Απορώ. Τι δουλειά έχει ένας καλλιτέχνης να ξημεροβραδιάζεται στο Facebook για να ποστάρει «την οργή του για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας» ή να βρίσκεται πάντα μπροστά από ένα τηλεοπτικό μικρόφωνο για να μας δηλώσει μια από τα ίδια. Έχει στα χέρια του το καλύτερο όπλο: Την τέχνη του.
Πολλοί αντί να το χρησιμοποιήσουν, το αφήνουν στην άκρη, το καθαρίζουν που και που, βαράνε και κάνα δυο βολές στα κουτουρού και καλοί πολίτες!
Μας έχουν λείψει(ναι στην Ελλάδα της κρίσης) οι καλλιτέχνες που δεν λένε πολλά και ψάχνουν να βρουν στόχο στις καρδιές μας με την τέχνη τους.
Έπεσα ξανά σε αυτό το κομμάτι του Παυλίδη που κυκλοφόρησε πέρσι. Να μερικοί από τους στίχους του που μου αρέσουν πολύ:
«Όσοι τρώνε απ' τα σκουπίδια
ας προσέχανε παλιά
πριν πεινάσουν μαγειρέψαν
των φρονίμων τα παιδιά
Τώρα οι άστεγοι γυρνάνε
στις πλατείες για να βρουν
όσα οι φρόνιμοι πετάνε
ρούχα που δεν τους χωράνε
και ιδέες που μισούν»
Και όλα αυτά που γδέρνουν σαν ξυράφι τα τραγουδάει σαν νανούρισμα. Και είναι τόσο αστείο που μέρος του απαίδευτου ψηφιακού κόσμου(δηλαδή του κόσμου της κανονικής ζωής) δεν πιάνει την ειρωνεία, διότι έχει συνηθίσει να υπνωτίζεται από τις κούφιες κραυγές.
Αλήθεια, χρειάζεται να δηλώσει κάτι άλλο ένας καλλιτέχνης στο κοινό του όταν καταγράφει με τέτοια ακρίβεια όχι μόνο αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία αλλά και την ανόητη άποψη κάποιων για αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία;
Αλλά στων κουφών την πόρτα…
σχόλια