Το ντοκιμαντέρ «Μικροπόλεις», τα δεκατέσσερα ημίωρα επεισόδια για την Αθήνα, είναι μια από τις τηλεοπτικές εκπλήξεις της φετινής χρονιάς. Διάφορες περιοχές της Αθήνας, παρουσιάζονται με ένα εντελώς μοναδικό τρόπο, για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης. Στην τελευταία όμως εκπομπή της περασμένης Τρίτης, η οποία ήταν αφιερωμένη στην Εκάλη, οι συντελεστές ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Η εκπομπή επέλεξε να δείξει ανθρώπους που ζουν μόνοι τους ή περνούν τον περισσότερο χρόνο τους μόνοι στα σπίτια του ακριβού αθηναϊκού προαστίου. Χτύπησε διάνα. Κατάφερε να μεταφέρει στην μικρή οθόνη, μια άγνωστη πλευρά του πλούτου, αυτή που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε ή αγνοούμε ηθελημένα την ύπαρξη της.
Όλοι σχεδόν με έντονη εξομολογητική διάθεση, χωρίς να ακούγεται η φωνή του δημοσιογράφου που κάνει τις ερωτήσεις (σ.σ βασικό χαρακτηριστικό της εκπομπής), με το φως της κάμερας να μοιάζει ψυχρό και ανακριτικό μίλησαν για τις ζωές τους. Από τον άντρα που έμενε με μοναδική παρέα τα σκυλιά του(«Τα σκυλιά δεν σου ζητάνε τίποτα. Μόνο σου δίνουν»), μέχρι την γυναίκα που έλεγε ότι είναι ευτυχισμένη επειδή κάθε πρωί ο σκύλος την γλείφει στο πρόσωπο («Δεν είναι καμία συγκλονιστική ζωή, αλλά είμαι ευτυχισμένη») όλοι έμοιαζαν να αδειάζουν με ευκολία την ψυχική τους οδύνη, λες και κάποιος τους είχε πατήσει το κουμπί, και αυτοί αδιαφορούσαν για την εικόνα τους.
Καθώς οι εξομολογήσεις προχωρούσαν, σιγά-σιγά ο πλούτος τους, έμοιαζε με πάγο, που έπρεπε να λιώσει για να φανεί η δική τους ανθρώπινη πλευρά. «Δεν καταλαβαίνω γιατί παίρνουν σκυλιά, αφού δεν τα θέλουν. Για να τα πάει βόλτα η Φιλιππινέζα;», «Κάθε βράδυ μηχανικά κλειδώνω όλες τις πόρτες του σπιτιού. Μερικές φορές και την κρεβατοκάμαρα. Δεν θα ήθελα να βρεθούν από πάνω μου, όπως έχει συμβεί σε άλλους», «Είμαι τόσα χρόνια εδώ, και κανείς δεν με έχει καλέσει σε κανένα πάρτι», «Οι άνθρωποι έρχονται στην Εκάλη για να χαθούν».
Άνθρωποι, που πιθανόν να μην γνωρίζονταν μεταξύ τους (εύστοχος ο τίτλος για το επεισόδιο «Το τείχος»), γινόντουσαν μέλη ενός τηλεοπτικού group therapy, που ήθελε να πει τα πάντα. Αυτά που δεν θα ήθελε να μάθει κανείς. Ακόμα και όταν μια γυναικά, μέλος του Ekali club, τίναξε πίσω με υπεροψία τα μαλλιά της, λέγοντας «μου αρέσει που δεν έχει πρόσβαση ο καθένας», επέστρεψε μετά από λίγα λεπτά δριμύτερη με την ατάκα «Και τι έγινε αν με σκοτώσουν; Θα πουν πέθανε ένας άνθρωπος που αγαπoύσε το περιβάλλον».
Ούτε όταν εμφανίστηκαν δωδεκάχρονα παιδιά μπροστά στο φακό, δεν κατάφεραν να διώξουν την αμηχανία των θεατών που παρακολουθούσαν την εκπομπή. Μέσα σε ένα τεράστιο κήπο κάποιας έπαυλης, δυο παιδιά σχεδόν φυλακισμένα («Μόνο πάρκο πηγαίνουμε. Δεν μας αφήνουν στο δρόμο. Στην Εκάλη κάνουμε πολλές δραστηριότητες. Κέντρο πηγαίνουμε για ψώνια, μόνο τις γιορτές») έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους τηλέφωνα, θυμίζοντας τους ήρωες του «Κυνόδοντα».
Οι «Μικροπόλεις» δεν διάλεξαν την πεπατημένη. Θα ήταν πανεύκολο, ειδικά την σημερινή εποχή, να παρουσιάσουν ένα αντιπαθητικό πορτραίτο της πλούσιας κοινωνίας. Επέλεξαν την δύσκολη διαδρομή, όπου στο τέλος της φωτίστηκε η ματαιότητα των πάντων, μέσα σε ένα τελευταίο πλάνο όπου τα σκυλιά, σύντροφοι και την ίδια στιγμή φύλακες, γάβγιζαν ασταμάτητα.
σχόλια