Το μεγάλο ταμπού του αναγνώστη
Ένας από τους συγγραφείς που έχει δεχτεί μερικές από τις πιο άδικες κριτικές είναι ο Stephen King. Μπορεί να φταίει και ο ίδιος λίγο με τις δηλώσεις του: «Είμαι το λογοτεχνικό ανάλογο του Bic Mac» είχε πει κάποτε. Διαφωνώ. Κάθε φορά που διάβαζα ένα βιβλίο του δεν ήταν σαν να κατάπινα στα γρήγορα ένα μπέργκερ, αλλά σαν να απολάμβανα αργά ένα καλομαγειρεμένο φαγητό. Η καλύτερη πρώτη ύλη(οι φόβοι της παιδικής μας ηλικίας), ο σωστός τρόπος παρασκευής του σε μια μικρή αλλά πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα (μπορεί τα θέματα του να επαναλαμβάνονται αλλά έχει τα κατάλληλα εργαλεία στα χέρια του), ιδανικός χρόνος μαγειρέματος σε χαμηλή φωτιά (κάθε σελίδα ένα πεταμένο ψίχουλο στο μονοπάτι της αποκάλυψης). Αυτό που δεν αντέχουν αρκετοί κριτικοί στην περίπτωση του Stephen King είναι η τεράστια εμπορική επιτυχία του σε συνδυασμό με το ταλέντο του.
Αυτός ο ρυθμός της ιστορίας του, το κείμενο που πάλλεται σαν ζωντανός οργανισμός που κολλάει στα χέρια σου και δεν θες να το αφήσεις, το κρυφτό που παίζει με τον αναγνώστη μέχρι την αποκάλυψη της τελευταίας σελίδας, είναι μοναδικά χαρίσματα που ο King τα έχει καλλιεργήσει μέσα στο χρόνο. Εκεί έξω, υπάρχει αρκετός κόσμος που λατρεύει τον King αλλά ντρέπεται να το πει. Τον έχει διαβάσει αλλά δύσκολα θα τον έβαζε σε μια λίστα με τα αγαπημένα του βιβλία. Ένα ταμπού που έχει καλλιεργηθεί στους αναγνώστες από την ζήλεια κάποιων «ειδικών». Αν ήταν όμως τόσο εύκολο να γράφεις βιβλία εδώ και τριάντα χρόνια ,να πουλάς ασταμάτητα, να γίνονται ταινίες και να σε σκηνοθετεί ο Κιούμπρικ τότε όλοι θα το έκαναν.
Ταλέντο συν δουλειά ίσον επιτυχία. Αυτή είναι η εξίσωση του King. Και για να την λύνεις με θετικό αποτέλεσμα μια ολόκληρη ζωή αξίζεις τον σεβασμό μας. Την επόμενη φορά μην ντραπείς. Αν σου αρέσει και ο King μπορείς να το πεις ελεύθερα. Κανένας κλασσικός δεν θα παρεξηγηθεί.
Η Λάμψη
Ο King έγραψε το "Shining" σε ηλικία 28 ετών το 1977. Φέτος κυκλοφορεί το «The Doctor Sleep». Στο νέο του βιβλίο καταγράφει την ιστορία του Danny Torrance, του νεαρού αγοριού, που κατάφερε να ξεφύγει από τα τρομακτικά γεγονότα στο ξενοδοχείο Overlook Hotel που έλαβαν χώρα στην Λάμψη. Σε μια συνέντευξη του στο BBC λέει για τους φόβους του σχετικά με τους αναγνώστες του νέου του βιβλίου: «Ο φόβος είναι ότι οι άνθρωποι θα επιστρέψουν περιμένοντας, σα μεγαλύτεροι πλέον, να τρομάξουν πιο πολύ από την πρώτη φορά, αλλά κάτι τέτοιο ποτέ, σχεδόν, δε συμβαίνει. Οι αναγνώστες είναι μυημένοι σήμερα στα τεχνάσματα που προκαλούν οι συγγραφείς για να τους τρομάξουν».
Καθώς διάβαζα την δήλωση του σκεφτόμουν ότι οι πολύ πετυχημένοι συγγραφείς είναι σαν τους πετυχημένους ηθοποιούς του θεάτρου. Χρόνια πάνω στο σανίδι, με μεγάλες επιτυχίες και χορτάτοι από χειροκρότημα, όμως κάθε φορά αισθάνονται το ίδιο άγχος πριν βγουν στην σκηνή. Η ανασφάλεια συμβαδίζει με την δουλειά και το πραγματικό ταλέντο.
Misery
Είναι η αγαπημένη μου μεταφορά βιβλίου του Στίβεν Κίνγκ στον κινηματογράφο. Η Κάθι Μπέιτς που πρωταγωνιστεί, κέρδισε το 1990 το Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Είναι σαν γράφτηκε το βιβλίο για εκείνη. Υπέροχη κακιά, ζει την μέγιστη φαντασίωση της φανατικής αναγνώστριας: Το αντικείμενο του θαυμασμού της είναι δεμένο στο κρεβάτι της. Σε αυτή την αγαπημένη σκηνή, σπάει με την βαριοπούλα τα δυο πόδια του συγγραφέα:
Η ταινία φέρνει στο προσκήνιο το θέμα της εξάρτησης των συγγραφέων από τους αναγνώστες τους. Τελικά το έργο ανήκει στον συγγραφέα ή στους αναγνώστες του; Είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει στους ήρωες του; Για την Άνι η απάντηση είναι ξεκάθαρη: "Όχι".
Αποφθέγματα του Stephen King
Από εδώ
Είναι καλύτερο να είσαι καλός παρά κακός, αλλά για να καταφέρεις να είσαι καλός το κόστος είναι τεράστιο.
Η εμπιστοσύνη του αφελούς είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο του ψεύτη.
Μόνο οι εχθροί λένε την αλήθεια. Οι φίλοι και τα αγαπημένα πρόσωπα ψεύδονται ασύστολα, παγιδευμένοι στον ιστό του καθήκοντος.
Απλά να θυμάσαι ότι ο Ντάμπο το ελεφαντάκι δεν χρειαζόταν τις φτερούγες. Η μαγεία ήταν μέσα του.
H απόλυτη παράνοια είναι η απόλυτη αντίληψη
Σε κανέναν δεν αρέσει ένας κλόουν τα μεσάνυχτα
Η πιο τρομαχτική στιγμή είναι πάντα πριν αρχίσεις
Είδα τον «Τιτανικό» και όταν γύρισα σπίτι έκλαψα. Ήξερα πως ο Δείκτης Νοημοσύνης μου είχε πάθει ζημιά.
Κούκλες, χωρίς μικρά κοριτσάκια τριγύρω να ασχολούνται μαζί τους, είναι πάντα ανατριχιαστικές, σε κάθε περίπτωση.
Ο Θεός είναι βάναυσος. Κάποιες φορές σε αναγκάζει να ζεις.
Αν δεν μπορούμε να περιγράψουμε έναν φόβο, δεν μπορούμε να τον υπερνικήσουμε.
Ήταν το ενδεχόμενο να έρθει το σκοτάδι που έκανε την ημέρα τόσο λαμπρή.
Ο Χρόνος τα παίρνει στο τέλος όλα, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Ποτέ δεν ισχύει το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά αφήνουμε τα παιδιά να το ανακαλύψουν αυτό μόνα τους.
Είμαι το λογοτεχνικό ισοδύναμο του Big Mac με πατάτες τηγανητές
Οι ερασιτέχνες κάθονται και περιμένουν να τους έρθει έμπνευση. Οι υπόλοιποι σηκωνόμαστε και πιάνουμε δουλειά.
Το γράψιμο είναι μαγεία, όπως το νερό της ζωής και όπως κάθε άλλη δημιουργική τέχνη. Το νερό είναι τζάμπα. Γι’ αυτό πιες. Πιες γεμίζοντας μέχρι επάνω
Όταν με ρωτούν πώς γράφω απαντώ πάντα: «μια λέξη τη φορά».
Ο ιατρικός όρος για το θαύμα είναι λανθασμένη διάγνωση
Το ταλέντο είναι πιο φτηνό από το αλατοπίπερο. Αυτό που ξεχωρίζει τον ταλαντούχο από τον πετυχημένο είναι σκληρή δουλειά.
Τα τέρατα είναι πραγματικά και τα φαντάσματα είναι επίσης πραγματικά. Ζουν μέσα μας, και μερικές φορές νικούν.
Οι μούσες είναι φαντάσματα και μερικές φορές έρχονται απρόσκλητες.
Oι άνθρωποι με θεωρούν παράξενο. Αλλά δεν είναι έτσι. Έχω την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Είναι σ’ ένα βάζο, πάνω στο γραφείο μου.
Χαμογελάει πολύ. Αλλά νομίζω ότι μάλλον υπάρχουν σκουλήκια μέσα του που τον κάνουν να χαμογελάει.
Rogert Ebert
Ας κλείσω αυτό το ποστ με τα λόγια ενός από τους σημαντικότερους κριτικούς του κινηματογράφου. O Rogert Ebert πέθανε το περασμένο Απρίλιο από καρκίνο. Ήταν ο πρώτος κριτικός που βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ.
Η απουσία κακίας και το χιούμορ ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά των γραπτών του. Έχει πει για τον Stephen King: «Υπάρχουν πολλοί που είναι εξαγριωμένοι επειδή ο King τιμήθηκε στα National Book Awards. Διαβάζοντας όμως το On Writing διαπίστωσα ότι είχε τις περισσότερες χρήσιμες παρατηρήσεις για την τέχνη του γραψίματος από ότι κάθε άλλος. Και έτσι ξεπέρασα τον σνομπισμό που ένοιωθα απέναντί του». Είπατε κάτι;
S For Stephen King* είναι ένα ωραίο ελληνικό blog αφιερωμένο στον συγγραφέα. Ανάμεσα σε άλλα ανακάλυψα εκεί και τους "Βιβλιοσκώληκες", στο κανάλι τους ανεβάζουν παρουσιάσεις βιβλίων. Αρκετές φορές έχουν κάνει αναφορά στα βιβλία του Stephen King. Μια παρουσίαση του "Μαύρου Πύργου":
σχόλια