Όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά κάποιοι από εμάς κοιτάζουν τα αστέρια (Oscar Wilde)
Ήταν το πιο υπέροχο γεύμα όλων των εποχών. Ψηλά, πάνω απ την πορτοκαλιά λάμψη της φωτιάς μας, μπορούσες να δεις τεράστια συστήματα αμέτρητων αστεριών, ή σαν μεμονωμένες λάμψεις ή σαν κοντινούς μετεωρίτες της Αφροδίτης ή σαν απέραντους γαλαξίες, ασύλληπτους για το ανθρώπινο μυαλό, όλα κρύα, μπλε, ασημένια, αλλά το φαΐ μας και η φωτιά μας ήταν ρόδινες λιχουδιές.
Ήταν υπέροχα. Το ροζ χρώμα εξαφανίστηκε και ύστερα όλα έγιναν πορφυρένιο σούρουπο και το βουητό της σιωπής ήταν σαν απόνερα διαμαντένιων κυμάτων που διαπερνούσαν τα υγρά προπύλαια των αυτιών μας, αρκετά για να νανουρίσουν έναν άνθρωπο χίλια χρόνια. Προσευχήθηκα για τον Τζάφι, για τη μελλοντική ασφάλεια και ευτυχία του και ίσως τη βουδιστική ζωή του. Ήταν όλα εντελώς σοβαρά, τέλεια εκστασιασμένα, τέλεια χαρούμενα.
Νόμιζα ότι θα ήταν μια μικρή βόλτα μέχρι τον τόπο της ανάπαυσης μας, αλλά μας πήρε άλλη μια ώρα περίπου να σκαρφαλώσουμε τις απότομες πέτρες να αποφύγουμε μερικές, να φτάσουμε στο ύψος του οροπεδίου με το πέτρινο πρόσωπο και εκεί, στο επίπεδο μάλλον χορτάρι, περπατήσαμε περίπου διακόσιες γυάρδες μέχρι εκεί που ένας τεράστιος γκρίζος βράχος υψωνόταν πάνω απ τα πεύκα. Εδώ τώρα η γή ήταν κάτι το υπέροχο-χιόνι στο χώμα, λιωμένα κομμάτια στο γρασίδι, γαργαριστά ποταμάκια, τα τεράστια σιωπηλά βραχώδικα βουνά απ τις δυο μεριές, αέρας να φυσάει, η μυρωδιά απ τα ρείκια.
Τα δάση στο κάνουν αυτό, μοιάζουν πάντα οικεία και απόμακρα, σαν το πρόσωπο ενός από χρόνια πεθαμένου συγγενή, σαν ένα παλιό όνειρο, σαν ένα κομμάτι ξεχασμένου τραγουδιού που παρασύρεται απ το νερό και κυρίως σαν τη χρυσή αιωνιότητα περασμένης παιδικής ηλικίας ή περασμένης ωριμότητας και όλη η ζωή και ο θάνατος και η απογοήτευση που συνεχίζονταν απο εκατομμύρια χρόνια πριν και τα σύννεφα καθώς περνούν πάνω μας μοιάζουν να βεβαιώνουν(μέσα απ τη δική τους μοναχική οικειότητα)αυτό το συναίσθημα
Ένα υπέροχο πρωινό-κόκκινα πρωτόγονα βέλη ήλιου ερχόντουσαν απ το λόφο και έγερναν πάνω στα κρύα δέντρα σαν καθεδρικό φως κι οι δροσοσταλίδες να ανεβαίνουν για να συναντήσουν τον ήλιο και ολόγυρα το γιγάντιο μυστικό βουητό των γάργαρων ρυακιών ίσως με κομμάτια πάγου στις λακκούβες
Και σκαρφάλωσα όλα τα βουνά Κασκάντ, εκτός και εντός εποχής και δούλεψα σαν ξυλοκόπος. Σμίθ πρέπει να σου μιλήσω για την ιστορία μου σαν ξυλοκόπος στις βορειοδυτικές περιοχές, όπως εσύ μιλάς συνεχώς για τους σιδηροδρόμους, έπρεπε να βλεπες τις μικρές, στενές σιδηροτροχιές εκεί πάνω και αυτά τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά με χιόνι, την κοιλιά σου γεμάτη τηγανίτες, σιρόπι και μαύρο καφέ και συ νεαρέ, να σηκώνεις το διπλό τσεκούρι σου για το πρώτο πρωινό σου κούτσουρο, δεν υπάρχει τίποτα σαν κι αυτό
Προχώρησα μέσα στο νερό, βούτηξα λίγο και στάθηκα ατενίζοντας το υπέροχο νυχτερινό ουρανό, το σύμπαν με τα δέκα θαύματα του Αβαλοκιτεσβάρα, το σύμπαν του σκοταδιού και των διαμαντιών. «Λοιπόν Ρει» είπα χαρούμενος, «λίγα μόνο μίλια μένουν ακόμα να κάνεις. Το χεις ξανακάνει. Ευτυχισμένος. Μόνο με το μαγιό, ξυπόλητος, αναμαλλιασμένος, στο κοκκινισμένο απ τη φωτιά σκοτάδι, τραγουδώντας, πίνοντας κρασί, φτύνοντας, χοροπηδώντας, τρέχοντας-αυτό είναι ζωή.
Απόσπασματα απ τους Αλήτες του Ντάρμα, του Τζακ Κέρουακ
Όλες οι φωτογραφίες απ το υπέροχο greeksky. Μπορεί να εθιστείς για ώρες με τόση ομορφιά:)
σχόλια