Σεπτέμβριος 2008: Ο Αγγελής σε μια ταράτσα της Αθήνας ανακοινώνει στους φίλους του ότι παρατάει τα πάντα στην πρωτεύουσα και φεύγει για την Istanbul. Ιανουάριος 2013: Το blog που δημιούργησε για την μεγάλη του αγάπη, την Πόλη είναι το AngelisandtheIstanbul. Έχει βραβευτεί, έχει γίνει σημείο αναφοράς από τους αναγνώστες που επισκέπτονται την Πόλη και αισίως έκλεισε τα τέσσερα χρόνια του. Στην συνέντευξη που ακολουθεί μιλάει για ακόμα μια φορά για την μεγάλη του αγάπη: Tην Μπαμπέσα Istanbul.
"Αυτή η Πόλη η Ρουφιάνα, η Μπαμπέσα, η Άκαρδη, η Παλιοβρώμα! Αλλά πάντοτε την γράφω με κεφαλαίο"
Ποια είναι η εικόνα της Πόλης που μπορείς να θυμηθείς από την πρώτη φορά που πάτησες το πόδι σου εκεί;
Ήταν μια βραδιά γλυκιά, στο παρατσάκ καλοκαίρι, 30 Μαΐου, είχα φτάσει
μια ώρα μόλις πριν, μετά από ολοήμερο ταξίδι με τρεις ανταποκρίσεις
τρένων από τη Δράμα μέχρι τον σταθμό Σίρκετζι. Τούρκοι συνεργάτες με
έβγαλαν για μια πρώτη τσάρκα/γνωριμία με την Πόλη στον πεζόδρομο της Ιστικλάλ. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι γίνεται τέτοιος χαμός
καθημερινή. Μετά έμαθα ότι σ' αυτήν την Ερμού on steroids, κατά τη
διάρκεια του Σαββατοκύριακου ανεβοκατεβαίνουν μερικά εκατομμύρια
κόσμου. Είδα ως επί το πλείστον νέους, ζευγάρια ή παρέες, για να είμαι
ειλικρινής πιο μοντέρνους απ' όσο τους περίμενα, αλλά κι άλλους όχι
και τόσο, λαϊκούς μάγκες με το μαλλί αεροδυναμικά γλειμμένο να
βαδίζουν αγκαζέ.
Πάντα την αναφέρεις ως «Πόλη» ή «Istanbul». Νομίζω ότι δεν την έχεις αναφέρει ποτέ ως «Κωνσταντινούπολη». Λανθασμένα την αποκαλούμε έτσι;
Είναι θέμα κυρίως πρακτικό. Το Κωνσταντινούπολη, να, βλέπεις ότι το
λέω αν κάτσει, είναι σωστός σιδηρόδρομος. Η Πόλη, μην φοβάσαι αγαπητέ, δεν χάνει την ψυχή Της φωνάζοντάς Την με διάφορα ονόματα. Την έχω στο μυαλό μου άλλωστε σαν Θεά της αρχαιότητας και Της προσδίδω κοσμητικά για να προσκυνήσω κάθε φορά και μια άλλη Της χάρη. Μάλλον θα είδες ότι κάποιες φορές Την έχω πει ακόμα και Ρουφιάνα, Μπαμπέσα ή Άκαρδη, αλλά πάντοτε Την γράφω με κεφάλαια. Της αξίζει Της Καριόλας.
Ποιες διαφορές και ποιες ομοιότητες εντοπίζεις ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους; (συμπεριφορές, αντιλήψεις για την ζωή κ.τ.λ)
Πολλές οι διαφορές, σαφώς περισσότερες από τις ομοιότητες. Κι αυτή η
συνειδητοποίηση έχει μια δυναμική, ωριμάζει και παγιώνεται με το
πέρασμα του χρόνου. Δε μιλώ με την απόλυτη έννοια του χρόνου, αλλά για τις δικές μου μέρες εδώ. Στην αρχή, λόγω του ότι η πραγματικότητα
κατέρριψε πολλά από τα αρνητικά στερεότυπα που πίστευα για τους
Τούρκους πριν καν τους γνωρίσω, μας έβρισκα, με την υπερβολή που με
διακρίνει, πανομοιότυπους και ταιριαστούς. Η καθημερινή τριβή όμως
έδειξε ότι είμαστε το πολύ δεύτερα ξαδέρφια και ίσως όχι και τόσο
ταιριαστά πάντοτε. Από που να ξεκινήσω; Άστο καλύτερα.
Στο blog σου αναφέρεσαι συχνά στα φαγητά της Πόλης. Έχεις κάποια παιδική ανάμνηση που να είναι συνδεδεμένη με το φαγητό;
Ναι. Μεσημεριανό τραπέζι, η μάνα μου για να μου επιτρέψει να σηκωθώ
απ' το τραπέζι, να με υποχρεώνει να φάω μέχρι τελευταίου θρύμματος μια
κομματάρα φέτας, κι εγώ για να απελευθερωθώ να τη βάζω ολόκληρη στο στόμα, και εκείνη τη στιγμή που στο bungee jumping πρέπει να πάρεις την απόφαση να κάνεις τη βουτιά στο κενό, είμαι χέστης, δεν θα το κάνα ποτέ, έτσι κι έφτυσα και τη λευκή ρευστή τυρίκλα πίσω από το πλυντήριο στα κρυφά. Πίστεψα βαθιά ότι δεν θα με ανακαλύψει ποτέ. Φυσικά έκανα λάθος.
Σε ένα από τα αγαπημένα μου ποστ, οι γονείς σου σε επισκέπτονται στην Πόλη. Και γράφεις το εξής: «Έπρεπε να τους ζήσω στην Πόλη για να καταλάβω ότι είμαι μισός μπαμπάς / μισός μαμά». Σε ποιον οφείλεις αυτό το αίσθημα της περιπέτειας που σε διακατέχει;
Δεν ξέρω αν είμαι τόσο περιπετειώδης όσο λες, αλλά όντως έχω σκουλήκια στον κώλο μου και ψιλοανήσυχο χαρακτήρα, τα οποία χρωστώ τόσο στον μπαμπά τον Γιάγκο και το ανεκπλήρωτο του όνειρο να γίνει λαϊκός τραγουδιστής, που παρόλο η φωνή του και η ακριβοδίκαιη καρδιά του άξιζαν πολλή πλατίνα, έγινε στο τέλος τζισιμπάκιας και στην ελαφράδα της μαμάς Νίτσας, της μικρότερης από τέσσερις αδερφές, αλλά της πιο τσαχπίνας στο χωριό. Κυνήγα το όνειρο σου μου είπαν, όταν τους
ανακοίνωσα ότι παρατάω τα πάντα για να εγκατασταθώ στην Πόλη. Από
μικρό παιδί άλλωστε, πίστευαν σε μένα ακράδαντα και η σιγουριά τους
ότι θα τα καταφέρω με ό,τι κι αν καταπιαστώ, μου έδιναν φτερά να
κυνηγήσω όνειρα, να μη φοβάμαι μπλεξίματα δημιουργικά. Οφείλω τα πάντα σε αυτούς τους δυο ανθρώπους.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον Ερντογάν;
Είναι δικαιολογημένος κατά την γνώμη σου ο τίτλος «πρόσωπο της χρονιάς» από το «Time» το 2011;
Πολλοί Τούρκοι φίλοι, μου ζήτησαν να απαντήσουν στη θέση μου αυτήν την ερώτηση. Θα σας έβαζα όμως μπελά μεγάλο στο έντιτινγκ, θα είχατε να κόψετε πολύ σιχτίρι. Εγώ πάλι, χωρίς διάθεση να φερθώ διπλωματικά,
όταν όλοι είναι εναντίον κάποιου, αυτός τελικά παίρνει το ρόλο του
αδύναμου στο μυαλό μου και μου βγαίνει να τον υπερασπιστώ. Βέβαια, το
ποιος είναι αδύναμος και ποιος χρήζει προστασίας, μάλλον είμαι τελείως
ονειροπαρμένος για να δω καθαρά. Στα πεδία που με αφορούν ειδικά,
υπάρχουν πολλές δεκάδες δημοσιογράφων στην ψειρού για αντικαθεστωτικά γραψίματα ή εποχικές και πιο μόνιμες απαγορεύσεις διαδικτυακών τόπων, από το YouTube μέχρι το YouPorn.
Από αυτά που ακούς γύρω σου, ποια είναι η γνώμη των Τούρκων για την κρίση στην ελληνική οικονομία;
Μια σούπα από συμπόνια, χαιρεκακία, κατανόηση, χοντροκομμένο χιούμορ, ευχές να μας βοηθήσει ο Αλλάχ, χλευασμός. Αυτό που μου φτιάχνει το κέφι πάντως, είναι όταν κανένας ταλαίπωρος ναργιλετζής με μισθό 500 λίρες με ρωτάει μεγαλόφωνα για να κάνει το κομμάτι του ότι έχει φίλο Έλληνα, "έμαθα πουλάτε τα νησιά", του απαντώ, "βρε κακομοίρη, τρέχα πρώτα στο χαμάμ να ξεβρομίσεις απ' τις στάχτες και έλα για τα συμβόλαια"!
Παρακολουθείς τούρκικα σήριαλ; Τι μας περιμένει μετά το «Σουλεϊμάν» και τη «Σιλά»;
Παρακολούθησα κάποια από τα επεισόδια του πρώτου κύκλου του Σουλεΐμάν, γιατί μια από τις ραδιούργες παλλακίδες του χαρεμιού είναι φίλη μου.
Δεν έχω ιδέα τι διαμαντάκια αγοράζουν οι έλληνες μουστερήδες την
τρέχουσα σεζόν. Πάντως, αν δείτε ένα κωμικό Τουρκικό σήριαλ, να μου
τρυπήσετε τη μύτη. Ή για να είμαι πιο σωστός, μόνο ένα στα είκοσι δεν
έχει απαγωγές, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, κατάρες γονέων, τροχαία
δυστυχήματα, διακορεύσεις παρθένων.
Θα έλεγες ότι η ζωή γίνεται καλύτερη για τις μειονότητες της Πόλης ή χειρότερη τα τελευταία χρόνια που μένεις εκεί;
Δεν μπορώ να απαντήσω σ' αυτήν την ερώτηση, μιας και δεν ανήκω σε
κάποια από τις μειονότητες της Πόλης. Εγώ είμαι απλώς ένας ξένος που
ζει εδώ με ελληνικό διαβατήριο. Αυτό μπορεί να στο απαντήσει καλύτερα
από ό,τι έναν Ελλαδίτη, ένας Ρωμιός. Ένα από τα μέλη της
θεσμοθετημένης Ορθόδοξης μειονότητας, που μετά την εγκαθίδρυση του
σύγχρονου τουρκικού κράτους έχει αλλεπάλληλες περιπέτειες που
επαφίενται σε θέματα ιδιοκτησίας, εκπαίδευσης, κοινωνικών ή εργασιακών δικαιωμάτων. Η αίσθηση που έχεις πάντως περπατώντας στο δρόμο, ή επισκεπτόμενος μια από τις δεκάδες εκκλησίες (και όχι μόνο
ελληνορθόδοξες) είναι αν μη τι άλλο, ότι υπάρχει ελευθερία να μιλάς τη
γλώσσα σου ή να ασκείς τα θρησκευτικά σου δικαιώματα.
Λένε ότι «Όποιος είναι κουρασμένος από το Λονδίνο είναι κουρασμένος από την ίδια την ζωή». Να το παραφράσουμε για την Πόλη;
Αν κατάλαβα σωστά, αν βαρεθεί κάποιος στο Λονδίνο, μάλλον είναι
πρόβλημά του. Κατανοώ γιατί κάποιοι το λένε για τη συγκεκριμένη πόλη,
αν και προσωπικά δε συμφωνώ. Αν το αλλάζαμε με τη Νέα Υόρκη, θα
γινόταν πιο ρεαλιστικό. Για την Πόλη δε, αυτό που θα σε κρατήσει, δεν
είναι σίγουρα ο κοσμοπολιτισμός που σίγουρα έχουν οι δύο παραπάνω. Δεν είναι κοσμοπολίτισσα η Καλή μου η Βλάχα. Εκτός κι αν όλοι οι χωριάτες που μαζεύτηκαν από κάθε γωνιά της Ανατολίας, με μια φούχτα
εναπομείναντες Λεβαντίνους, Ρωμιούς, Εβραίους και Αρμένηδες,
πασπαλισμένων με λουξ Έλληνες μετανάστες ή γεροδεμένες Μολδαβές
καθαρίστριες, φτάνουν να σε κρατάνε σε εγρήγορση για μια ζωή. Όταν
όμως λαχταρίσει η καρδιά σου ένα σωστό μπαράκι, ένα αξιοπρεπές σούσι,
ή απλώς να πετάξεις τα ρούχα σου και να βουτήξεις γυμνός στη θάλασσα,
μην αρχίσεις να μου κλαψουρίζεις.
Καταγράφεις με ένταση το παρόν στην Πόλη. Υπάρχει κάτι από το παρελθόν σου στην Ελλάδα που να σου λείπει πολύ;
Ζω μονάχα για το μέλλον, στο οποίο θα αισθάνομαι πλήρης αν περιλαμβάνει τους φίλους μου, οι οποίοι είναι ο ανθός της ζωής μου,
που τυγχάνει να έχει ρίζες στο παρελθόν. Αυτοί μου λείπουν.
Πες μου τρεις χαρακτηριστικές τουριστικές παγίδες της Πόλης που πέφτουν οι περισσότεροι.
Τα χανουμάκια. Ο χορός της κοιλιάς δεν είναι παραδοσιακός τουρκικός
τρόπος διασκέδασης.
Όταν κάποιος άγνωστος στο δρόμο, ακόμα και καλοβαλμένος, σε
προσεγγίσει αγαπητέ πεινάλα, υποσχόμενος να σε πάει σε μπαρ με ωραίες
κοπέλες, αρνήσου ευγενικά αλλά απόλυτα. Άμα πληρώσεις 500 ευρώ δυο
μπύρες Εφές στο τέλος, μόνο για να πιάσεις μπουτάκι, δεν θα σου φταίει
κανείς. Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσες να μείνεις στο Τσιραγάν βρε
μπούφο.
Όλοι οι "Κώστηδες" ή "Γιώργηδες" που έχουν "ελληνικά" καταστήματα στα παζάρια και πουλώντας εθνική υπερηφάνεια, χρεώνουν μια περιουσία για πιπέρια και παστουρμάδες που βρίσκεις φτηνότερα είτε σε διπλανά
"τουρκικά" καταστήματα, είτε ακόμα και στην Ευριπίδου.
Το blog σου βραβεύτηκε το 2009, ο Terry Richardson (σ.σ απλή συνωνυμία με τον φωτογράφο) το 2012 σε συμπεριέλαβε στις ευχαριστίες του βιβλίου του για την Istanbul, Έλληνες σε συναντούν στους δρόμους της Πόλης με εκτυπωμένα tips από το blog σου. Υπήρξε μια στιγμή που έπεσες στην ψηφιακή παγίδα του «Είμαι κάποιος» στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι bloggers χωρίς μάλιστα να έχουν την δική σου επιτυχία;
Αν έπρεπε να απαντήσω μονολεκτικά θα έλεγα, ναι. Αλλά δεν είναι ότι
αισθάνομαι πως έχω πιάσει τον παπά από τα γένια. Απλώς κολακεύομαι που συχνά στην Πόλη ή στα ταξίδια μου στην Ελλάδα, αναγνώστες με
αναγνωρίζουν στο δρόμο, ή ελληνικά και διεθνή μέσα, βλ. Τα Νέα του
Ψαροντούφεκου, έχουν αναφερθεί στις δραστηριότητές μου. Οι φίλοι μου
ευτυχώς, με γειώνουν όταν με βλέπουν να παραληρώ. Επίσης, δεν είμαι
και ο Πιτσιρίκος πια. Σιγά την επιτυχία.
Τελευταία δεν γράφεις τόσο συχνά. Μάλιστα έγραψες "περιμένω να ξυπνήσει ο Παπαδιαμάντης μέσα μου για να γράψω".
Είναι μια φάση που περνάς ή γίνεσαι όλο και πιο αυστηρός με τα γραπτά σου με τα χρόνια;
Το ότι δεν γράφω με τους παλιούς ρυθμούς πλέον, έχει να κάνει
περισσότερο με το γεγονός ότι οι καθημερινές υποχρεώσεις μου είναι
πολύ βαρύτερες από όσο ήταν όταν ξεκινούσα το μπλογκ τέσσερα χρόνια
πριν. Η αναφορά μου στον Παπαδιαμάντη δε, είναι μια από τις υπερβολές
που χρησιμοποιώ συχνά στο ξεκάρφωτο, εννοώντας ότι φοβάμαι ότι ίσως να έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου και πιάνω το πληκτρολόγιο δύσκολα και μερικές φορές ψυχαναγκαστικά. Πολλές φορές τελευταία, μετά από κόλλημα στην πρώτη πρόταση για ένα εικοσάλεπτο, τα παράτησα.
Είσαι όντως τόσο "παλαβός" όπως έγραψε ο Richardson;
Τα επίθετα quirky (EN), αλλόκοτος (GR) ή τσιλγκίν (TR) πολύ συχνά
μπαίνουν στην ίδια πρόταση με το όνομα Αγγελής, όταν μιλούν για μένα.
Αυτό δεν το παίρνω για κακό, έχει ίσα ίσα αέρα αντισυμβατικό και
μαρζινάλ. Το άσχημο είναι ότι από μικρό παιδί, αν και χαμογελαστό και
υπάκουο, είχα θέμα με εκρήξεις θυμού. Ο μεγάλος μου αδερφός κλειδώθηκε πολλές φορές στην τουαλέτα όταν τον κυνηγούσα με το κουζινομάχαιρο.
Όταν αισθάνομαι ότι αδικούμαι, τρελαίνομαι, βγαίνω από τα ρούχα μου,
σου λέω! Κάποιος που με ξέρει καλά, με λέει Γκρέμλιν. Εκείνα τα
τριχωτά γλυκούλια τερατάκια, που άμα έρχονταν σε επαφή με νερό,
γίνονταν σωστοί δαίμονες!
Τι σκέφτεσαι για το πρόσωπο που λέει φράσεις όπως: «Πότε θα πάρουμε την Πόλη πατριώτες;» ή «Την χάσαμε την Πόλη»;
Όλοι έχουμε εκφράσει κατά καιρούς μια αντίστοιχη ευχή. Εγώ για
παράδειγμα, θέλω να πάρω το Όσκαρ. Προκύπτει βεβαίως μια σειρά εύλογων ερωτημάτων. Πρώτα απ' όλα είμαι ηθοποιός; Κι αν ναι, ταλαντούχος; Κι αν ναι, σε ποια ταινία πρέπει να παίξω για να προταθω; Κι αν βρεθεί αυτή, θα είμαι τυχερός εκείνη την χρονιά να συμπέσει με χειρότερες ταινίες; Κι αν ναι, θα βρω για τη βραδιά της απονομής ολόχρυσο παπιόν;
Όπως καταλαβαίνεις, τρέφω μεγάλη αδυναμία για αφελή όνειρα, και όσο
βέβαια παραμένουν σε ακίνδυνο επίπεδο, να 'χαμε να λέγαμε, βλέπω με
συμπάθεια και τους υπνοβάτες.
Αν δεν ήξερα ότι έχεις πτυχίο Πολυτεχνείου, ότι έχεις δουλέψει σε εταιρεία τρία χρόνια ως μηχανικός, μόνο από τον τρόπο που γράφεις στο blog σου θα έλεγα ότι έχεις κάποια σχέση με την σκηνοθεσία ή την συγγραφή σεναρίων. Για παράδειγμα σε ένα γεύμα σου γράφεις τα εξής:
«Το κονφί ειδικά, σε ταξίδευε με υπερηχητική ταχύτητα ντογρού στους λεμονόκηπους της Αττάλειας!!» ή στο πικ νικ στο πάρκο Γιλντίζ συναντάς μια σκουληκαντέρα και εκεί που οι άλλοι θα την προσπερνούσαν (μπορεί και να την πατούσαν) εσύ την φωτογραφίζεις πάνω στο παντελόνι σου και την κάνεις μια από τις πρωταγωνίστριες του ποστ! Αυτή την ματιά με την οποία βλέπεις τα πράγματα την απόκτησες στην Πόλη ή έτσι έβλεπες τα πράγματα στην Δράμα, την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη;
Μπορεί να βγήκα λίγο εκτός θέματος στην προηγούμενη απάντηση, αλλά
είδες τελικά; Μια χαρά καλύπτει και αυτήν την ερώτηση! Για να γίνω
όμως ακόμα πιο σαφής, πάντοτε ήμουν αλαφροΐσκιωτος.
Πες μου όλη την αλήθεια για το ταξίδι σου στην Νέα Υόρκη και την
ταινία στην οποία θα συμμετέχεις.
Τα ταξίδια στη ΝΥ γίνονται κυρίως για να επισκεφθώ φίλους σε συνδυασμό
με επαγγελματικές συναντήσεις. Στο Μανχάταν άλλωστε, όλοι λίγο πολύ
αισθάνονται μπίζνες μεν. Η ταινία τώρα, είναι ολότελα άλλη ιστορία.
Ζητούσαν κάποιους κομπάρσους στην Πόλη που να ομιλούν την Ελληνική, πήγα για τον τζερτζελέ στην οντισιόν, το Νοέμβρη με κάλεσαν για τα γυρίσματα. Πάγωσα, πείνασα, κουράστηκα, από τις 2μμ μέχρι το επόμενο πρωί στις 4πμ. Δεν αισθάνθηκα καμιά δικαίωση που τρώγαμε παρέα με την Κίρστεν Ντανστ και το Βίγκο Μόρτενσεν τα άνοστα κεμπάπ στα διαλείμματα. Όταν τα "Δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου" βγουν στις αίθουσες σε κανά χρονάκι, πηγαίνετε σας παρακαλώ να κόψουμε κανά εισιτήριο μπας και μου δώσουν την αμοιβή μου επιτέλους. Ενενήντα ολόκληρες τουρκικές λίρες παρακαλώ.
Από όλη αυτή την αγάπη που έχεις για τους άγνωστους ανθρώπους της Πόλης και τους αναγνώστες που συναντάς σκέφτομαι ότι είσαι ένας άνθρωπος χωρίς εχθρούς. Είναι έτσι;
Μάλλον έτσι είναι, άλλωστε εχθρός είναι βαριά κουβέντα. Σίγουρα θα
υπάρχουν κάποιοι που δε με χωνεύουν και θα θέλανε να μου καεί το
βίντεο. Έτσι απλά, γιατί δε τους αρέσει η φάτσα μου ρε παιδί μου.
Ελπίζω τουλάχιστον η αντιπάθεια να παραμείνει σε θεωρητικό επίπεδο.
Τις εξόδους για φαγητό στην Πόλη τις παρουσιάζεις στο blog σου σαν μικρές περιπέτειες. Εσύ αλήθεια μαγειρεύεις;
Τη μισή μου ζωή ζω μακριά από το πατρικό και τις αχνιστές κατσαρόλες
της μαμάς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μαγειρέψω στη ζωή μου,
πετυχημένα τις περισσότερες φορές. Μια σκέψη που ολοένα σκέφτομαι πιο σοβαρά το τελευταίο διάστημα είναι μήπως να περνούσα ένα διάστημα σπουδάζοντας μαγειρική. Μπορεί να μην έχει σχέση με το Δίπλωμα του Πολυτεχνείου και τα μεταπτυχιακά στη Διαχείριση των Υδατικών Πόρων, αλλά μιας και η ζωή μου πήρε άλλη κατεύθυνση γιατί να μην έχω τα αντίστοιχα εφόδια. Είμαι σπασικλάκι ε;
Πως ήταν με το χιόνι η Πόλη τις τελευταίες μέρες;
Από ένα ποστ που διάβασα ξέρω ότι δεν σου αρέσει και πολύ...
Αν είχα τζάκι στο σπίτι, αν δεν χρειαζόταν να ξεπορτίσω στην παγωνιά,
αν δεν φοβόμουν μήπως σπάσω καμιά λεκάνη μιας και δεν έχω ίχνος
προστατευτικού λίπους, θα ήταν μια μαγεία η Πόλη ντυμένη στα λευκά. Με τις παραπάνω υποθέσεις να χάσκουν, το μισώ το κωλόχιονο.
Τι δεν θα έπρεπε να χάσει κάποιος αν είχε στην διάθεση του μόνο 24 ώρες στην Πόλη;
Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να χάσει είναι τον χρόνο του σε ουρές και
κενές ουσίας φωτογραφήσεις σε Άγιες Σοφίας, Μπλε Τζαμιά,
Ντολμαμπαχτσέδες και Καπαλιά Τσαρσιά. Χάσου παιδάκι μου στα στενά του Μπέιογλου, στις αλάνες της Τσαρσάμπα, στο παραλιακό νυφοπάζαρο του Ουσκιουντάρ!
Ποιο είναι το σημαντικό πράγμα που σου έμαθε η Πόλη για την ζωή τα χρόνια που μένεις σε αυτή;
Ότι όλα είναι εφήμερα. Εδώ κάθε πέτρα μαρτυρά την ακμή, την
παντοδυναμία και σε μια βραδιά την κατακρήμνιση στην άβυσσο κοτζάμ
αυτοκρατοριών. Καλά είναι όσο κρατάνε τα μεγαλεία, όταν σκάσει η
ανατροπή όμως, που σίγουρα θα σκάσει στο ξεκούδουνο, να είσαι έτοιμος
να αντεπιτεθείς αν σε παίρνει, κι αν όχι να συμβιβαστείς ή να μαζέψεις
τα μπογαλάκια σου και να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου κάπου αλλού. Και πάνω απ' όλα, ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο θα Την αγαπώ για πάντα την Παλιοβρώμα την Ιστάνμπουλ, είναι που Αυτή μ' έβγαλε στο κουρμπέτι.
*Το πρώτο free tour του Αγγελή στην Πόλη είναι αυτή την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου στις 4 το απόγευμα. Όλες οι λεπτομέρειες για το σημείο συνάντησης στην Istanbul είναι εδώ. Η βόλτα θα είναι τετράωρη χωρίς ο Αγγελής να ανακοινώνει λεπτομέρειες για τα μέρη που θα επισκεφτείτε, κάνοντας ακόμα πιο συναρπαστική την έκπληξη. Η σελίδα του στο Facebook είναι εδώ και το twitter του εδώ
σχόλια