Χθες είδα ένα απόσπασμα από το Αλ Τσαντίρι. Ο Λαζόπουλος έπαιξε το γνωστό βίντεο, με την αποδοκιμασία της Σταμάτη. Στη συνέχεια σχολίασε με το γνωστό δεικτικό του τρόπο που θυμίζει σάτιρα αλλά και κοινωνική κριτική, αλλά που τελικά δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι.
Μπροστά σε ένα θορυβώδες ακροατήριο, που γελούσε με την κάθε του κίνηση σχολίασε για την απεργία πείνας της Σταμάτη: «Να πάει να δώσει στις συγκρατούμενες της το χαβιάρι της, που πεινάνε πραγματικά. Δεν ξέρει αυτή τι θα πει πείνα» είπε και κοίταξε σχεδόν θλιμμένος την κάμερα, λες και από μπροστά του περνούσαν όλα τα χρόνια που πεινούσε, με το ακροατήριο να τον χειροκροτεί.
Ούτε και εγώ ξέρω τι θα πει πείνα. Κυριολεκτικά μιλώντας πάντα, δεν έχω πεινάσει ποτέ. Φαντάζομαι ότι με γεμάτα στομάχια, είστε και εσείς που διαβάζετε το ποστ αυτή τη στιγμή. Θα ήταν αστείο να ισχυριστείτε ότι πεινάτε(σ.σ ακούω και κάτι χαζομάρες ότι «θα λιποθυμήσω από την πείνα, με αυτή τη δίαιτα που έχω ξεκινήσει» αλλά κάνω πως δεν ακούω) και δεν έχετε να φάτε, αλλά έχετε υπολογιστή και ίντερνετ.
Το ίδιο και ο Λαζόπουλος. Τι ακριβώς ξέρει αυτός από την κυριολεκτική σημασία της λέξης «πείνα», δηλαδή από το να μην έχεις να φας; Απολύτως τίποτα. Μεγάλωσε και αυτός σε μια μεσοαστική οικογένεια, όπως περίπου όλοι μας, με τις δυσκολίες που έχει η ζωή, πήγε για σπουδές και μπλα, μπλα,μπλα.
Για την πείνα, μπορούν να μιλήσουν οι άστεγοι που προσπαθούν να πάρουν ένα πιάτο φαΐ από τα συσσίτια, οι άνθρωποι που τη βίωσαν στην κατοχή και που δεν θέλουν να την θυμούνται όταν φτάνει η κουβέντα εκεί, αυτοί που ζητιανεύουν κρατώντας χαρτόνια με την λέξη «Πεινάω» και ένας εξαθλιωμένος τύπος που όταν έκοψε ένα νεράντζι σε κάποιο δρόμο της Αθήνας επειδή δεν είχε να φάει δέχτηκε την παρατήρηση μιας κυριούλας, μπροστά στα μάτια μου, ρωτώντας τον γιατί το κάνει αυτό. Όμως σε όλους αυτούς κανείς δεν δίνει τηλεοπτικό βήμα. Ή όταν τους το δίνει σκύβουν το κεφάλι από ντροπή. Γιατί αυτοί βιώνουν την πείνα και δεν έχουν λόγια.
Είναι η εποχή που πρέπει να ξαναθυμηθούμε την κυριολεκτική σημασία των λέξεων. Φυσικά στην εκπομπή του Λαζόπουλου, δεν περιμένεις να γίνει κάτι τέτοιο. Όλα μπαίνουν στο μπλέντερ. Δεν μπορείς να διακρίνεις τι είναι κυριολεκτικό, τι είναι μεταφορικό, τι από όλα αυτά είναι ρόλος, τι εννοεί στην πραγματικότητα, πού τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει η φάρσα. Για το κοινό του ίσως να μην έχει καμία σημασία. Για όλους τους υπόλοιπους, που δεν τους αρέσει να παίζουν με λέξεις και εντυπώσεις, μπορεί και να έχει.
σχόλια