Στα τελευταία λεπτά της «Έβδομης σφραγίδας» ο άντρας της Μία βλέπει άλλο ένα όραμα. Ο θάνατος είναι επικεφαλής μιας ανθρώπινης αλυσίδας που ανεβαίνει τον λόφο. Ο ένας κρατάει το χέρι του άλλου, όπως τους έχει πει, και εκείνος τους οδηγεί. Είναι η κορύφωση αυτού του κινηματογραφικού ποιήματος και όλοι οι πρωταγωνιστές είναι παρόντες. Τώρα πια δεν έχει σημασία ποιος είναι καλός, κακός, ωραίος, άσχημος, άγιος ή κάθαρμα. Όλοι είναι ίδιοι. Μικρά μαύρα ανθρωπάκια που ανεβαίνουν τον λόφο με τον Θάνατο να κρατάει το δρεπάνι και την κλεψύδρα.
Πόσος διαφορετικός άραγε θα ήταν αυτός ο κόσμος αν συνειδητοποιούσαμε ότι όλοι μας είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο; Πόσα Εγώ θα είχαν συρρικνωθεί πριν γίνουν τέρατα αν μπορούσαν να σκεφτούν για μια στιγμή, πόσο μικροί είναι απέναντι στον αφέντη με το δρεπάνι και την κλεψύδρα; Πόσες ανόητες προσπάθειες μας να πείσουμε για την ανωτερότητα μας έναντι των άλλων θα είχαν αποφευχθεί, αν ξαναθυμόμασταν το κοινό φινάλε που μας περιμένει; Πόσο φως θα έμπαινε στη ζωή μας αν αφήναμε για λίγο τον εαυτό μας να συνειδητοποιήσει ότι κάποια στιγμή τον περιμένει το απόλυτο σκοτάδι;
Όμως ζούμε σε ένα κόσμο που αντί για το Θάνατο σημαιοφόρος μας είναι η πλάνη μας ότι όλο αυτό θα κρατήσει για πάντα. Αισθανόμαστε ότι υπάρχει χρόνος για κακία, μικρότητα, αναβλητικότητα και ατομισμό. Ειδικά το τελευταίο. Κάποιοι ζουν λες και θα την σκαπουλάρουν τελευταία στιγμή. Λες και το κακό αφορά τους άλλους. Όμως όλοι τον ίδιο χορό χορεύουμε και αντί να πιάσουμε τα χέρια του διπλανού μας, τα σηκώνουμε για να του βγάλουμε τα μάτια.
Θα ήταν χρήσιμο κάθε πρωί που ανοίγουμε τα μάτια μας να φέρνουμε στο μυαλό μας για λίγα δευτερόλεπτα αυτή την σκηνή. Να παίζει σαν λούπα μέσα στο κεφάλι μας στο ξεκίνημα της μέρας. Και να ευγνωμονούμε την τύχη μας που ακόμα χορεύουμε.
σχόλια