Αθήνα ,Σπίτι Βαν Βαν και Αφανόπαιδου.
Κάθομαι στο μπαλκόνι της Βαν Βαν και του Αφανόπαιδου. «Ωραία μπαμπού πολυθρόνα. Από που την πήρατε ;»ρωτάω .Μια αθώα ,τυπική ,μικροαστική ερώτηση που κάνει ο καθένας στους κουμπάρους του. «Ξέρεις πως φωνάζουμε την πολυθρόνα ;» μου απαντά με ερώτηση η Βαν Βαν «Ζαχόπουλο!»
«Γιατί;» ρωτάω με κουρασμένο ύφος ψυχιάτρου που ακούει τον τελευταίο ασθενή της ημέρας .«Τις ημέρες που έπεσε ο Ζαχόπουλος μου λέει σοβαρά το Αφανόπαιδο ,ο αέρας σήκωσε την πολυθρόνα και την έριξε κάτω στο πεζοδρόμιο».
«Άστα» συνεχίζει η Βαν Βαν «Από την μια να κατεβαίνουμε τις σκάλες με το φόβο μήπως την έφαγε κανείς στο κεφάλι και από την άλλη να έχουμε κατουρηθεί στο γέλιο»«Μόλις μία μέρα πριν» παίρνει τη σκυτάλη το Αφανόπαιδο «Ο Ζαχόπουλος είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας .Δεν είναι φοβερή σύμπτωση ;»
Αργότερα η Βαν Βαν φέρνει το άλμπουμ με φωτογραφίες από τα 90’ς .Στο εξώφυλλο έχει κολλήσει ένα αυτοκόλλητο που γράφει με κόκκινα γράμματα «μπουζούκια». «Καλά» αναρωτιέμαι «Τα έχετε χωρίσει σε θεματικές ενότητες ;»Το Αφανόπαιδο με κοιτάζει έκπληκτο «Μα είμαστε παντρεμένοι ,δεν είμαστε εργένηδες όπως εσύ. Έχουμε μπει σε μια σειρά. Εσύ σίγουρα θα τα έχεις χύμα» Να κοίτα μου λέει η Βαν Βαν «Ο Νικολάιτσκα πάνω στο τραπέζι. Που ήσουν εσύ εκείνο το βράδυ ;»
Τελικά σκέφτομαι ότι ο γάμος είναι αυτό που λένε οι ψυχολόγοι της τηλεόρασης :Μια καλή ευκαιρία να βρεις καλά κρυμμένα κομμάτια του εαυτού σου που ούτε καν φανταζόσουν ότι υπήρχαν, πριν γνωρίσεις το άλλο σου μισό.
Αποποινικοποίηση τώρα
Τρώγοντας ένα σάντουιτς σε ένα φαγάδικο της Εθνικής παρακολουθώ στην τηλεόραση τους πανηγυρισμούς των Τζαμαικανών για το ρεκόρ του συμπατριώτη τους στα 100 μέτρα. Όλα καλά και ωραία. Δεν έχω τίποτα με τους πανηγυρισμούς των Τζαμαικανών .Γιατί εμείς δεν βγαίναμε με τα σώβρακα και τις ρόμπες στις πλατείες των χωριών εποχή Euro ; Καθώς καταπίνω το σάντουιτς και ακούω ένα ελληναριό να φωνάζει , «Ρε όλοι κάνετε ρε. Αλλά έχετε την Ελλαδάρα στο μάτι και πιάνετε μόνο εμάς»,εμφανίζονται οι δηλώσεις του γιου του Μπόμπ Μάρλει .Με ράστα μαλλάκι ,θολό βλέμμα και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά δηλώνει «Θέλω και εγώ να τρέξω σαν τον άνεμο. Ήταν πολύ ωραία»Από την μια κοντεύω να πνιγώ και από την άλλη θέλω να υψώσω τα δυο δάχτυλα προς την μικρή οθόνη και να φωνάξω «Peace ρε man».Τελικά πληρώνω το σάντουιτς και φεύγω .Σκοπεύουν να μας πνίξουν με αυτούς τους Ολυμπιακούς
Πλέμπα μπιτσ
Στην τελική ευθεία ο Αύγουστος ,που λένε σαν να ανακοινώνουν κάτι πρωτότυπο,και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί της επαρχίας ,κολυμπάω στο «πλέμπα μπίτς».Δίπλα ένας χοντρός ανεβασμένος πάνω σε ένα τζετ σκι με μαύρη τσιτωμένη από τις αστακομακαρονάδες στολή δύτη κάνει κύκλους γύρω από τα κεφάλια μας.
Καθώς βγαίνω στην ακτή σκύβω να αποφύγω τις πέτρες που πετά ένα πεντάχρονο. Η ελληνίδα μητέρα αδιάφορη για τα κεφάλια που σημαδεύει ο γιος της κάθεται στο «σκαμνάκι του Νες καφέ» και καπνίζει αμέριμνη διαβάζοντας το best seller κάποια καλοκαίρια πριν «Οι μάγισσες της Σμύρνης». Έχει αυτό το ύφος «Αφήστε με .Είμαι τρομερά προβληματισμένη με ότι συμβαίνει γύρω μου . Διαβάζω Κούντερα στο σπίτι μου ,απλά αυτό το κατινέ έπος με ξεκουράζει στην παραλία. Τα παιδιά πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα με κάθε τρόπο ακόμα και αν τα κεφάλια σας γίνουν μωβ»,οπότε κομπλάρεις να της κάνεις παρατήρηση για τον γιο της.
Δίπλα στο σημείο της παραλίας που έχω αφήσει τα πράγματα δυο «καλές κυρίες» , έχουν σηκώσει ηρωικό αντίσκηνο με δυο δοκάρια και ένα σεντόνι που απεικονίζει κάτι σε Φαραώ .Κάθονται κάτω από τη σκιά του σεντονιού και έχουν βάλει στο τέρμα ένα τρατζιστοράκι που παίζει Καλομοίρα.
«Εξαφανίστηκε το Καλομοιράκι» διαπιστώνει η μια «καλή κυρία».«Διάβασα ότι θα πάει να συνεχίσει τις σπουδές της στην Αμερική γιατί δεν τα βρήκαν με τα συμβόλαια»λέει η άλλη κυρία«Αχ Ελλάδα που τρως τα παιδιά σου» κλείνει τη σύντομη κουβέντα η άλλη «καλή κυρία» κουνώντας με παράπονο το κεφάλι «Είναι φο-βε-ρά» γκαρίζει ένα ΕΤΑ , στο κινητό ,ευτυχώς από άλλη παρέα. «Στο «πλέμπα» περνάμε τέλεια. Καθαρά νερά αλλά και καλός κόσμος. Δεν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω. Καζάνι η Αθήνα εεε;;» Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι ένα επιλεκτικό τσουνάμι
Παιδοβούβαλα
Κάθε φορά που βλέπω μαντράχαλους ,με προβληματισμένο ύφος να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα τους γράψουν οι γονείς σπίτια ,γίδια και χωράφια με πιάνει το κεφάλι μου από τα νεύρα. Το εκνευριστικό επιχείρημα «Να μου τα γράψει τώρα που είμαι νέος γιατί θέλω να κάνω κάτι δικό μου» μου ανακατεύει ακόμα περισσότερο το στομάχι. Συνήθως κάτι τέτοια τυπάκια πρέπει να τα αρπάξεις από το γιακά και να τους πεις «Μυαλό μαλάκα ποιος θα σου γράψει ;».Όμως δεν το κάνεις γιατί υποτίθεται ότι ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων και πρέπει να ακούμε τις διαφορετικές απόψεις τον διπλανών μας και μπλά , μπλά ,μπλά. Τέτοια τυπάκια το παίζουν καλοί γιοί –καλές κόρες ,ανησυχώντας «δήθεν» ποιο πολύ απ ότι ανησυχείς εσύ για την υγεία των δικών σου.Φυσικά οι γονείς είναι υπεύθυνοι για το παιδοβούβαλο ετών τριάντα που έφτιαξαν , αλλά και το παιδοβούβαλο κάποια στιγμή πρέπει να κρατηθεί στα ποδαράκια του. Όσο για εμένα σκέφτομαι ότι είτε αποκτήσω είτε δεν αποκτήσω δικά μου παιδιά αν είμαι καλά στην υγεία μου το εφάπαξ θα το φάω στο Τόκιο.
Εισερχόμενο
Οι Socrates σε λίγες μέρες στην μικρή μας πολιτεία. Τελικά δεν συμβαίνουν όλα στην Αθήνα .Θα πάμε εε;;
Εξερχόμενο Μάνα βγάλε το αμπέχονο από τα χειμωνιάτικα και να ψάξω για το ταγάρι που κρατούσα κάποτε στην Ίο. Να προλάβουμε να κλείσουμε και εισιτήρια .Θα γίνετε χαμός!
σχόλια