Το Σάββατο σε μια παραλία της Αθήνας. Ένας σκύλος μπαίνει στη θάλασσα μαζί με τον ιδιοκτήτη του. Μαζί με τον άντρα μπαίνει ένα ζευγάρι. Η γυναίκα αρχίζει να φωνάζει στον ιδιοκτήτη του σκύλου, ότι ο σκύλος είναι γεμάτος μικρόβια, ότι μολύνει την θάλασσα, ότι απαγορεύεται να κολυμπάει δίπλα σε ανθρώπους (σ.σ αρκετά μακριά από το ζευγάρι). Ο ιδιοκτήτης του σκύλου στην αρχή της μιλάει ήρεμα. Της λέει ότι έχει κάνει όλα τα απαιτούμενα εμβόλια, ότι δεν απαγορεύεται να κολυμπάει στην θάλασσα και ότι από την στιγμή που δεν τους ενοχλεί δεν υπάρχει θέμα. Μετά παρεμβαίνει ο άντρας από το ζευγάρι και κουβέντα στην κουβέντα οι δυο άντρες παραλίγο να πιαστούν στα χέρια.
Ας το πω ξεκάθαρα γιατί δεν έχω άλλο τρόπο: Οι τελευταίοι που μπορούμε να μιλάμε για «μολύνσεις της παραλίας από τα μικρόβια των ζώων» είμαστε τα δίποδα. Τα δίποδα που αφήνουμε κουτάκια, πλαστικά, μπουκάλια μπύρας, χρησιμοποιημένες καπότες, ότι βρώμα θες στο πέρασμα μας.
Τα δίποδα που κατουράμε μέσα στις θάλασσες και το περνάμε και για μαγκιά. Τα δίποδα που χτίζουμε το «φτωχικό μας» μέχρι το κύμα και δεν το ονομάζουμε αυθαιρεσία αλλά «ανάγκη». Τα δίποδα που χαλάμε το φυσικό τοπίο τοποθετώντας πλαστικές καρέκλες, μαξιλάρες για να αισθάνονται οι μικροαστοί δήθεν αριστοκράτες για ένα Σαββατοκύριακο, που σβήνουμε τις γόπες στο απέραντο τασάκι που λέγεται παραλία.
Οι τελευταίοι που μπορούν να μιλούν για μολύνσεις των ζώων στην παραλία είναι οι άνθρωποι που αδειάζουν ότι απόβλητο έχουν μέσα στο νερό.
Ας μην πιάσουμε βέβαια την μόλυνση της αισθητικής στην παραλία από τους ανθρώπους. Εκεί και το τελευταίο αδέσποτο είναι καλύτερο από μερικούς
Υ.Γ
Δεν έχω υπάρξει ποτέ ιδιοκτήτης ζώου
ΥΓ2
Θα ακουστεί περίεργο αλλά αυτοί που παίρνουν τα σκυλιά τους στην παραλία για εμένα είναι οι πιο υπεύθυνοι ιδιοκτήτες ζώων. Είτε δεν έχουν που να τα αφήσουν και επωμίζονται τις ευθύνες της συνύπαρξης είτε βλέπουν ότι το σκυλί περνάει και αυτό καλά στη θάλασσα και θέλουν να του δώσουν λίγη χαρά, ότι από τα δυο και αν συμβαίνει δείχνουν ότι είναι υπεύθυνοι απέναντι στο ζώο.
σχόλια