Blade Runner του Ridley Scott
Είναι η πρώτη ταινία που μου έρχεται πάντα στο μυαλό, δεν ξέρω πόσες φορές την εχω δει. Μάλλον επειδή παρουσιάζει το μέλλον σαν πραγματικότητα.
Sans Soleil του Chris Marker
Σαν ατμόσφαιρα το Sans Soleil είναι παρόμοιο με το Bladerunner, χωρίς πλοκή, χωρίς υπόθεση, μόνο με συναισθήματα ανακατεμένα με αναμνήσεις. Ολος ο πλανητης ειναι δικος μου.
Querelle του Fassbinder
Φανταστικό σέξι παραμύθι, από τα πιο ωραία σκηνικά που θυμάμαι, οι πιο ωραίοι φωτισμοί, και ο Brad Davies με τον Franco Nero το πιο ωραίο ζευγάρι που δεν έγινε ζευγάρι.
Happy Together του Wong Kar-Wai
Όλες οι ταινίες του Wong Kar-wai μου προκαλούν ένα παράξενο σταμάτημα του χρόνου, σαν να μην ξέρω πόσο διαρκεί η ταινία, αν ξεκινάει ή τελειώνει, και ούτε με νοιάζει. Στο Happy Together, όταν οι εραστές θυμούνται την Μανίλα η ταινία γυρνάει ανάποδα, για να μας θυμίσει ότι βρίσκονται στην άλλη μεριά του κόσμου.
Boom του Joseph Losey
Πρώτη φορά είδα το Boom πολύ μικρός στην τηλεόραση ένα βράδυ. Δεν ήξερα πως λεγόταν, αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω το σπίτι και τις εικόνες της Elizabeth Taylor. Αργότερα, όταν την ξαναείδα, αναγνώρισα μέχρι και τα έργα του Gaetano Pesce στο σκηνικό.
Hair του Milos Forman
Και το Hair το είδα πολύ μικρός σε ενα τεράστιο άδειο σινεμά στο Όσλο. Ήταν μάλλον η πρώτη ταινία που είδα, που παρουσιάζει γκέι αγόρια σαν να μη τρέχει τίποτα, καταπληκτικά τραγούδια και σούπερ χορογραφία από την Twyla Tharp.
Dracula του Francis Ford Coppola
Το ξαναείδα πριν μερικές μέρες, ο Gary Oldman μάλλον στον καλύτερο του ρόλο, τα κουστούμια από τα καλύτερα που έχω δει.
Victor-Victoria του Blake Edwards
Η μητέρα μου κάποτε μου είπε “έπρεπε να το καταλάβω ότι είσαι γκέι αφού όταν έφευγες για Αμερική ήθελες το τελευταίο βράδυ να δούμε το Victor Victoria”. Όντως έπρεπε να το είχε καταλάβει.
Mulholland drive του David Lynch
Ίσως η ταινία που περιγράφει καλύτερα από όλες το Λος Άντζελες, τα σουρεαλιστικά χαμένα όνειρα των φερελπιδων σταρ που δεν έγιναν παρά σερβιτόρες, μια αίσθηση χρόνου παρόμοια με του Wong Kar-wai, που για μένα μοιάζει ο πιο σύγχρονος χρόνος, κάπως σαν το ατέλειωτο απομεσήμερο του ίντερνετ
Amores Perros του Alejandro Gonzalez Inarritu
Έχει ίσως μια από τις αγαπημένες μου σκηνές σε ταινίες, το αυτοκινητιστικό ατύχημα του μοντέλου, για το οποίο τίποτα δεν μας προετοιμάζει. Αργότερα κατάλαβα οτι μάλλον είναι και αναφορά στη διάσημη φωτογραφία του Μεξικανού Enrique Metinides. Αν και το Amores Perros το έχω δει μόνο μια φορά, κάπως δεν μπορώ να το ξεχάσω.
*Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή Southern California Institute of Architecture (Sci-ARC) με μεταπτυχιακά στο πανεπιστήμιο Columbia. Διατηρεί ένα πειραματικό αρχιτεκτονικό γραφείο στην Αθήνα, όπου ερευνά τον χώρο ανάμεσα στην οθόνη και το τοπίο. Συνήθως λειτουργεί στην διασταύρωση συστημάτων όπως της Αρχιτεκτονικής με την Τέχνη, του εικονικού με το πραγματικό, του κτιρίου και της φύσης, του ερείπιου και της κατασκευής. Περισσότερα στο www.angelidakis.com
σχόλια