«Σπιρτόκουτο»: Το φιλμ που ξεκλείδωσε την πόρτα της ελληνικής οικογένειας

Χορτάσαμε προφήτες.

το σπιρτόκουτο το είδα στο φεστιβάλ κινηματογράφου, σε μια γεμάτη αίθουσα (είχαν ήδη γραφτεί και ακουστεί πολλά για την ταινία) με μια ανάσα! όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, χωρίς μουσική, ένιωσα σαν να ανάσανα ξανά μετά από ώρες. ανατρίχιασα! και οι επόμενες δυο ταινίες του δεν με απογοήτευσαν καθόλου - αν και τον κόμπο στο στομάχι που είχα βλέποντας το σπιρτόκουτο, νομίζω δεν θα τον αισθανθώ ποτέ ξανά! ο Οικονομίδης ξεπέρασε τα όρια όπως κανένας πριν από αυτόν. τώρα το πως ερμηνεύει ο καθένας της ταινίες του είναι μια άλλη ιστορία. για εμένα αυτή η βία είναι και λίγο συμβολική, δεν θεωρώ πως είναι περιγραφικές οι ταινίες του, ούτε πως φωτογραφίζει συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. τώρα αν είναι αστός, αριστερός, δήθεν και ό,τι άλλο, ούτε το ξέρω ούτε με νοιάζει. όποιος θέλει να κάνει ταινίες για τη βία στο εργασιακό περιβάλλον μπορεί να κάνει. αμάν με αυτή τη μανία να θέλουμε να επιβάλουμε το προσωπικό μας γούστο και τις προσωπικές μας αναζητήσεις σε δημιουργούς κάθε είδους τέχνης.

Δεν ξεκλείδωσε τιποτα δεν προέβλεπε τιποτα. Κάργα ταξικη υποτίθεται απο ένα αστο που ειναι λεει αριστερος. Η ρεπλικα που εφευρισκει σε καθε ταινια ειναι πως θα ξεφτιλισει και θα παρουσιασει σαν ζωολογικο κηπο τις γειτονιες και τους ανθρώπους που εβγαλαν ανθρωπους και σαν τον Φυσσα.Εγραφα παλαιότερα για την ψυχη στο στομα: "αυτό που με ενόχλησε είναι ότι ναι μέν παρουσιάζει πράγματα που υπάρχουν μεμονωμένα και αναφέρεται σε μια λεκτική και σωματική βία που όντως υπάρχει, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να την ταυτίσει κανείς με συγκεκριμένους κοινωνικά χώρους και να τις δώσει "ταξικά" χαρακτηριστικά. Η ταινία χάνει άλλη μια ευκαιρία μιας και παρουσιάζει την έυκολη, την αυτονόητη βία, το δύσκολο και το πιθανώς πραγματικά μεγάλο σε επίπεδο τέχνης θα ήταν να δείξει τη βία πραγματικά όπως πηγάζει από σχέσεις εξουσίας, είτε μιλάμε για τη βιοτεχνία είτε μιλάμε για χώρους όπου αυτή εξασκείται το ίδιο έντονο αλλά με υπεκφυγές αντί για ευθύς λεκτικές απειλές. Θα αρκούσε μια νύξη, μια σκηνή. Αλλά από την άλλη μοιάζει σαν μια cult ταινία για μια υποτιθέμενα περιθωριοποιημένη γκροτεσκ ομάδα ανθρώπων, αντί μια σπουδή γιατην βία και την καφρίλα που υπομένουμε και εξαπολύουμε εναλλάξ σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.Από ορισμένα μάτια και ερμηνείες κινδυνεύει πραγματικά να ιδωθεί σαν μια ταινία για τους "υπανάπτυκτους" των Δυτικών προαστίων και η ταινία να υποβιβαστεί σε μια περιηγηση σε ένα ζωολογικό κήπο, στον οποίο σε καμία περίπτωση δεν ανήκουμε οι εξευγενισμένοι "εμείς".Και αν και θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης δεν το έχει δεί έτσι - χωρίς ωστοσο φυσικά να μπορώ να το ξέρω - δεν δράτει καμια ευκαιρία να δείξει και το αντίθετο - όταν σεναριακά θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και θα έφτανε την ταινία σε ένα νέο επίπεδο.Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι θα μπορούσε να είναι μια ""μη καθως πρέπει" ταινία για να την δούν "καθως πρέπει" άτομα, που θα φύγουν στο τέλος ανήσυχα για αυτά που γίνονται στον κόσμο των άλλων, ενώ ταυτόχρονα υπομένουν ή και προκαλούν ανάλογες πράξεις βίας - έμμεσης και όχι λεκτικής η σωματικής ίσως - με αυτές που μόλις με ανακούφιση καταδίκασαν. Αδιέξοδο."επισης αλλος εγραφές: "Επιπλέον, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ο δημιουργός ότι στις κινηματογραφικές αίθουσες δεν θα συντρέξει η κοινωνική εκείνη κάστα που γραφικά (και γλαφυρά) περιγράφεται στην ταινία του, κάνει το όλο εγχείρημα ασφαλές και ανώδυνο. Μπορεί ο ίδιος να ισχυρίζεται πως είναι "μια γροθιά στο στομάχι". Το να πηγαίνει όμως κάποιος του εξελιγμένου είδους ή της ανώτερης μόρφωσης (όπως εσύ κι εγώ και όλοι όσοι πάνω-κάτω θα μπουν να δουν "κοινωνικό σινεμά") και να βλέπει τη μιζέρια και τα δεινά των "άλλων", των "φτωχών", των "μακριά από μας", δεν του δίνει καμμία γροθιά στο στομάχι. Κανείς δεν έχει όρεξη να ακούει για τα προβλήματά του. Απεναντίας, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ακούει για τα προβλήματα των άλλων. Και, τέλοσπάντων, αν αυτή η ανάγνωση των προβλημάτων των "λούμπεν" κρύβει κάποιο μεγαλείο, τότε -και συγγνώμη για την εκμηδενιστική εξίσωση- το ίδιο μεγαλείο κρύβει και το "Καλημέρα Ζωή" του Φώσκολου όπως και τα σκε(ρ)τσάκια της Ανίτας Πάνια."κλπ κλπ και επισης αντιγραφω απο παλαιότερο αρθρο στην "Κ' ""ο "δασκαλός" μας είναι αναμφισβήτητα ροκ. Μένει στα Εξάρχεια και φοράει πάντα μαύρα-μάυρο πέτσινο, πουκάμισο, τζίν και παπουτσια λες και τον έχουν βουτήξει στο μελάνι (σημ. blog όλα καλά μέχρι τα εδω). Συνήθως τα λέει έξω από τα δόντια, βρίζει ακατάπαυστα (σημ. blogκαι ως εδώ επισής όλα καλά) αλλά τον σώζει η α σ τ ι κ η του κ α τ α γ ω γ η που φανερώνει ευγένεια"!!!" Τα σχόλια δικά σας.Γενικά, χωρίς να παραβλέψω το ταλέντο του, νομιζει οτι η κοινωνια ειναι ενας ζωολογικος τυπος και αυτος απέξω!

Απο τις ταινίες που η σ´αρέσουν,η δεν σ´αρεσουν.εγω τη λατρεψα και την βλεπω συχνά!δεν νομίζω πως ειναι καθόλου προφητικό καθώς κακές ημέρες σε καλές οικογένειες πάντα υπήρξαν.απλα τωρα ειναι περισσότερες.οσο για την σκληρή γλωσσα,δεν νομίζω πως υπαρχει Ελληνας που να βρίζει λιγότερο στην καθημερινότητα...μακαρι ο Οικονομιδης να γυρίσει κι άλλες ταινίες.

Σπουδαίο φιλμ, πραγματικά! Τόσο δυνατό, τόσο αστείο, τόσο προφητικό.

Τίποτα δεν ξεκλείδωσε. Μια βλακεία και μισή. Εξοργιστικά κακή.