Η ιστορία πάει κάπως έτσι. Ένα μέρος με ωραία θέα ανοίγει στην Αθήνα. Στην αρχή πηγαίνουν λίγοι. Τα πράγματα είναι χαλαρά. Η μουσική όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά υποφερτή, οι τιμές όχι φθηνές αλλά εντάξει. Ένα ωραίο μέρος για να πιεις ένα ποτό τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.
Και τότε μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται το αδιαχώρητο. Και οι υπεύθυνοι εξαιτίας της κοσμοσυρροής αντί να ελέγξουν με άλλο τρόπο το πράγμα αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν τον κόσμο ως «κεφάλια».
Κοπανάνε «Reserve» ακόμα και στο μπαρ (Προσωπική γνώμη: Τα μπαρ δεν έχουν γίνει για ταμπελάκια reserve. Ούτε στα μπουζούκια δεν τα κάνουν αυτά). Γεμίζουν και την τελευταία σπιθαμή με τραπέζια.
Εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά ένας μετρ που σε ρωτάει στην είσοδο με αγένεια «που πας;» για να σου υπενθυμίσει αργότερα με ύφος πωλήτριας από τα 90s που νομίζει ότι της ανήκει το μαγαζί ότι: «Δεν ΕΧΩ θέσεις αυτή την στιγμή.»( σ. σ Τι ΕΧΕΙΣ ρε κακομοίρη; Υπάλληλος είσαι. Ούτε οι ιδιοκτήτες δεν φέρονται έτσι)
Τελικά κάνετε την βλακεία και κάθεστε σε μια γωνιά. Και μετά ανακαλύπτεις ότι οι μπύρες είναι πια σαν ζεστό τσάι. Διότι τώρα που μαζεύουν κόσμο δεν τους νοιάζει. Δεν θες; Θα έρθουν άλλοι. Καλοκαιράκι είναι. Και μετά έρχονται οι άλλοι δυο από την παρέα. Φέρνει σε αυτούς μπύρες αλλά κάνει το λάθος η σερβιτόρα να φέρει και ένα δεύτερο μικρό μπολ πατατάκια. Πάει να το αφήσει αλλά ανακαλύπτει ότι είμαστε παρέα άρα και σε αυτούς τους δυο αντιστοιχεί το δικό μας μπολάκι με πατατάκια. Τα οποία έχουν φαγωθεί. Παίρνει το γεμάτο μπολ και φεύγει.
Χειρότερο από οτιδήποτε σε ένα μαγαζί είναι η άθλια συμπεριφορά απέναντι στον πελάτη. Τα δυο απαγορευμένα άλφα: H απληστία και η αγένεια. Και αυτά δεν «προσαρμόζονται λόγω κρίσης» όπως οι τιμές. Είτε τα έχεις είτε δεν τα έχεις. Και η θέα όσο ωραία και αν είναι δεν σώζει την κατάσταση.
Υ. Γ
Αν σας θύμισαν παραλιακή τέτοιες συμπεριφορές, μόνο στην παραλιακή δεν είναι.
σχόλια