«Πώς πέρασαν τα χρόνια !» μου λέει το Αστροκόριτσο καθώς πέφτω στην αγκαλιά της μετά από 15 ολόκληρα χρόνια. «Έπρεπε να μου στείλεις πακέτο» της λέω και περιμένω να γελάσει. «Δηλαδή ;» με ρωτάει με απορία , διαψεύδοντας τον μύθο που θέλει όλους τους παντρεμένους να έχουν καταπιεί την τηλεόραση και να ξερνάνε σε ανύποπτο χρόνο της ατάκες της .
Ο Νικ φρικ και το Αστροκόριτσο ήταν συμμαθητές μου. Είναι παντρεμένοι τα τελευταία πέντε χρόνια .Δεν είναι μαζί από το λύκειο .Έγιναν ζευγάρι πολύ αργότερα .Αν ήταν μαζί από το λύκειο υποθέτω ότι δεν θα βρισκόμουν στο σπίτι τους αυτή την στιγμή. Ζευγάρια που είναι μαζί από το λύκειο ,παντρεύονται και κάνουν ένα και ένα συνήθως κοιτάνε με μισό μάτι τον εισβολέα που έχουν να δουν δεκαπέντε χρόνια. Δεν τίθεται θέμα να τον καλέσουν σπίτι τους. Καθόμαστε στον πράσινο καναπέ του σπιτιού τους , με το Νίκ φρικ να καπνίζει στο μπαλκόνι , το ένα απ τα παιδιά τους να εκσφενδονίζει στο κεφάλι μου ένα μικρό πράσινο λαστιχένιο αλογάκι , το άλλο παιδί να έχει μετατρέψει το τραπέζι σε stage έχοντας ένα σεσουάρ για μικρόφωνο ,κουνώντας το κεφάλι του σε ένα άγριο ροκ εντ ρολ ρυθμό που μόνο το ίδιο μπορούσε να ακούσει.
Αισθάνομαι ήρεμος μέσα σε αυτό το σύμπαν από πράσινα άλογα ,αποκεφαλισμένες μπάρμπι , αυτοκίνητα με τρεις ρόδες και μαρκαδόρους πεταμένους στο πάτωμα. Το Αστροκόριτσο αρνείται να παίξει το ρόλο του μπαμπούλα κάνοντας παρατηρήσεις με πολλά «Μη» που συνηθίζουν οι ελληνίδες μητέρες και ο Νικ φρικ εξακολουθεί να καπνίζει στο μπαλκόνι σαν ποιητής που προσπαθεί να βρει την πρώτη λέξη για την νεκρή ,άσπρη σελίδα του.
Καθώς η ώρα περνάει μας ρουφά η μαύρη τρύπα του χρόνου. Χωρισμοί , θάνατοι , γάμοι , παιδιά , χρεοκοπίες , χαρές και φόβοι. Το φιλμάκι τις προηγούμενης δεκαπενταετίας διακόπτετε που και που από βιντεάκια στο youtube. Θυμάσαι αυτό ,το άλλο ,εκείνο που πήγαινε κάπως έτσι ποιος είναι ο τίτλος να το ψάξω ; Το απόγευμα γίνεται βράδυ με τον Micheal Jackson να δίνει την θέση του στον Alice Cooper. Σαν να μας σκοτώνει σιγά ,σιγά το δηλητήριο του χρόνου ακούμε και οι τρεις βουβοί το Poison.
Από το τριπ μας βγάζει ο πεντάχρονος γιος τους . «Μπαμπά όταν μεγαλώσω θα γίνω αυτό» του λέει δείχνοντας τον Alice Cooper. «Κάνε ότι θες , αλλά νοίκι δεν πρόκειται να σου πληρώνω και μετά τα τριάντα» του λέει και βάζουμε όλοι τα γέλια. Το παιδί μας κοιτάει και τους τρεις με τα μάτια γουρλωμένα.
Τουλάχιστον αυτή η οικογένεια έχει πλάκα σκέφτομαι καθώς βγαίνω στους δρόμους της μικρής Πολιτείας που σε λίγες μέρες θα είναι στολισμένη σαν τραβεστί.
σχόλια