Fight club του David Fincher
...things you own end up own you ...our great war is a spiritual war,our great depression is our lives ...we are all raised on TV,believing one day we' ll be millionaires,or rock stars,or Gods.
...we are the all singing ,all dancing crap of the world... Φράσεις και λέξεις που φτύνει με απέχθεια ο Tyler Durden, ο εγωπαθής, αλαζόνας, φιλόσοφος αναρχικός, τρομοκράτης, ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες των 90s. To Fight Club είναι το μανιφέστο μιας γενιάς που γαλουχήθηκε καρφωμένη απέναντι από τους τηλεοπτικούς δέκτες, αποθεώνοντας ότι πιο κούφιο και σάπιο τους πρόσφεραν οι καλογυαλισμένοι stars, καταναλώνοντας απεριόριστα τα σκουπίδια των πολυεθνικών και μετατρέποντας τον καπιταλισμό σε θρησκεία. Μέχρι τη στιγμή της αφύπνισης. Η οποία έρχεται καλπάζοντας βουτηγμένη στη βία, στο χρώμα της μελανιάς και τον ορυμαγδό της κατάρρευσης του Παλιού Διαλυμένου Κόσμου.
The thin red line του Terrence Malick
O έρωτας σαν πολεμική πράξη. Ο πόλεμος ως ο επιθανάτιος ερωτικός ρόγχος. Περίμενα να δω μια αμερικάνικη πολεμική ταινία και μπροστά μου παρέλασε κάθε μορφή ποίησης. Ένδοξα, ταπεινά και αιμάτινα. Από το γαλήνιο βλέμμα του Prv. Witt-τον οποίο υποδύεται με αξεπέραστη ένταση και εσωστρεφή δωρικότητα ο James Cavieziel- έως τη σκηνή με το γράμμα του χωρισμού που διαβάζει ο στρατιώτης και από τις παραδεισένιες εικόνες των κοραλλιογενών υφάλων ως την δριμύτητα του αντρικού εγωισμού, αυτή η ταινία μου έμαθε δύο πράγματα:
Τον Terrence Malick και ότι η αγωνία του θανάτου εξισώνεται μόνο με την προσδοκία του έρωτα.
Dead poet's society του Peter Weir
Όταν τη είχα δει για πρώτη φορά στα δεκαέξι μου, το μόνο που θυμόμουν αργότερα, ήταν το ηρωικό σκαρφάλωμα των σπουδαστών στα θρανία συνοδευόμενα από τους αντίλαλους του "oh captain,my captain". Τότε ακόμα δεν είχα ακούσει για τον uncle Walt, ούτε μπορούσα να φανταστώ την θεραπευτική ιδιότητα που θα αποκτούσε η ποίησης στην ζωή μου.
Δεκαπέντε χρόνια μετά και μερικές προβολές παραπάνω, οι ανατριχίλες δηλώνουν ακόμα παρών όταν o Robin Williams μπαίνει στην τάξη για τελευταία φορά ή όταν ο Ethan Hawk αυτοσχεδιάζει με κλειστά μάτια και τη λέξη yawp.
Τα χρόνια πέρασαν,το σύνθημα παραμένει ίδιο:Seize the day, boys, make your lives extraordinary!
Pulp Fiction του Quentin Tarantino
Η ταινία που ο αμφιβληστροειδής μου αναγνωρίζει από την απεικόνιση ενός pixel και μόνο. Ακόμα και τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια και τόσες αναλύσεις με καθηλώνει όπως τότε, εκείνο το μακρινό 1994. Σα να βλέπω για πρώτη φορά τον "Pupkin" και τη "Honey Βunny"να ανεβαίνουν στα τραπέζια για την ληστεία, τον Jules να απαγγέλλει με στόμφο το βιβλικό απόσπασμα και την Mia Wallace να χορεύει ένα θεϊκό swing.
Ο Tarantino κατάφερε τόσα πολλά σε τόση λίγη ώρα: Επαναπροσδιόρισε την έννοια του noir, έπαιξε ευφυέστατα με την αυτοαναφορικότητα, και ενεργοποιώντας το δίπολο ειρωνεία-μοίρα, απενοχοποίησε τις ακραίες συμπτώσεις και την επιβαλλόμενη βία.
Α, και μας θύμισε πως κάποτε υπήρχε ένας ηθοποιός ονόματι John Travolta. Ενα έπος, που άλλαξε τους συσχετισμούς μεταξύ underground και mainstream κινηματογράφου.
Pierrot le fou του Jean Lyc Godard
Το κύκνειο άσμα της nouvelle vague, είναι μια ωδή στον έρωτα, την ποίηση και το φευγιό. Ο Ζ.P.Belmondo και η Αnna Karina, πραγματώνουν στην ταινία το αρχετυπικό ζευγάρι των ερωτευμένων που δε δίνουν δεκάρα για τίποτα και κανέναν, παρά μόνο για τον Έρωτα τους.
Άφραγκοι και κυνηγημένοι από παραστρατιωτικούς, ξεκινούν ένα λοξό road trip στη Ν.Γαλλία αποφασισμένοι να ζουν τη κάθε μέρα τους σαν να είναι η τελευταία. Στη πορεία, η ένταση που υποβόσκει μεταξύ τους, οδηγεί την κατάσταση στα άκρα και την ταινία σε ένα αξεπέραστο γκονταρικό φινάλε.
Προτού φτάσεις εκεί όμως, έχεις ακούσει να ξεστομίζεται-μεταξύ πολλών άλλων- το ακόλουθο: P:Why do you look so sad? M:Because you talk to me with words and i look at you with feelings!
In the mood for love του Wong Kar-wai
Στο Χονγκ Κονγκ του 1962 ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται για πρώτη φορά στο μισοσκότεινο διάδρομο του κτιρίου που και οι δυο έχουν πρόσφατα μετακομίσει. Η πρώτη φορά θα είναι και σαν τη τελευταία.
Όλες οι συνευρέσεις τους θα στιγματιστούν από-δήθεν- τυχαία αγγίγματα και ένας περιδινούμενος έρωτας που ποτέ δεν καταλαγιάζει διαμέσου της σεξουαλικής αποφόρτισης, αλλά περιστρέφεται συνεχώς γύρω από το σταθερό μοτίβο της μοναξιάς, της εξιδανίκευσης και της αποχώρησης θα αποτυπωθεί στην αιωνιότητα.
Ένα οπτικό και ηχητικό αριστούργημα. Η μουσική της ταινίας μάλιστα, θα μπορούσε να αποτελεί βασικό χαρακτήρα, με σάρκα και οστά, ενώ συναγωνίζεται επάξια ένα από τα πιο γοητευτικά ζευγάρια στην ιστορία του κινηματογράφου τον Tonh Leung και τη Μaggie Cheung.
The 25th hour του Spike Lee
Το τελευταίο εικοσιτετράωρο στη ζωή ενός άντρα- του χαμαιλεοντικού Edward Norton- πριν μπει φυλακή για εφτά χρόνια. Ένα ατέρμονο συναισθηματικό rollercoaster, οι λογαριασμοί που πρέπει να κλείσουν, οι αμφιβολίες για την αφοσίωση της αγαπημένης του -η Rosario Dawson, πιο εκθαμβωτική από ποτέ- η δοκιμαζόμενη αντρική φιλία, τα ροζιασμένα χέρια του πατέρα του όσο κρατάνε το τιμόνι δίπλα του, η οργή για τα χαμένα χρόνια που έρχονται μα πάνω απ' όλα ένα, ένας κοχλάζον, ηφαιστειώδης μονόλογος απέναντι στον καθρέφτη, ένα τεράστιο Fuck you προς μια κοινωνία που στρουθοκαμηλίζει μπροστά στην ίδια της την ναρκωμένη αποχαύνωση.
The straight story του David Lynch
Η ιστορία είναι απλή. Ο ηλικιωμένος Alvin Straight έχει να μιλήσει με τον αδερφό του χρόνια απροσμέτρητα. Ξαφνικά μαθαίνει οτι έχει πάθει εγκεφαλικό και είναι σε άσχημη κατάσταση. Τότε αποφασίζει να τον επισκεφτεί. Κι εκεί μπαίνει ο D. Lynch και η ίδια η πραγματικότητα.
Ανίκανος να οδηγήσει λόγω προβλημάτων στην όραση, θα ξεκινήσει από την Iowa με την μηχανή του γκαζόν, θα διασχίσει 240 μίλια της αμερικάνικης ενδοχώρας, θα διασταυρωθεί με hitch hikers και πολυμελείς οικογένειες, θα κοιμηθεί σε περάσματα ζαρκαδιών, θα ξεμείνει από λεφτά αλλά τελικά θα φτάσει στον προορισμό.
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, αποδεικνύει δύο πράγματα: Ότί οι δεσμοί αίματος μας γυρνάνε πάντοτε πίσω στην παιδική μας ηλικία και πως ο D. Lynch έχει μια μεγάλη τρυφερή καρδιά... κρυμμένη κάπου βαθιά.
Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού
"Τι θέλεις πάλι εδώ, μέσα στην πρώιμη άνοιξη ανάβοντας την κόλαση σε ασταμάτητο ρυθμό..." επίμονα σκεφτόμουνα. Μα ήρθε εκείνη. Κι ο καπνός/ και τα όργανα την πνίξανε καθώς περνούσε/ μετέωρη επάνω στα τραπέζια και όμως/ συρτή στο πάτωμα/ τυφλή από το οινόπνευμα, βιασμένη/ όσο δεν παίρνει άλλο κι όλο χόρευε/ δαιμονισμένα και χτυπιόταν κομματιάζοντας/ φτηνά σερβίτσια φαγητού. Φέγγριζαν/ κρυφές ρωγμές στο σώμα της προδίδοντας/ χιλιάδες νύχτες που αδίσταχτα δοσμένη αφήνονταν σαν έπιπλο. Κι ακόμα/ σπαραχτικό τραγούδι αρχίνησε να σέρνει/ μες στα σπασμένα γυαλικά και τα ξεχειλισμένα ποτήρια... Μα εκείνος/ αμίλητος κοιτούσε το κενό κι η ομορφιά του/ βασίλευε σα μακρινή θάλασσα και η ψυχή του/ του σιγούσε περιμένοντας το τέλος.
Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου-Σαν έπιπλο
Αυτά. Για την καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών.
Dog day afternoon του Sidney Lumet
Ο Al Pacino είναι ο Sony, o John Gazale είναι ο Sal.Δυο νεόκοποι ληστές που αποφασίζουν να μπουκάρουν σε μια τράπεζα της Νεας Υόρκης. Όλα πάνε στραβά από την αρχή κι ένα θέατρο παραλόγου στήνεται εντός και εκτός του καταστήματος. Όμηροι παθαίνουν κρίσεις άσθματος και διαβήτη, μια transexual εμφανίζεται στην αστυνομία δηλώνοντας οτι είναι ερωμένη(ος) του Sony, τα πλήθη ξεσηκώνονται με το μέρος τους όταν η ιαχή «Attica» βγαίνει από τα χείλη των ληστών ενώ το ελικόπτερο που ζήτησαν για να διαφύγουν αδυνατεί να προσγειωθεί λόγω κακής κατασκευής του κτιρίου. Μια σουρεαλιστική ελεγεία για τους παρίες όλου του κόσμου και με έναν Al Pacino να ξεδιπλώνει το ταλέντο του με την ορμή της νιότης.
*Το πρώτο βιβλίο του Κυριάκου Γιαλένιου «Η Νόσος των Εραστών» κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις 'Μελάνι'.
σχόλια