Αυτό που με εντυπωσίασε στην καινούρια ταινία του Woody Allen ,είναι ο απλός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει ένα τόσο πολύπλοκο ζήτημα :Τον έρωτα.
Μου αρέσει ο Woody Allen γιατί μας πετάει στα μούτρα τις αδυναμίες μας (του) χωρίς διάθεση να κάνει κριτική. Η προσπάθεια του ανθρώπου να βρει το άλλο μισό , τον βάζει σε περιπέτειες που ούτε μπορούσε να φανταστεί όταν ήταν μόνος του .
Ο σκηνοθέτης απλά καταγράφει την προσπάθεια αυτή αφήνοντας με έξυπνο τρόπο να εννοηθεί ότι η ευθύνη της επιλογής ,είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Όλη η ταινία θέλει να σου υπενθυμίσει αυτό. Πήρες το ρίσκο ;Καλά έκανες .Δεν σου «έκατσε» όπως το φανταζόσουν ;Συγγνώμη, μοιάζει να σου λέει αλλά ακίνδυνη περιπέτεια δεν υπάρχει.
Επιλέγεις να μείνεις βουλιάζοντας στα ίδια και στα ίδια ;Καλά κάνεις , αλλά την ευθύνης φέρεις εσύ και μόνο. Δεν θα μιλήσω για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών ,που είναι απίστευτες ούτε για το γνωστό σε όλους χιούμορ του σκηνοθέτη που δίνει ρέστα σε όλη την ταινία.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο όμως είναι το φινάλε της ταινίας. Οι δυο φίλες μοιάζουν να μην έχουν βρει απάντηση σε τίποτα ,παρά το ότι πέρασαν τόσα. Οι εμπειρίες τις ωρίμασαν ;Ο χρόνος θα δείξει.
Υ.Γ
Έχει πλάκα να βλέπεις στην παράσταση των 6:15 ,τις ουρές του κόσμου στο Αττικόν .Το Κολωνάκι μπερδεμένο με τα φρικιά περίμενε με εμφανή ανυπομονησία να ξεκινήσει το φιλμ. Λες και ο Woody Allen θα έλυνε όλα τα προβλήματα των Αθηναίων μέσα σε δυο ώρες
σχόλια