Διάβασα για την στάση που για άλλη μια φορά κράτησε ο Mark E. Smith των Fall απέναντι στο κοινό του το περασμένο Σάββατο στο Gagarin. Για αδιευκρίνιστο λόγο μετά από περίπου μισή ώρα έφυγε από την σκηνή, και έμεινε η μπάντα του να προσπαθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη διάβασα την χλιαρή αντιμετώπιση που είχε αυτή η συμπεριφορά του από όσους παρακολούθησαν την συναυλία του. Μάλιστα η βασική τους επιχειρηματολογία για την συμπεριφορά του Smith, πατούσε πάνω στο ότι είχε επαναλάβει την ίδια συμπεριφορά στο live του στο Fuzz και άρα «στα live των Fall ξέρεις τι να περιμένεις».
Κάποιος μάλιστα που ήταν στην συναυλία θεώρησε τον εαυτό του τυχερό γιατί στο Club22 είχαν κάτσει μόνο είκοσι λεπτά στην σκηνή πριν 11 χρόνια ενώ τώρα η μπάντα ήταν για μια ώρα! (μισή ώρα με τον Smith και μισή ώρα χωρίς). Άλλοι πάλι θέλησαν να ενημερώσουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανό μύθο που λίγο-πολύ του συγχωρούμε τα πάντα γιατί είναι αυτός που είναι.
Βέβαια, όταν ακόμα και ο διοργανωτής της συναυλίας, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, δεν σε καλύπτει και γράφει στην σελίδα του στο Facebook για το live: «Μπάχαλο ανευ λόγου η συναυλία των Fall. O MarkE. Smith συναγωνίζεται πλέον την Marina Abramovic σε performance αυτισμού» τότε ό,τι και να πουν οι άλλοι ξέρεις ότι υπάρχει θέμα.
Πάλι καλά που έπεσα στο review του Μάνου Μπούρα από το Mixtape.gr. Ίσως ο μοναδικός που αντικειμενικά έκρινε αυτό που είδε χωρίς να επηρεαστεί από την αγάπη του για την μπάντα. Το κατατάσσει μάλιστα στα πέντε χειρότερα live που έχει δει στην ζωή του.
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την ανταπόκριση του:
Αλλά δεν είμαι άπληστος, ας έδιναν ένα καλό live κι εγώ πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν. Οι προδιαγραφές, όπως πολύ γρήγορα φάνηκε, υπήρχαν και με το παραπάνω: η μπάντα του ήταν φοβερή, οι δύο ντράμερ σωστά μηχανάκια, οι λοιποί (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα) εξαιρετικοί και το κοινό από κάτω να λατρεύει την κάθε στιγμή. Ο Μεγάλος βγήκε και δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά για να κερδίσει το λαό του: και να γάβγιζε στο μικρόφωνο – που εκείνο που έκανε τελικά δεν θα έλεγε κανείς ότι απείχε και πάρα πολύ απ’ αυτό… – πάλι θα μας αρκούσε. Εγώ έχω την εντύπωση ότι ο Mark πάσχιζε εξ αρχής να σταθεί στο ύψος του, ή πιο σωστά στα πόδια του. Πρέπει να ήταν ψιλοκομμάτια, να είχε τιμήσει υπέρ του δέοντος τη σακούλα με τις μπύρες που έφερε η μπάντα μπαίνοντας στο μαγαζί. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο βρίσκεται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μου, το πραγματικό γεγονός είναι ότι έδειχνε να βαριέται εξ αρχής. Είπε κάποια κομμάτια με το γνωστό βαριεστημένο του ύφος – τίποτα καινούργιο εκεί – το Strychnine των Sonics ήταν ένα απ’ αυτά, μετά πήγε και κάθισε στο βάθος της σκηνής σε μία καρέκλα κι συμβουλεύτηκε τις σημειώσεις του να μπορέσει να συνεχίσει σωστά, και μόλις συμπλήρωσε ένα μισάωρο στη σκηνή, απλά αποχώρησε. Όπως αποχωρεί ο Mark E. Smith, ξέρετε τώρα και μην τον κακολογείτε…
Υποτίθεται ότι με κάτι τσαντίστηκε και έφυγε. Άκουσα ότι ενοχλήθηκε που ένα άτομο βρισκόταν στο πιτ μπροστά στη σκηνή κι ότι το security δεν έκανε καλά τη δουλειά του (άλλο αν το άτομο αυτό είχε λιποθυμήσει κι ήθελε απλά λίγο αέρα) κι ότι όταν έδωσε το μικρόφωνο σε κάποιον στην πρώτη σειρά αυτός δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς ν’ αρχίσει να μιλάει ή να τραγουδάει ή να φωνάζει σ’ αυτό. Σοβαρότατοι λόγοι με άλλα λόγια να αφήσει άναυδο κοινό και μπάντα και να την κάνει για τα αναπαυτικά παρασκήνια, ενόσω οι υπόλοιποι του γκρουπ κατέφευγαν σε μισές λύσεις προκειμένου να γεμίσουν λίγο παραπάνω χρόνο – ή πιθανότατα να γλυτώσουν το λιντσάρισμα που ίσως να έβλεπαν να έρχεται απειλητικό. Δεν ήξεραν όμως ότι έπαιζαν μπροστά σε ένα κοινό που στο μεγαλύτερό του μέρος ήταν διατεθειμένο να ανεχτεί τα πάντα από το Θεό του.
Συγνώμη, αλλά εμένα όταν με φτύνουν δε λέω ότι ψιχαλίζει. Ήταν απαράδεκτο live και με άνεση στην πρώτη πεντάδα των χειρότερων που έχω δει (και έχω δει πάρα πολλά…). Αν είναι βάρος για τον Smith να βγαίνει στο δρόμο, ας μην το κάνει, να γλυτώσουν και οι άλλοι τα λεφτά που έδωσαν (παρεμπιπτόντως, αν η μόνιμη γκρίνια των θεατών στη χώρα μας είναι ότι μια μπάντα έπαιξε λίγο στα 75 λεπτά, χτες δεν άκουσα τσιμουδιά για τη σκάρτη ώρα που κατάφεραν με πασαλείμματα να μείνουν επί σκηνής οι Fall). Κι ακόμα, το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να μείνουν στο μυαλό μου οι Fall σαν ένα κουτσό άλογο που δε μπορεί να συντηρήσει στο ελάχιστο το μύθο που έχω στο μυαλό μου γι’ αυτούς. Κρίμα πραγματικά… Τουλάχιστον θα έχω τη στίβα με τους δίσκους τους και τις αναμνήσεις μου από αυτούς να τους θυμάμαι. Αντίο Mark, ήταν υπέροχα όσο διήρκησε το ειδύλλιο.
Ένα σχόλιο
Επαγγελματίες, μύθοι και ιερές αγελάδες
Οι μύθοι είναι κάτω από το χώμα. Οι ζωντανοί που θέλουν τα λεφτά μας κάνουν μια δουλειά και για αυτό κρίνονται. Το να είσαι σωστός επαγγελματίας ακόμα και επαγγελματίας ροκ σταρ χρειάζεται να είσαι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις. Όταν ο κόσμος πληρώνει για να σε δει δεν το κάνει επειδή θέλει να σου κολλήσει ένσημα. Το κάνει επειδή γουστάρει εσένα, την μπάντα σου και την μουσική σου. Το να είσαι σωστός επαγγελματίας ροκ σταρ (σ.σ Ξεκολλήστε από την εφηβική στάση «Δεν είναι δουλειά είναι ιδέα». Γιατί και αυτή μια δύσκολη δουλειά είναι που μπορούν καλά να την κάνουν λίγοι) δεν σημαίνει ότι είσαι ξενέρωτος. Μπορείς να είσαι όσο απρόβλεπτος, αλλόκοτος και αλλοπρόσαλλος θες μέσα από την δουλειά σου.
Θα αναφερθώ στο παράδειγμα του Iggy Pop τον οποίο έχω δει τρεις φορές στην Αθήνα για να τεκμηριώσω το τι σημαίνει επαγγελματίας και κάνω την δουλειά μου ακόμα και μέσα στον κόσμο της ροκ.
Αποβάθρες στη Δραπετσώνα, κάποια χρονιά στο τέλος της δεκαετίας του ενενήντα. Ο Iggy Pop τρώει ένα μπουκάλι στο κεφάλι και το αίμα αρχίζει να τρέχει ποτάμι. Ακόμα θυμάμαι την σκηνή όπου το προσωπικό του βάζει λευκές πετσέτες πάνω στο πρόσωπο για να σταματήσει το αίμα και εκείνος τους σπρώχνει για να συνεχίσει. Ακόμα και αν σταματούσε το live μετά από αυτό θα τον κακολογούσες; Εκείνος όμως συνεπής απέναντι στο κοινό του δεν επηρεάστηκε από ένα κάφρο και συνέχισε μέχρι το τέλος με το αίμα για λίγα λεπτά να τρέχει ποτάμι στο στήθος του (Αξέχαστη εκείνη η φωτογραφία από το ΠΟΠ + ΡΟΚ). Και τις άλλες δυο φορές που τον είδα στον Βύρωνα και στην Πετρούπολη δεν με απογοήτευσε καθόλου. Δεν αισθάνθηκα ότι παρακολουθώ έναν τύπο που θέλει να του κολλήσω τα ένσημα για την συνταξούλα αλλά ένα γνήσιο επαγγελματία ροκ σταρ που κάθε φορά είχε κάτι καινούριο να παρουσιάσει.
Βέβαια ο Iggy Pop διαθέτει μια αμεσότητα με τον κόσμο. Δεν σημαίνει ότι όλοι έτσι είναι πάνω στην σκηνή. Μπορείς να είσαι επαγγελματίας και να έχεις μια σχεδόν ψυχρή στάση απέναντι στο κοινό. Να απλώνεις έναν τοίχο ανάμεσα σε εσένα και αυτό χωρίς πολλά-πολλά. Αν κάνεις την δουλειά σου και τιμήσεις τα λεφτά που δίνει ο κόσμος, κανένας δεν θα έχει να πει κουβέντα. Παράδειγμα. Αισθάνθηκα αυτή την ψυχρή στάση απέναντι στο κοινό όταν είχα παρακολουθήσει το live του Marilyn Manson στην Μαλακάσα. Αυτό που παρουσίασε καλλιτεχνικά ήταν άρτιο αλλά ο θεατής εισέπραττε το εξής: «Αυτός είμαι. Αυτό είναι το show, encore και τέτοια δεν έχει. Τέλος» Μπορείς να τον κατηγορήσεις για τίποτα; Όχι, από την στιγμή που έκανε την δουλειά του και κομμάτια από το live παίζουν ακόμα στο μυαλό μου. Ειδικά η έναρξη με τα φαναράκια και τα ουρλιαχτά μέσα στο σκοτάδι, η ανυπομονησία που αισθανόμασταν πριν βγει, ο τρόπος με τον οποίο την παρέτεινε, μου έχει μείνει αξέχαστος.
Επίλογος. Έχουμε 2014. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες επενδύουν στα έσοδα τους από τις συναυλίες, από την στιγμή που το ίντερνετ έχει ρίξει τις πωλήσεις δίσκων στα τάρταρα. Έχεις διάθεση να λατρεύεις ιερές αγελάδες και να ανέχεσαι εφηβικά καπρίτσια πληρώνοντας το αντίτιμο;
Υ.Γ
Για όσους τους αρέσει να «τσουβαλιάζουν»: Δεν υπάρχει διάθεση για σύγκριση ανάμεσα στους Fall, τον Iggy Pop και τον Marilyn Manson. Ο καθένας από αυτούς έχει την αξία του. Αναφέρονται τα ονόματα τους στο ποστ για τον προφανή λόγο.
σχόλια