Έβλεπα πριν μερικές μέρες αποσπάσματα από κάποια μουσικά βραβεία. Κατηγορίες που στην πραγματικότητα δεν είχαν νόημα. Όλες θα έπρεπε να ανήκουν σε μια κατηγορία: Καψουροτράγουδα. «Καψουροτράγουδα της πίστας», «Καψουροτράγουδα του γκέτου», «Καψουροτράγουδα του νέου σταρ του youtube», «Καψουροτράγουδα του νησιώτη ράπερ». Όλη η Ελλάδα ένα καψουροτράγουδο. Όλοι οι άνθρωποι που πέρασαν από τα βραβεία έχουν κάτι κοινό: Ζουν από την δουλειά τους. Τα μεροκάματα στις πίστες της παραλιακής και στις αυτοσχέδιες πίστες των παραλιακών κλαμπ όπου ραπάρει το «γκέτο της καψούρας» μπορεί να έχουν πέσει λόγω κρίσης. Οι καλλιτέχνες όμως αυτοί πληρώνονται και τα βγάζουν πέρα. Αυτή είναι η κυρίαρχη μουσική σκηνή στην χώρα μας: Καψουροτράγουδα με μια νότα Βαλκανίων, μια πρέζα Ανατολής και τώρα τελευταία λίγο «βρώμικο» μπιτ από τα γκέτο της καψούρας («Το καπελάκι μου στραβά, Yo! και «Σινανάιν γιάβρουμ Όπα σινανάιν»). Φυσικά αυτοί είναι που προβάλλονται περισσότερο από τα μέσα.
Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής: Καθημερινά γεννιούνται καινούρια μουσικά σχήματα. Προσπαθούν να μείνουν μακριά από τα καψουροτράγουδα και τις υποκατηγορίες του. Το τίμημα που πληρώνουν; Δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι τους από την δουλειά τους. Άντε να βγαίνουν οι μπύρες και τα τσιγάρα από τα σκόρπια live που δίνουν. Αυτές οι DIY κινήσεις γίνονται για την φάση και μόνο. Το βράδυ είσαι ο σταρ του BIOS και το πρωί ανοίγεις το φαρμακείο για να ζήσεις, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ενώ οι κινήσεις τους είναι επαγγελματικές (Καλές παραγωγές, άψογα εξώφυλλα, live ακόμα και στην Αμερική για κάποιους) οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν από αυτό. Την ίδια στιγμή τα Free Press τους προβάλουν συνεχώς. Οι ίδιοι κρατούν στις φωτογραφίες το attitude του σταρ σαν να είναι μεγάλα ονόματα. Απαντούν στις ερωτήσεις σαν να έχουν ήδη κατακτήσει τον κόσμο όλο. Φοράνε σκούρα γυαλιά λες και φοβούνται ότι θα πέσει ένα σμήνος από θαυμάστριες (όπως Sakis) για να τους ξεσκίσει τα καρό πουκάμισα.
Οι καλλιτέχνες αυτοί, αν και δεν μπορώ να ακούσω τα πάντα από καινούρια μουσικά πράγματα, έχουν την συμπάθεια μου. Ο λόγος είναι ότι έχουν επιλέξει να δημιουργούν στην Ελλάδα της καψούρας και της κρίσης βάζοντας ως προτεραιότητα τους την ανάγκη τους να εκφραστούν παρά το χρήμα. Τους συμπαθώ γιατί ξέρουν ότι απευθύνονται σε ένα περιορισμένο κοινό αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους ρίχνει ψυχολογικά. Τους εκτιμώ, γιατί ενώ βλέπουν που πάει η δουλειά επιμένουν στο όνειρο τους σαν ονειροπαρμένοι έφηβοι. Τους θαυμάζω, για το θάρρος τους να εκφράζονται ακόμα και αν παίζουν για είκοσι άτομα.
Στις μέρες μας οι καλλιτέχνες αυτοί είναι το κόκκινο πανί ειδικά για τον ψηφιακό κόσμο. Τους κατηγορούν για πόζα, για συνεχή προβολή από έντυπα, για γνωριμίες με δημοσιογράφους που τους προβάλουν συνεχώς («αυτοί που προβάλλονται από δημοσιογράφους αγοράζουν περισσότερες κούτες τσιγάρα με τα λεφτά που βγάζουν»). Είναι τα μαύρα πρόβατα μέσα στο κοπάδι της καψούρας. Τους ευχαριστώ που υπάρχουν. Κάνουν την ζωή σε αυτό το μουσικό μαντρί λίγο πιο ενδιαφέρουσα.
σχόλια