Πριν ξεκινήσω, να πω, πως δεν αναφέρω τις ταινίες με αξιολογική σειρά (αυτή 1η, αυτή 2η κλπ), όλες έχουν την ίδια συναισθηματική βαρύτητα για μένα:
Fahrenheit 451 του Φρανσουά Τρυφώ
Δεν είχα καν γεννηθεί όταν αυτή η ταινία γυριζόταν, αλλά όταν την είδα, θυμάμαι πως με είχε καθηλώσει αυτή η αίσθηση αμφιβολίας για το δίκαιο και το άδικο στη ζωή και πως τελικά επικρατεί το δίκαιο με τις όποιες συνέπειες ( κάτι που δεν γίνεται πάντα στην πραγματική ζωή, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Επίσης, πάντα θεωρούσα την ομορφιά της Julie Christie εκείνης της εποχής, σαν ένα πρότυπο ομορφιάς, που άνετα θα στεκόταν το 2012 (βλέπε και Doctor Zhivago ακόμα).
Paris Texas του Wim Wenders
Το καλύτερο road movie που γυρίστηκε ποτέ; Εντάξει, δεν είμαι και κριτικός κινηματογράφου, αλλά in my book, το Παρίσι -Τέξας του Βέντερς είναι το απόλυτο road movie. Αν λατρεύεις τις σιωπές, τότε εδώ επιβεβαιώνεις πόσα περισσότερα λένε από τα λόγια.
Angel Heart του Alan Parker
Από όλες τις ταινίες που έχουν γυριστεί με ρόλο διαβόλου, ο πιο πειστικός (χωρίς να βάζεις τα γέλια δηλαδή) ήταν μάλλον αυτός του Robert De Niro στο Angel Heart. Αν πράγματι υπήρχε διάβολος και ήταν σαν τον De Niro, κι εσύ θα του πούλαγες την ψυχή σου, παραδέξου το. Πόσο μάλλον η καταδικασμένη ψυχή του Mickey Rourke /Harry Angel/Johnny Favorite. Εκπληκτικές οι σκηνές στη Λουιζιάννα (το ίδιο και η θεά Lisa Bonet) , ενώ η κατάβαση προς τη κόλαση είναι αναπόφευκτη... Θυμάμαι τη σκηνή που ο Rourke φωνάζει μπροστά στον καθρέφτη “I KNOW WHO I AM!” έχοντας πει μετά σε μια συνέντευξη πως όλη του η ζωή πέρασε μπροστά σε αυτή τη σκηνή. Τον πιστεύω. Όταν βλέπεις ανεμιστήρα να ξέρεις πως κάτι θα συμβεί.
Lost Highway του David Lynch
Εδώ τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, γιατί ο Lynch είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες ever. Οπότε στην θέση του Lost Highway θα μπορούσε να είναι άνετα το Elephant Man, το Eraserhead,το Blue Velvet ή το Wild At Heart. Θυμάμαι πως το είχα δει σε “κανονικό” σινεμά (τα multiplex δεν είχαν έρθει ακόμα στην Ελλάδα) και μετά το διάλειμμα (το οποίο σιχαίνομαι, γιατί είμαι της άποψης πως πρέπει να βλέπεις την ταινία ολόκληρη χωρίς διακοπές και διαλείμματα, γιατί έτσι η κρίση σου για την ταινία είναι πιο σωστή) ήταν σαν να έβλεπες άλλη ταινία! Το γνωστό αφαιρετικό σκοτάδι του Lynch είναι φυσικά εδώ, όπως και αυτή η ικανότητα του σκηνοθέτη του να σε αφήνει να ερμηνεύεις την ταινία όπως εσύ θέλεις και τίποτα να μην είναι προφανές. Άσε που θα ήθελα και εγώ να βρίσκομαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα...
The Big Lebowski των αδερφών Coen
Bittersweet χιούμορ με ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία και ταυτόχρονα διεισδυτική ματιά στην Αμερική από τους αδελφούς Coen. Αυτά συμβαίνουν όταν μπερδεύουν τον ρέψουλα-ρεμάλι- The Dude Lebowski (που βρίσκεται ξαφνικά με το χαλί του κατουρημένο) , με τον εκατομμυριούχο με το ίδιο όνομα!
“This is what happens Larry when you fuck a stranger in the ass!”
Amore Perros του Alejandro Inarritu
Η χημεία του σκηνοθέτη Alejandro Inarritu με τον σεναριογράφο Guillermo Arriaga ήταν απίστευτη και αποδείχτηκε και στις άλλες 2 ταινίες τους (21 Grams & Babel) πριν τα “σπάσουν” οριστικά και ακολουθήσουν ξεχωριστούς δρόμους. Είναι απίστευτο το πως η ελπίδα, η αγάπη, ο πόνος και η απώλεια (και οι ιστορίες που διηγούνται) ,μπλέκονται επιδέξια μέσα στην ταινία, την κατάλληλη στιγμή... Θα ήθελα πολύ να τους δω να δουλεύουν πάλι μαζί (χωρίς να σημαίνει πως δεν μου άρεσαν οι “solo” ταινίες τους The Burning Plain και το Biutiful )
All or Nothing του Mike Leigh
Και εδώ δυσκολεύτηκα πολύ: Ποια να πρωτοδιαλέξω; To Secrets And Lies; To Naked; Την Vera Drake; To Career Girls; Κέρδισε το All Or Nothing . Η άλλη όψη του Λονδίνου, μακριά από το glamour, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του, όπως μόνο ο Leigh μπορεί να την δώσει. Η ιστορία του Phil, ενός καλοκάγαθου ταξιτζή , η σχέση του με την οικογένεια του και πως ένα καρδιακό επεισόδιο του γιου του ενώνει τελικά την οικογένεια. Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Timothy Spall.
Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη
Δεν κρύβω πως την πρώτη φορά που την είδα συγκλονίστηκα. “Επιτέλους κάποιος έλληνας σκηνοθέτης που κάθεται και φτιάχνει μια κανονική ΑΛΗΘΙΝΗ ταινία που να μιλάει στον κόσμο”, είπα από μεσα μου. Μέχρι τότε είχαμε πήξει στις και καλά κουλτουριάρικες ελληνικές ταινίες, ταινίες για τον εμφύλιο ή “ανώδυνες” ταινίες που δεν σου άφηναν τίποτα στο τέλος. Πάντως καμία που να μιλάει για το σήμερα, με αληθινές ιστορίες για και από αληθινούς ανθρώπους. Μετά το Σπιρτόκουτο άλλαξαν τα πράγματα στο ελληνικό σινεμά και πιστεύω πως αυτή η ταινία ήταν που βοήθησε και ενέπνευσε στο να δημιουργηθεί μία γενιά νέων σκηνοθετών που να δημιουργούν απλές, αληθινές ιστορίες. Οι περισσότεροι στέκονται στα μπινελίκια της ταινίας και ενώ κι εγώ ξέρω όλους τους διαλόγους απ έξω και πολύ συχνά τους λέμε με την παρέα μου και πεθαίνουμε στο γέλιο, παραβλέπουν ίσως το γεγονός ότι όπως λέει και το μόττο της ταινίας αυτός ειναι ο “πόλεμος σε 4 τοίχους”. Είναι τέτοια η μαγκιά του Οικονομίδη που παρά το γεγονός ότι η περισσότερη ταινία είναι γυρισμένη μέσα σε ένα σπίτι, αυτή η πολεμική ατμόσφαιρα σε αρπάζει από το λαιμό και δεν σε αφήνει να ανασάνεις ούτε δευτερόλεπτο.
Το πόσο καλός σκηνοθέτης είναι το απέδειξε και με τις επόμενες δύο ταινίες του (Ψυχή Στο Στομα, Μαχαιροβγάλτης) ξεφεύγοντας (ειδικά στον Μαχαιροβγάλτη) από την φόρμουλα που θα μπορούσε άνετα να είχε ακολουθήσει μετα το Σπιρτόκουτο. Φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον Ερρίκο Λίτση που είναι εκπληκτικός για άλλη μια φορά και μαζί με τον Βαγγέλη Μουρίκη, είναι για μένα οι 2 καλύτεροι ηθοποιοί που έχουμε.
Intacto του Juan Carlos Fresnadillo
Φτάνοντας σχεδόν στο τέλος των 10 ταινιών, να πω πως μέσα μου νιώθω πως αδικώ κάποιες επίσης πολύ αγαπημένες μου ταινίες όπως το Sue του Amos Kollek, τον underground indie θρίαμβο του Lars And The Real Girl του Craig Gillespie, το Royal Tennebaums του Wes Anderson, το Magnolia του Paul Thomas Anderson, το Broken Flowers του Jarmusch, το Invention Of Lying του Ricky Gervais και η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρες... Σχετικά με το Intacto όμως του που βρέθηκε εδώ οριακά: Ένας διαγωνισμός ανάμεσα στους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου. Άνθρωποι που επιβίωσαν από αεροπορικά δυστυχήματα, από καταστροφικούς σεισμούς (πήρες την εικόνα) και με κορυφαίο τυχερό τον Max Von Sydow που είναι ταυτόχρονα ο ιδιοκτήτης ενός καζίνο που δίνει και παίρνει την τύχη με ένα άγγιγμα. Αξέχαστη η σκηνή που γίνεται διαγωνισμός στο δάσος και τρέχουν με κλειστά τα μάτια, όπως και στο τέλος που ο Sydow τον συναντά έξω από το καζίνο και εξηγεί γιατί κάνει αυτή την εξαίρεση...
Shame του Steve Mac Queen
Μέχρι στιγμής η καλύτερη ταινία που έχω δει μέσα στο 2012. Η ιστορία ενός sex addict που ο ερχομός της αδελφής του στο σπίτι του, φέρνει τα πάνω κάτω. Η όλη No Feelings και Forever Alone στάση δίνεται με αληθινό και πολύ πειστικό τρόπο και ο Michael Fassbender είναι ο πλέον ιδανικός για τον ρόλο. Διαφωνώ σε ένα σημείο της ταινίας που η αδελφή του προσπαθεί να εξηγήσει την όλη συμπεριφορά του, παραβλέποντας πως μία τέτοια στάση στις σχέσεις και στο σεξ γενικά είναι θέμα επιλογής. Κατά τα άλλα, προσεγγίζει το θέμα με τον πλέον σωστό τρόπο. Και η ζωή συνεχίζεται. No matter what.
*Ο Γιώργος Φακίνος κάθε Σάββατο παίζει Industrial, EBM & Harsh Electro στο Second Skin Club (Πλατεία Αγίων Αναργύρων, Ψυρρή). Τον χειμώνα παίζει κάθε 2 Κυριακές Indie στο Use Bar. Στις 14 Οκτωβρίου φέρνει την Soap&Skin στο Gagarin 205.
σχόλια