(ακούγοντας το Valse των ελαφιών μια καλοκαιρινή νύχτα)
Οι xaxakes υπήρξαν τα ούφο του ελληνικού μουσικού στερεώματος. Ένα συγκρότημα που προσγειώθηκε πριν χρόνια από το πουθενά σε μια χώρα γεμάτη σκυλιά , έντεχνες κότες και μουσικές μούμιες .
Και τους άφησαν ήσυχους , γιατί δεν μπορούσαν να τους εντάξουν στο σύμπαν της απόλυτης παρακμής.
Έτσι οι Xaxakes μεγάλωσαν , απόκτησαν το κοινό τους που δεν ήταν ακριβώς οι «ψαγμένοι που έψαχναν το διαφορετικό» αλλά κόσμος που έψαχνε απλά και μόνο μια τζούρα οξυγόνο μέσα στα ντουμάνια της ελληνικής παραλιακής
Έκπληκτοι είδαν το Monte Carlo τους να γιγαντώνεται , να γίνεται γνωστό , να παίζεται το βίντεο κλιπ τους .Ψύχραιμοι , χωρίς εκπτώσεις , δέχτηκαν την μαζική επιτυχία .
Άργησαν να βγάλουν δίσκο , επέστρεψαν , οι πολλοί τους έχασαν , αυτοί που ήταν να τους ακολουθήσουν τους ακολούθησαν και τώρα ξανά εδώ με καινούρια κομμάτια.
Το Valse των Ελαφιών ,ο νέος δίσκος τους κυλάει όμορφα και γρήγορα όπως οι καλοκαιρινές νύχτες. Το κόκκινο σύμπαν τους (όπως τα σακάκια του Νάστα στα live) σε καλωσορίζει από την πρώτη στιγμή. Τα «Ασταμάτητα νέοι» και «Μη μαζί , γιατί…» τα ακούω τέρμα κάθε βράδυ με ανοιχτό παράθυρο.
Να πάρει όλη η γειτονιά μια τζούρα οξυγόνο από το ποπ σύμπαν των Xaxakes.
Αντιδράσεις από τους γείτονες δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής…
Υ.Γ1
Δεν θα ξεχάσω Γιάννη ποτέ εκείνο το live στην Λάρισα , χρόνια πριν. Που ρωτούσες το κοινό «Ποιος θα κεράσει αυτό το κορίτσι ένα ουίσκι ;».Φυσικά το κορίτσι ήταν η Ντομινίκ
ΥΓ2
Μια παλιά ανάρτηση μου για τους Xaxakes από το περσινό καλοκαίρι
http://www.lifo.gr/blogs/nostos/11123
σχόλια