάθος στο μαχαίρι όπως ο φοιτητής στη ζαρντινιέρα.

Τέτοιους δημοσιογράφους σπάνια συναντούμε. Είναι στην αφάνεια. Τα «αστέρια του χώρου» που τα ξέρουν και αυτοί που δεν ασχολούνται με τα αθλητικά είναι δυο: Ο κύριος που δεν θέλει να προσθέσει δόντια για να μην χάσει το στυλ του και ο κύριος με τις μπούκλες που μέχρι και το σώβρακο του (υποθέτω) είναι κόκκινο.

Σε αυτή την Ελλάδα της έγκυρης αθλητικής δημοσιογραφίας είμαστε. Και τώρα έχουν βγει όλοι σαν τα σαλιγκάρια και αφήνουν με το γλοιώδες πέρασμα τους σάλια στις φανέλες των παικτών της Εθνικής.

Παίρνουν και αυτοί λίγη από την δόξα του γκολ. Και μετά κυκλοφορούν cd τα γκαρίσματα τους στα περίπτερα (πιο true story δεν γίνεται) και ο κόσμος ο καημένος κοιτάει σαν υπνωτισμένος. Περιμένει να αναπτερωθεί το ηθικό του από τα γκολ λίγο πριν έρθουν τα χαράτσια και οι εφορίες.

Το γκολ ανήκει σε αυτόν που το βάζει. Να το πανηγυρίσεις άμα είσαι μεγαλόψυχος αλλά όχι ταύτιση ρε παιδιά. Και πάνω από όλα, κλείσε όσο μπορείς τα αυτιά σου και τα μάτια σου στα ουρλιαχτά αυτών των ανεκδιήγητων τύπων, που τα ανακατεύουν όλα γιατί και οι ίδιοι μόνο ξεκάθαροι δεν είναι απέναντι σου.