Πορεία

 Πορεία ξανά. Μπροστά οι ίδιοι. «Μικροί» συνδικαλιστές. «Ουστ, ουστ, ουστ!» φωνάζουν. «Κλαπ-κλαπ» η σημαιούλα, «Βου-βου» η ντουντούκα. Θορυβώδης άνθρωποι τόσο πριν όσο και μετά την Κρίση. Να τους έβλεπες πριν την Κρίση, να σου δίνουν χειραψία με την παλάμη να κολυμπάει στον ιδρώτα. Και πόσα μπροστά «σας παρακαλώ» να ακούνε, και πόσα «ναι βεβαίως θα σας τακτοποιήσω» να λένε, και από μέσα τους σαν τα πετεινάρια να κοκορεύονται χαιρέκακα «αν δεν λαλήσω εγώ άσπρη μέρα δεν θα δεις».

Κινούσαν τα νήματα οι καημένοι. Τώρα η άσπρη μέρα έγινε πυκνό σκοτάδι, το νήμα έγινε σχοινί γύρω από το λαιμό όλων μας.

Στην μέση φορούν μπλούζες με τον Che. Βλέπεις έφτασε η εποχή που λυπάσαι τα ίδια τα σύμβολα. Γιατί ο Che είναι κούπα, μπλούζα και Haute Couture σώβρακο στις μέρες μας διάολε. Στολίζει τα στήθη του «εξεγερμένου». Γίνεται «αναρχικό τρεντάκι». Στριφτά τσιγάρα, Che και εξέγερση. Πάει με όλα. Πάει και με το μνημόνιο. Αφήστε τον να αναπαυθεί. Δεν υπάρχει σύμβολο που να το έχουν «ξεσκίσει» τόσο άγρια όσο τον Che στις μέρες μας. Χαζούλι, αν σε είχαν εμπνεύσει οι πράξεις του και όχι το «χιπστερικό του» μούσι δεν θα τον φορούσες καν.

Και στο τέλος ακολουθούν όλοι αυτοί που είναι χαμένοι. Κοιτάνε γύρω-γύρω γιατί είναι εκεί μόνο και μόνο για να πουν ότι υπάρχουν. Δεν έχουν ντουντούκες, ούτε πανό, ούτε μπλουζάκια του Che. Σαν τους ζωντανούς που ακολουθούν την νεκρική πομπή. Σαν να τους έχουν βγάλει από την πρίζα. Και ανάμεσα τους περνάει ένα γέρος με την ελληνική σημαία. Την κρατάει και τρέμει. Το πάρκινσον μιας φυλής. Περπατάνε με το κεφάλι σκυφτό. Ανάμεσα τους περνάνε τα πρεζάκια έξω από το Πολυτεχνείο και ένα ζευγάρι γιαπωνέζων με χάρτη της Αθήνας. Όλοι είναι σαν χαμένοι. Τους δίνουν τα αντιμνημονιακά φυλλάδια και τα κρατάνε στα χέρια τους όπως ακριβώς τα διαφημιστικά για τις πιτσαρίες. Είναι αμίλητοι. Ένας ψίθυρος προσπαθεί να βγει από μέσα τους αλλά οι ντουντούκες των «μικρών» συνδικαλιστών τον καλύπτουν. «Ούουουστ» ακούγεται ξανά και ξανά.

Μετά φεύγετε. Κόβεται μέσα από τα στενά. Σκύβεις το κεφάλι στον κήπο και είναι γεμάτος. Αστυνομικοί κάθονται έξω στους ξύλινους πάγκους της Αβραμιώτου. Κοιτάς έναν αστυνομικό που διαβάζει ένα κείμενο. Βάζει το δάχτυλο πάνω στο χαρτί, ακολουθεί τις γραμμές, σαν χαμένη γιαγιά…