#quote#Kάνατε μια σημαντική περιοδεία στην Αμερική πριν από λίγους μήνες. Πώς ήταν η φάση εκεί;
Sara P.: Ήταν φοβερή εμπειρία. Προσωπικά, είναι ό,τι πιο έντονο έχω ζήσει μέχρι τώρα. Παίζαμε σ’ ένα μέρος, τα μαζεύαμε και ξεκινούσαμε για τον επόμενο προορισμό. Βραδινή οδήγηση, μουσικές μέσα στο βαν, λάιβ, άλλος κόσμος, διαφορετικό κοινό κάθε βράδυ. Και τώρα πάμε πάλι. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα το ζήσουμε ξανά αυτό. Και αυτήν τη φορά μπαίνει και η Ευρώπη στο παιχνίδι, τον Μάιο, με αρκετές ημερομηνίες!
Πού ήταν πιο καλά;
RΠЯ: Πραγματικά, σε όλα τα μέρη υπήρχαν ενδιαφέροντα πράγματα να δει και να κάνει κάποιος - ίσως ένα μικρό προβάδισμα είχε το Σαν Φρανσίσκο για μένα και το Σιάτλ για τη Sara.
Sara P.: Και η Νέα Υόρκη ήταν τέλεια. Ήταν το τελευταίο σόου και το ευχαριστηθήκαμε πολύ.
Τι σχόλια ακούσατε; Ποιο ήταν το καλύτερο και ποιο χειρότερο;
Sara P.: Πολλά γράφονται και πολλά ακούγονται. Σημασία, όμως, έχει ποιος λέει τι. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ καλή. Μας έδωσε πολύ ωραία ενέργεια και θάρρος για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε και να βελτιωνόμαστε. Ξέρετε, είναι υπέροχο να έρχεται κάποιος και να σου λέει ότι είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά και ότι με το λάιβ ξεχάστηκε! Δεν κάνουμε up tempo μουσική, δεν δίνουμε σόου με πυροτεχνήματα και αυτό άλλους τους ευχαριστεί και άλλους όχι. Αλλά, έτσι δεν γίνεται πάντα;
Γνωρίσατε άλλες μπάντες;
Sara P.: Κάναμε μίνι τουρ με τους Kisses, τους Abadabad και με τους Body Language στην Αμερική. Γνωρίσαμε τους Memoryhouse, τον Αlan Palomo από τους Neon Indian, τον Washed Out και τον Star Slinger στην Αγγλία.
Αν κι έχετε κάνει μόνο μία συναυλία στην Ελλάδα μέχρι στιγμής, θα ξέρετε την κατάσταση. Τι διαφορές διαπιστώσατε σε σχέση με την Αμερική;
RΠЯ: Μπορούμε σίγουρα να πούμε ότι τελευταία τα πράγματα έχουν βελτιωθεί και στην Ελλάδα, χωρίς ίσως να είναι ακόμα ιδανικά. Στη Βρετανία, στον Καναδά και στην Αμερική υπάρχει όντως μια πιο τεχνοκρατική αντιμετώπιση απέναντι σε όλες τις μπάντες. Δηλαδή, σχεδόν σε κάθε venue, από αυτά που εμφανιστήκαμε τουλάχιστον, υπήρχε ένα έμπειρο, συνήθως, team τεχνικών, ηχοληπτών κ.λπ. που φρόντιζε ώστε να μείνεις ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα που ήθελες να έχεις επάνω στη σκηνή αλλά και κάτω από αυτή.
Γενικά, οι δισκογραφικές εκεί πώς κινούνται;
RΠЯ: Εμείς έχουμε συνεργαστεί με ανεξάρτητες εταιρείες, όπου τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκαθαρισμένα από την αρχή. Κάνει ο καθένας τη δουλειά του όσο μπορεί καλύτερα.
Sara P.: Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ό,τι μπορεί να φαντάζεται κάποιος.
Εσάς πώς σας ανακαλύψανε; Πώς σας έκατσε όλο αυτό;
RΠЯ: Ανεβάσαμε κάποια tracks αρχικά στο MySpace το καλοκαίρι του 2010 κι εκείνη ακριβώς την περίοδο ένας ραδιοφωνικός σταθμός απ’ το Σιάτλ ψαχνε καινούργια μουσικά ρεύματα από νέες μπάντες. Έπαιξαν το «Fokionos Negri Street» και το «Cremona Memories». Σχεδόν αμέσως πάρα πολλά μπλογκ άρχισαν να ποστάρουν τη μουσική μας. Ίσως τους φάνηκε φρέσκος αυτός ο ήχος. Κάποια στιγμή είδαμε τα κομμάτια μας και στο Gorrila vs Bear αλλά και στο Pitchfork, που επέλεξε το «Fokionos» και το έβαλε στο playlist μιας ημέρας στα τέλη του Ιουνίου του 2010. Έπρεπε ν’ αρπάξουμε την ευκαιρία και να γράψουμε και άλλα κομμάτια αμέσως γιατί εκείνη την περίοδο δεν είχαμε άλλο υλικό. Το επόμενο τραγούδι που γράψαμε ήταν το «Running οut of you». Από εκεί και πέρα άρχισαν να έρχονται οι πρώτες προτάσεις από κάποιες ανεξάρτητες εταιρείες, τις οποίες θα έπρεπε να αξιολογήσουμε για να κάνουμε το επόμενο βήμα, δηλαδή να κυκλοφορήσουμε υλικό μας σε φυσική μορφή, εκτός του διαδικτύου. Έτσι προέκυψαν και τα EP μας και το 7” single και όλα τα υπόλοιπα.
Πιστεύετε ότι το γεγονός πως είσαστε Έλληνες στην εποχή της κρίσης βοήθησε στο να κάνετε επιτυχία στην Αμερική;
RΠЯ: Η αλήθεια είναι ότι οι προβολείς του διεθνούς Τύπου στράφηκαν στην Ελλάδα -όσον αφορά το οικονομικό της πρόβλημα- από τα μέσα του 2011 και μετά, οπότε δεν είμαστε σίγουροι ότι μας βοήθησε αυτό, τουλάχιστον στο ξεκίνημά μας.
Τι σας έλεγαν εκεί όταν λέγατε ότι είσαστε από την Ελλάδα;
RΠЯ: Μας μίλαγαν αμέσως για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και στη δική τους καθημερινότητα και έλεγαν πως στην ουσία υπάρχει μία παγκόσμια κρίση με κάποιες διαφορές στην ένταση από χώρα σε χώρα.
Sara P.: Δεν υπήρξε κάποιος που να μη μας ρώτησε, που να μην έδειξε ενδιαφέρον. Όλοι ήταν ενημερωμένοι και είχαν απορίες. Οι πρώτες μας μέρες στην Αμερική συνέπεσαν με την αλλαγή πρωθυπουργού. Ήμασταν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες τους. Όλοι είχαν απορίες!
Θα μένατε μόνιμα εκεί;
RΠЯ: Για κάποιον που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να μείνει σε οποιαδήποτε μεγαλούπολη του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά είμαστε μια μπάντα με έδρα την Αθήνα κι έτσι θέλουμε να παραμείνουμε, έστω και αν αυτό έχει κόστος για εμάς αλλά και για τους συνεργάτες μας.
Τι ωραίο φάγατε στην Αμερική;
Sara P.: Τρεφόμουν κατά βάση με σούπες. Έχω φάει ό,τι σούπα μπορεί να φανταστεί κανείς. Η σούπα με dumplings από ένα σούπερ, κρυμμένο μαγαζί στην China Town, στη Nεα Υόρκη, ήταν ό,τι πιο νόστιμο δοκίμασα.
Γιατί δεν κυκλοφορείτε full άλμπουμ, αλλά βγάζετε συνέχεια singles και ΕΡs;
RΠЯ: Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος γι’ αυτό. Απλώς, πριν μαζευτεί αρκετό υλικό για ένα full άλμπουμ, μας ζητούσαν να κυκλοφορήσουμε ό,τι είχαμε έτοιμο, οπότε κυκλοφορούσαμε είτε EPs είτε singles. Πάντως, μια χαρά λειτούργησε και αυτό. Kάποια στιγμή, όμως, θα κάνουμε κι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, μην ανησυχείτε.
Ποιες είναι οι επιρροές σας, γενικά;
RΠЯ: Σίγουρα, βασική επιρροή είναι οι Cocteau Twins, λόγω της λατρείας που έχουμε σε αυτή την μπάντα και τον ήχο της. Κατά τ’ άλλα, από Nits, New Order και Saint Etienne, μέχρι Kate Bush, Massive Attack, Portishead και Oasis. Αλλά και σύγχρονα πράγματα, όπως Toro Y Moi, How to Dress Well, M83, Evian Christ και πολλοί άλλοι...
Sara P.: Εγώ έχω περισσότερο dark wave και post punk αναφορές. Cure, Joy Division, Bauhaus, Siouxsie, αλλά μπορώ να πω πως δεν κολλάω με κάποιο είδος συγκεκριμένο. Εάν κάτι είναι της αισθητικής μου, αν μου αρέσει στο πρώτο άκουσμα, θα το ψάξω και θα το παρακολουθήσω. Κάποια ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα είναι οι M83, Tracey Thorn, WU LYF, Still Corners και Black Atlass.
Τα πιο αγαπημένα σας άλμπουμ;
RΠЯ: Σίγουρα, όλη η δισκογραφία των Cocteau Twins, το «In the dutch mountains» των Nits, το «Blue Lines» από Massive Attack, το «Dummy» από Portishead, και οπωσδήποτε το «Definitely Maybe» και το «(What’s the story) morning glory?» Των Oasis.
Sara P.: Το «Plastic Ono Band» του John Lennon και το «White Αlbum» των Beatles.
Γενικά, η μουσική σας μοιάζει με σάουντρακ. Για ποιες ταινίες θα θέλατε να είχατε γράψει το σάουντρακ;
RΠЯ: Για το Blade Runner και μη ρωτήσετε να σας εξηγήσω τον λόγο.
Ακούσαμε ότι είσαστε πρώην μέλη των Astyplaz. Ισχύει αυτό;
RΠЯ: Εγώ μόνο. Έγραφα μουσική.
Από ελληνικές μπάντες και μουσικούς ποιοι σας αρέσουν;
RΠЯ: Μεγαλώσαμε με τις μουσικές και τους στίχους του Κωνσταντίνου Β, του Παύλου Παυλίδη και του Αγγελάκα. Ο συνδυασμός της μουσικής τους με αυτούς τους υπέροχους στίχους που έντυναν τα κομμάτια τους ήταν μαγευτικός. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις ο ελληνικός στίχος δένει αρμονικά με τη μουσική, χωρίς να σκεφτείς ούτε στιγμή ότι δεν ταιριάζει ή κάτι τέτοιο. Τώρα, όσον αφορά πιο νέους μουσικούς, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που είναι σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Για παράδειγμα, ο Rasel Fame, που είναι από την Αθήνα, είναι καταπληκτικός. Τον ακούσαμε στο bandcamp και μας άρεσε πολύ. Sara, θα τραγουδήσεις, αν φτιάξουμε ένα κομμάτι μαζί του;
Sara P.: Ναι, γιατί όχι! Εγώ θα συμφωνήσω με τον RΠЯ, αλλά θα προσθέσω και στη λίστα και τους A Victim Of Society.
Από πιο κιθαριστικά πράγματα τι σας αρέσει;
Sara P.: Ο Jimmy Hendrix και ο υπέρτατος George Harrisson.
Έχετε καταφέρει κάτι εξωφρενικό για μια τόσο καινούργια μπάντα, και μάλιστα από την Ελλάδα. Πώς το διαχειρίζεστε όλο αυτό;
RΠЯ: Κάνουμε κάτι που στο ελληνικό μέταλ γίνεται από χρόνια. Επίσης, χώρες όπως η Σουηδία ή το Βέλγιο (δεν μιλάμε για Αγγλία) εξάγουν μπάντες επίσης. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς. Να έχουμε έδρα την πόλη μας και -εφόσον είμαστε και μια αγγλόφωνη μπάντα- ν’ ακούνε τη μουσική μας άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο.
Γιατί δεν κάνετε συχνά λάιβ;
Sara P.: Έχουμε μπροστά μας 35 επίσημα ανακοινωμένα λάιβ. Τα πιο πολλά μάλιστα είναι το ένα μετά το άλλο. Πιο συχνά δεν γίνεται.
RΠЯ: Εννοείτε στην Αθήνα προφανώς. Κάναμε το πρώτο μας λάιβ τον περασμένο Νοέμβριο κι έχουμε και αυτό που θα παίξουμε μαζί σε λίγες μέρες. Οπότε, νομίζουμε ότι είναι οk. O στόχος μας είναι όταν γυρίσουμε από την αμερικανική και την ευρωπαϊκή περιοδεία μας να παίξουμε σε πόλεις της επαρχίας, όπου δυστυχώς δεν έτυχε να παίξουμε ως τώρα.
Γενικά, τι σας εμπνέει ;
RΠЯ: Η μελαγχολία.
Sara P.: Και η Αθήνα.
σχόλια