Οι άλλοι το λένε δίπορτο, εγώ το ονομάζω Αρχαία Ευαισθησία.
Όταν είδα αυτή τη φωτογραφία του ρεμπέτη Γιάννη Παπαϊωάννου - χθες στον τοίχο του Γιώργου Τζιλιάνου στο φατσοβιβλίο- ντυμένο ως οδαλίσκη να χορεύει τσιφτετέλι, προ αμνημονεύτων, εξεπλάγην ευχάριστα. Κατ΄αρχήν πέταξα στα σκουπίδια όλες τις ασπόνδυλες απόψεις, τα τσιτάτα ακόμα και κοντινών μου ιδελογικά ινδαλμάτων περί αντρικού τσιφτετελιού και γυναικείου ζεϊμπέκικου.
Όπως όλη η ελληνική σημαντική τέχνη στη διαχρονία της είναι queer αν το καλοσκεφτείς, έτσι και το επίχρισμα της λαϊκής τέχνης του 20ου ακολουθεί την ίδια μακραίωνη heteroflexible παράδοση, για να αφήσω κι ένα παραθυράκι μεταξύ ευλυγίσιας και λόρδωσης στους χαρντκόρ στρέητ αναγνωστες μας ,-)
Πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε στη χώρα που όλα της τα αρχαία παγανιστικά έθιμα, ούτε καν έγινε προσπάθεια να εξοριστούν και πολύ απαλά κι απλά μεταλλάχθηκαν και επέζησαν, μέχρι τις μέρες μας, ποτίζοντας με την απαραίτητη δόση αρχαίας πουστίας τη πλειοψηφία των εθίμων της βαθιάς ελληνικής επαρχίας και ψυχής (αλλά και της υποκριτικής Εκκλησίας της).
Που μπορεί να μην την είχε τόσο μεγάλη και έκπαγλης ομορφιάς όσο η αρχαία Εκκλησία του Δήμου #diplis αλλά έκανε και κάνει αέναα και σισύφεια (α)φιλότιμες πεοπροσπάθειες ανάμεσα στα αμφιμάτσο ντελίρια των κατάμαυρων στη ψυχή ω!τ κου(τ)ή-ρ εκπροσώπων της λολ
Θαύμασα , που λέτε, αυτή την εντελώς προκουήαρ αλλά τόσο ανάγλυφη φωτογραφική απεικόνιση του Γιάννη Παπαϊώαννου και τα απενεχοποιημένα σημαινόμενά της (ζούσαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια νεοσσσοί στη χώρα που η πουστοσύνη του Καβάφη του Τσαρούχη και του Χατζιδάκι -και πόσων άλλων) δεν επιτρεπόταν -άρρητα λόγω αγκυλώσεων - ν΄αναφερθεί. Και μετά από λίγο θυμήθηκα το φωτογραfucκ αδερφάκι της: την φωτογραφία του μέγιστου Γιάννη Τσαρούχη ως κυρία με τις Καμέλιες (και πάμπολλες άλλες μεταμφιέσεις του).
Αμέσως κρυφογέλασα με τη διαπίστωση πως και οι 2 φαινομενικά αντίθετες όχθες "αστοί¨και ¨λαϊκοί" που δημιούργησαν και συμπύκνωσαν, η καθεμιά με τα εφόδιά της και τη συχνοτητά της, την τέχνη του ελληνικού 20ου αιώνα χορεύανε και δημιουργούσανε κρατώντας ο καθένας αυτό που ήθελε και του ταίριαζε.
Αυτή η συνθήκη διαπότισε όλη την ελληνική τέχνη διαχρονικά και μέσω αυτής δημιουργήθηκαν τα αριστουργηματικά, τα σημαντικά, τα ελάσσονα και τα μικρότερης σημασίας πάλπ -κάλτ έργα τέχνης.
Οι άλλοι το λένε δίπορτο,
εγώ το ονομάζω Αρχαία Ευαισθησία.